ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5815
“แน่นอนอยู่แล้ว!” เย่เฉินพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ: “ทิ้งให้เธออยู่ที่นี่ อย่าว่าแต่ฉันเองทำใจไม่ได้เลย แล้วถ้าตกไปอยู่ในมือของคนเลวล่ะ หรือว่าถูกคนที่ไม่รู้ขุดตักไป นั่นก็เท่ากับเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรธรรมชาติไม่ใช่เหรอ?”
“แต่ว่า.......” หลินหว่านเอ๋อร์ทำใจไม่ได้เล็กน้อย เอ่ยปากพูดว่า: “แต่.....เธอเติบโตอยู่ที่นี่มานานนับหมื่นปีแล้ว.....นี่คือรากของเธอนะ......”
เย่เฉินโบกมือ: “ไม่ไม่ไม่ ครั้งที่แล้วเธอเติบโตอยู่ที่นี่มานานนับหมื่นปีก็ยังไม่สามารถพ้นบาปได้สำเร็จ ซึ่งก็แสดงให้เห็นว่าสถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับเธอ คนเราไม่สามารถล้มถึงสองครั้งในสถานที่ที่เดียวได้ ต้นไม้เองก็เหมือนกัน จำต้องเปลี่ยนสถานที่ใหม่ให้กับเธอ และดูแลปกป้องเธอให้ดี”
หลินหว่านเอ๋อร์ถามว่า: “คุณชายคิดว่าเอาเธอไปไว้ที่ไหนถึงจะเหมาะสม?”
เย่เฉินพูดว่า: “ผมคิดว่าชั้นบนสุดในสวนของโฮมสเตย์จื่อจินของคุณดีมากเลยทีเดียว เราสองคนขุดเธอกลับไป คุณนำไปปลูกไว้ด้านข้างของบ่อน้ำพุร้อนของคุณที่นั่นมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ? คุณรู้เรื่องการปลูกต้นชาผูเอ่อร์ มอบหมายให้คุณดูแลรักษานี่เหมาะสมที่สุดแล้ว”
หลินหว่านเอ๋อร์พูดขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณว่า: “ต้นชาผูเอ่อร์สามารถเติบโตได้ดีในอากาศของเตียนหนานเท่านั้น ระดับความสูงจากน้ำทะเล อากาศ แสงแดด รวมทั้งอุณหภูมิและความชื้นของที่นี่เหมาะสมที่สุดสำหรับการเจริญเติบโตของต้นชาผูเอ่อร์ ฤดูหนาวของเมืองจินหลิงหนาวจนเกินไป ต้นชาผูเอ่อร์ทนไม่ไหวหรอกค่ะ!”
เย่เฉินตอบว่า: “ชายผูเอ่อร์ปรับสภาพเข้ากับเมืองจินหลิงไม่ได้ แต่เธอไม่ใช่ชาผูเอ่อร์ธรรมดาทั่วไป เธอเป็นถึงมารดาแห่งชาผูเอ่อร์เลยนะ อีกทั้งเธอพ้นบาปมาแล้ว ตอนนี้ยังมีปราณทิพย์ ความสามารถในการปรับตัวของเธอจะต้องสูงมากๆ อย่างแน่นอน ลานนั้นของคุณดีมากเลยทีเดียว ปกติก็ไม่ค่อยมีคนไปยุ่งวุ่นวาย ขอเพียงแค่ต้นไม้อย่าสูงมากจนเกินไปก็จะไม่มีใครสังเกตเห็น ถ้าผ่านไปหลายปีแล้วมันสูงขึ้น พวกเราก็ค่อยเปลี่ยนสถานที่ใหม่ให้เธอก็ได้”
พูดๆ อยู่ เย่เฉินก็พูดอีกว่า: “ถ้าหากเธอไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศของเมืองจินหลิงได้จริงๆ ถึงตอนนั้นก็ค่อยทำห้องเรือนกระจกให้กับเธอ โดยเทียบเคียงกับสภาพอากาศจริงของเตียนหนานแบบนี้ก็ได้ใช่ไหม?”
หลินหว่านเอ๋อร์พูดติดตลกว่า: “คุณชายคิดอยากจะเลี้ยงดูเธอเอาไว้ เพื่อต่อไปจะได้เด็ดใบของเธอกินทุกวันใช่ไหมคะ?”
หลินหว่านเอ๋อร์โล่งอก และพูดว่า: “ขุดเธอออกมาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ ขอแค่ตอนที่ขุดอย่าทำให้รากเกิดความเสียหาย ตอนที่ย้ายไปก็ค่อยนำดินไปเยอะๆ หน่อยก็คงไม่มีปัญหาอะไรมาก แต่ข้าน้อยกลัวว่าระหว่างทางระยะเวลาที่มันนานเกินไป จะส่งผลกระทบต่อสภาพของเธอ ถึงต่อให้เธอเป็นมารดาแห่งผูเอ่อร์ ตอนนี้ก็เพิ่งจะโผล่พ้นดินออกมา ยังอ่อนมากเกินไป”
เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า: “เอาอย่างนี้ คุณกับผมเฝ้าดูอยู่ที่นี่ ผมสั่งให้เครื่องบินมารออยู่ที่สนามบินของสิบสองปันนา เครื่องบินมาถึงแล้ว พวกเราก็ค่อยขุดเธอออกมา จากนั้นก็ตรงไปขึ้นเครื่องบินบินกลับเมืองจินหลง!”
หลินหว่านเอ๋อร์ถามว่า: “แล้วอู๋เฟยเยี่ยนล่ะ? ตอนนี้เธอคงจะถึงภูเขาแสนลี้เรียบร้อยแล้ว!”
“ไม่เป็นไร” เย่เฉินโบกมือ: “อย่าเพิ่งไปยุ่งกับเธอก่อน ปล่อยให้เธอไป รอจนเธอไปแล้ว พวกเราค่อยหาวิธีย้อนรอยตามเส้นทางของเธอ ลองดูว่าสามารถหาตำแหน่งที่ชัดเจนของภูเขาแสนลี้ได้หรือไม่”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...