ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5812

หลินหว่านเอ๋อร์ในเวลานี้ ความสนใจทั้งหมดจดจ้องอยู่บนต้นกล้าที่อยู่เบื้องหน้า เธอคุกเข่าอยู่บนพื้น จ้องมองต้นกล้าต้นนั้นอย่างไม่กะพริบตา บนใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าท่าทางอันตื่นตาตื่นใจ

ทว่าเย่เฉินที่ยืนอยู่ที่ด้านข้าง มองดูต้นกล้าอันเขียวขจีต้นนั้น คนทั้งคนนอกจากมึนงงก็คือมึนงง

เย่เฉินรู้สึกว่าวงจรสมองของตัวเองเริ่มจะไม่ค่อยพอใช้

เขาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ทำไมหลังจากที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก ร่องรอยของน้ำฝนทั้งหมดต่างเหือดหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เคยได้รับการศึกษาขั้นพื้นฐานมาเก้าปี วินาทีนี้ทำให้ในสมองของเขามีเพียงสี่คำ：นี่ไม่เป็นวิทยาศาสตร์

หรือว่าคือหกคำ นี่มันแม่งไม่วิทยาศาสตร์เลย

เขามองร่างกายของตัวเองทั้งบนล่าง ยื่นมือไปจากบนศีรษะลูบลงมาถึงหน้าอก แล้วก็จากหน้าอกลูบมาถึงหลัง หลังจากนั้นจากหลังลูบลงมาถึงเท้า อีกทั้งอดที่จะถอดรองเท้าออกมาไม่ได้ ยื่นมือเข้าไปลูบในรองเท้าอยู่ตั้งนาน

แต่ว่า ทุกพื้นที่ที่นิ้วมือลูบไปนั้นแห้งสบายอย่างมาก ไม่มีร่องรอยของน้ำฝนแม้แต่นิดเดียว

หลินหว่านเอ๋อร์ก็เหมือนกัน

เย่เฉินจำได้อย่างชัดเจน เมื่อสักครู่เส้นผมของหลินหว่านเอ๋อร์เพราะว่าฝนตกหนักเปียกโชกแล้ว ติดอยู่บนแก้ม มีความน่าสงสารอยู่บ้าง

ทว่าเสื้อยืดแบรนด์ดังที่อยู่บนร่างกายเธอ เหตุเพราะว่าตากฝนจนเปียกปอนแล้ว ยังมองทะลุเห็นชุดชั้นในอย่างชัดเจนแล้ว

แต่ตอนนี้ เสื้อยืดoversizeของเธอตัวนั้นอย่าได้พูดถึงร่องรอยของน้ำ แม้แต่รอยยับยังมองไม่เห็น

“แม่งแปลกประหลาดเสียจริง！”เย่เฉินบ่นอุบอิบออกมาหนึ่งประโยค

จากนั้น เขาก็ถามหลินหว่านเอ๋อร์อีกว่า：“คุณหลิน เมื่อสักครู่ฝนตกจริงๆใช่ไหม? นี่ไม่ใช่ว่าผมจินตนาการไปเองคนเดียวใช่ไหม?

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเบาๆแล้ว พูดอย่างอ่อนโยน：“ตอบกลับคุณชาย เมื่อสักครู่มีฝนหนักอย่างหนัก ข้าน้อยมีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นฝนที่ตกหนักขนาดนี้มาก่อนเลย”

“ใช่แล้ว”เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย หลังจากนั้นจ้องมองเธอถามออกมาอีกว่า：“แต่ว่า ฝนล่ะ? ไปไหนแล้ว?”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า พูดอย่างจริงจัง：“เป็นเช่นนี้จริงๆ ในปีนั้นข้าน้อยเห็นกับตาตัวเองเธอถูกสายฟ้าฟาดจนกลายเป็นถ่านโค้ก”

เย่เฉินชี้ไปยังต้นกล้าต้นนั้นแล้ว ถามว่า：“แล้วนี่จะอธิบายยังไงล่ะ?”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดอย่างเคร่งขรึมอย่างมาก：“คุณชาย มารดาแห่งชาผูเอ่อร์ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงต้นไม้ต้นหนึ่ง แต่เธอก็เป็นต้นไม้ที่เคยบำเพ็ญเพียรมาก่อน ถึงแม้ว่าจะพูดว่าเธอไม่ใช่คน แต่คุณชายลองเปลี่ยนมุมมองดูสักหน่อย ถ้าเป็นคนคนหนึ่งสามารถมีชีวิตอยู่ถึงระดับบำเพ็ญเพียร งั้นความสามารถของเขาจะน่ากลัวขนาดไหน? เหตุผลเดียวกัน มารดาแห่งชาผูเอ่อร์เป็นหนึ่งในต้นไม้นับหมื่นล้านของบนโลกใบนี้ เกรงว่าก็คงเป็นอันดับต้นๆ ความอดทนของเธอ เกรงว่าจะเกินกว่าที่พวกเราจะสามารถจินตนาการได้”

เย่เฉินถามอย่างประหลาดใจ：“ความหมายของคุณคือ หลังจากบำเพ็ญเพียรล้มเหลวเธอมีวิธีการบางอย่างในการเก็บรักษาตัวเองเอาไว้อย่างงั้นเหรอ?”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า ถามเย่เฉิน：“คุณได้เคยได้ยินเซียนอิสระมาก่อนไหม?”

เย่เฉินส่ายหน้าตามสัญชาตญาณ：“ไม่เคยได้ยิน”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดออกมาว่า：“เมื่อก่อนในตำนานเกี่ยวกับเส้นทางการบำเพ็ญเพียร มีคำกล่าวอย่างหนึ่งที่ว่า ถ้าบำเพ็ญเพียรได้สำเร็จ ก็จะได้กลายเป็นเทพ ถ้าบำเพ็ญล้มเหลว ก็จะเหมือนดั่งควันที่สูญสลายไป แต่ว่านอกเหนือจากนี้ ความจริงยังมีความเป็นไปได้อีกอย่างหนึ่ง ในตอนที่บำเพ็ญเพียรล้มเหลว ปลิดชีพด้วยของมีคมกลายเป็นเซียนอิสระเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็จะสามารถกลับมาแก้ไขข้อผิดพลาด บำเพ็ญเพียรใหม่ได้อีกครั้ง เพียงแต่ว่าทั้งชีวิตนี้ก็จะไม่มีโอกาสยกระดับการบำเพ็ญเพียรได้อีกแล้ว”

เย่เฉินถามอย่างประหลาดใจ：“เก่งกาจขนาดนี้เลย? งั้นก็พูดได้ว่า เพียงแค่สามารถยกระดับมาจนถึงระดับการบำเพ็ญเพียร ก็เท่ากับว่ามีฐานรับประกัน สำเร็จแล้วก็ได้กลายเป็นเทพ ล้มเหลวแล้วก็ปลิดชีพด้วยของมีคมกลายเป็นเซียนอิสระ？นี่ก็เหมือนกับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยของเหล่าเจ้าหน้าที่รัฐวิสาหกิจในปีนั้นไม่ใช่เหรอ? สอบผ่านแล้วก็เป็นนักศึกษา สอบไม่ผ่านสุดท้ายก็เป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐวิสาหกิจ การตกงานยังไงก็มาไม่ถึงเขาหรอก”