ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5812

หลินหว่านเอ๋อร์ในเวลานี้ ความสนใจทั้งหมดจดจ้องอยู่บนต้นกล้าที่อยู่เบื้องหน้า เธอคุกเข่าอยู่บนพื้น จ้องมองต้นกล้าต้นนั้นอย่างไม่กะพริบตา บนใบหน้าเต็มไปด้วยสีหน้าท่าทางอันตื่นตาตื่นใจ

ทว่าเย่เฉินที่ยืนอยู่ที่ด้านข้าง มองดูต้นกล้าอันเขียวขจีต้นนั้น คนทั้งคนนอกจากมึนงงก็คือมึนงง

เย่เฉินรู้สึกว่าวงจรสมองของตัวเองเริ่มจะไม่ค่อยพอใช้

เขาคิดยังไงก็ไม่เข้าใจ ทำไมหลังจากที่ฝนตกลงมาอย่างหนัก ร่องรอยของน้ำฝนทั้งหมดต่างเหือดหายไปอย่างไร้ร่องรอย

เคยได้รับการศึกษาขั้นพื้นฐานมาเก้าปี วินาทีนี้ทำให้ในสมองของเขามีเพียงสี่คำ：นี่ไม่เป็นวิทยาศาสตร์

หรือว่าคือหกคำ นี่มันแม่งไม่วิทยาศาสตร์เลย

เขามองร่างกายของตัวเองทั้งบนล่าง ยื่นมือไปจากบนศีรษะลูบลงมาถึงหน้าอก แล้วก็จากหน้าอกลูบมาถึงหลัง หลังจากนั้นจากหลังลูบลงมาถึงเท้า อีกทั้งอดที่จะถอดรองเท้าออกมาไม่ได้ ยื่นมือเข้าไปลูบในรองเท้าอยู่ตั้งนาน

แต่ว่า ทุกพื้นที่ที่นิ้วมือลูบไปนั้นแห้งสบายอย่างมาก ไม่มีร่องรอยของน้ำฝนแม้แต่นิดเดียว

หลินหว่านเอ๋อร์ก็เหมือนกัน

เย่เฉินจำได้อย่างชัดเจน เมื่อสักครู่เส้นผมของหลินหว่านเอ๋อร์เพราะว่าฝนตกหนักเปียกโชกแล้ว ติดอยู่บนแก้ม มีความน่าสงสารอยู่บ้าง

ทว่าเสื้อยืดแบรนด์ดังที่อยู่บนร่างกายเธอ เหตุเพราะว่าตากฝนจนเปียกปอนแล้ว ยังมองทะลุเห็นชุดชั้นในอย่างชัดเจนแล้ว

แต่ตอนนี้ เสื้อยืดoversizeของเธอตัวนั้นอย่าได้พูดถึงร่องรอยของน้ำ แม้แต่รอยยับยังมองไม่เห็น

“แม่งแปลกประหลาดเสียจริง！”เย่เฉินบ่นอุบอิบออกมาหนึ่งประโยค

จากนั้น เขาก็ถามหลินหว่านเอ๋อร์อีกว่า：“คุณหลิน เมื่อสักครู่ฝนตกจริงๆใช่ไหม? นี่ไม่ใช่ว่าผมจินตนาการไปเองคนเดียวใช่ไหม?

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเบาๆแล้ว พูดอย่างอ่อนโยน：“ตอบกลับคุณชาย เมื่อสักครู่มีฝนหนักอย่างหนัก ข้าน้อยมีชีวิตอยู่มานานขนาดนี้ ยังไม่เคยเห็นฝนที่ตกหนักขนาดนี้มาก่อนเลย”

“ใช่แล้ว”เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย หลังจากนั้นจ้องมองเธอถามออกมาอีกว่า：“แต่ว่า ฝนล่ะ? ไปไหนแล้ว?”