ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5815

“แน่นอนอยู่แล้ว!” เย่เฉินพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ: “ทิ้งให้เธออยู่ที่นี่ อย่าว่าแต่ฉันเองทำใจไม่ได้เลย แล้วถ้าตกไปอยู่ในมือของคนเลวล่ะ หรือว่าถูกคนที่ไม่รู้ขุดตักไป นั่นก็เท่ากับเป็นการสิ้นเปลืองทรัพยากรธรรมชาติไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ว่า.......” หลินหว่านเอ๋อร์ทำใจไม่ได้เล็กน้อย เอ่ยปากพูดว่า: “แต่.....เธอเติบโตอยู่ที่นี่มานานนับหมื่นปีแล้ว.....นี่คือรากของเธอนะ......”

เย่เฉินโบกมือ: “ไม่ไม่ไม่ ครั้งที่แล้วเธอเติบโตอยู่ที่นี่มานานนับหมื่นปีก็ยังไม่สามารถพ้นบาปได้สำเร็จ ซึ่งก็แสดงให้เห็นว่าสถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะกับเธอ คนเราไม่สามารถล้มถึงสองครั้งในสถานที่ที่เดียวได้ ต้นไม้เองก็เหมือนกัน จำต้องเปลี่ยนสถานที่ใหม่ให้กับเธอ และดูแลปกป้องเธอให้ดี”

หลินหว่านเอ๋อร์ถามว่า: “คุณชายคิดว่าเอาเธอไปไว้ที่ไหนถึงจะเหมาะสม?”

เย่เฉินพูดว่า: “ผมคิดว่าชั้นบนสุดในสวนของโฮมสเตย์จื่อจินของคุณดีมากเลยทีเดียว เราสองคนขุดเธอกลับไป คุณนำไปปลูกไว้ด้านข้างของบ่อน้ำพุร้อนของคุณที่นั่นมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ? คุณรู้เรื่องการปลูกต้นชาผูเอ่อร์ มอบหมายให้คุณดูแลรักษานี่เหมาะสมที่สุดแล้ว”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณว่า: “ต้นชาผูเอ่อร์สามารถเติบโตได้ดีในอากาศของเตียนหนานเท่านั้น ระดับความสูงจากน้ำทะเล อากาศ แสงแดด รวมทั้งอุณหภูมิและความชื้นของที่นี่เหมาะสมที่สุดสำหรับการเจริญเติบโตของต้นชาผูเอ่อร์ ฤดูหนาวของเมืองจินหลิงหนาวจนเกินไป ต้นชาผูเอ่อร์ทนไม่ไหวหรอกค่ะ!”

เย่เฉินตอบว่า: “ชายผูเอ่อร์ปรับสภาพเข้ากับเมืองจินหลิงไม่ได้ แต่เธอไม่ใช่ชาผูเอ่อร์ธรรมดาทั่วไป เธอเป็นถึงมารดาแห่งชาผูเอ่อร์เลยนะ อีกทั้งเธอพ้นบาปมาแล้ว ตอนนี้ยังมีปราณทิพย์ ความสามารถในการปรับตัวของเธอจะต้องสูงมากๆ อย่างแน่นอน ลานนั้นของคุณดีมากเลยทีเดียว ปกติก็ไม่ค่อยมีคนไปยุ่งวุ่นวาย ขอเพียงแค่ต้นไม้อย่าสูงมากจนเกินไปก็จะไม่มีใครสังเกตเห็น ถ้าผ่านไปหลายปีแล้วมันสูงขึ้น พวกเราก็ค่อยเปลี่ยนสถานที่ใหม่ให้เธอก็ได้”

พูดๆ อยู่ เย่เฉินก็พูดอีกว่า: “ถ้าหากเธอไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพอากาศของเมืองจินหลิงได้จริงๆ ถึงตอนนั้นก็ค่อยทำห้องเรือนกระจกให้กับเธอ โดยเทียบเคียงกับสภาพอากาศจริงของเตียนหนานแบบนี้ก็ได้ใช่ไหม?”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดติดตลกว่า: “คุณชายคิดอยากจะเลี้ยงดูเธอเอาไว้ เพื่อต่อไปจะได้เด็ดใบของเธอกินทุกวันใช่ไหมคะ?”