ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5814

เย่เฉินเห็นใบหน้าไร้เดียงสาและแลดูน่ารักของหลินหว่านเอ๋อร์ที่เขียนเต็มไปด้วยความปฏิเสธ ก็เลยเอ่ยปากเกลี้ยกล่อมว่า: “ไหนๆ ก็เด็ดออกมาแล้ว ไม่ชิมก็จะเสียเปล่า ยิ่งไปกว่านั้น คุณคือคนเดียวที่รู้จักมารดาแห่งชาผูเอ่อร์ดีที่สุด จะใช้เพียงความรู้สึกมาตัดสินเธอไม่ได้หรอกนะ คุณจะต้องชิมถึงจะได้ยืนยันครั้งสุดท้าย!”

พูดๆ อยู่ เขาก็นำใบชาใบหนึ่งยื่นมาข้างปากของหลินหว่านเอ๋อร์ ส่วนอีกใบก็เคี้ยวอยู่ในปากของตัวเอง และเอ่ยปากพูดว่า: “มา เรามาชิมด้วยกัน”

เมื่อเห็นว่าเขายังคงยืนหยัด หลินหว่านเอ๋อร์รู้ว่าเอาชนะเขาไม่ได้ จึงได้เพียงแค่แอบกลอกตามองบนใส่เขาไปหนึ่งที และเอ่ยปากพูดว่า: “ก็ได้....ข้าน้อยชิมดูก็ได้ค่ะ”

พูดจบ ริมฝีปากสีแดงของเธออ้าออกเล็กน้อย นำใบชาอ่อนสีเขียวใบนั้นวางใส่ในปากอย่างเบาๆ

เย่เฉินเห็นเธอกินแล้ว ก็โล่งใจแล้วนำใบชาใบนั้นของตัวเองวางในปากแล้วเคี้ยวเธอ

เดิมทีเขาคิดว่า สิ่งของสิ่งนี้แค่มีกลิ่นหอมสดชื่นของชา คิดว่าถ้าสัมผัสด้วยลิ้นรสชาติคงจะดีมาก แต่ยังไงเขาก็คาดคิดไม่ถึงว่า พอใบสีเขียวนั้นเข้าในปาก และหลังจากที่ถูกตัวเองเคี้ยวไปกลับมีกระแสพลังปราณทิพย์อันบริสุทธิ์จำนวนมากปล่อยออกมา!

กินไปหนึ่งคำ ปราณทิพย์นั้นทำให้สติสัมปชัญญะของเขาพุ่งสูงขึ้นในพริบตา

ถึงแม้ว่าปริมาณของปราณทิพย์จะไม่เยอะมาก แต่มีความบริสุทธิ์ที่เหนือชั้นกว่า อีกทั้งนี่ยังเป็นใบชาสดๆ ที่ยังไม่ผ่านกรรมวิธีขั้นตอนใดๆ เลย พืชชนิดนี้เธอมีปราณทิพย์อยู่ในตัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เย่เฉินยังไม่เคยเจอมาก่อน

ในเวลานี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็ชิมรู้ถึงจุดความแปลกของใบชานี้แล้ว ใบชานี้เมื่อเคี้ยวอยู่ในปากจะไม่มีรสชาติขมฝาดใดๆ มีรสชาติหอมหวานบ้างนิดหน่อย และที่แปลกไปกว่านั้นก็คือ ใบชานี้กลับทำให้คนมีความรู้สึกที่ผ่อนคลายและสดชื่นมาก

ชีวิตนี้เธอชิมชามานับไม่ถ้วนแล้ว มีความรู้ความเข้าใจเกี่ยวกับผลผลิตของมารดาแห่งชาผูเอ่อร์เป็นอย่างดี แต่เธอไม่เคยชิมชาที่ให้รสชาติมหัศจรรย์แบบนี้มาก่อนเลย