ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5818

คำร้องขอของหลินหว่านเอ๋อร์ทำให้เย่เฉินหาเหตุผลที่จะปฏิเสธไม่ได้

สำหรับภูเขาแสนลี้นั้นถือว่ายากลำบากและอันตรายต่อผู้หญิงบอบบางอย่างหลินหว่านเอ๋อร์มาก แต่มีตัวเขาอยู่ ความยากลำบากและอันตรายแค่นั้นก็ถือว่าเล็กน้อยมาก

คิดถึงตรงนี้ เย่เฉินก็ตอบตกลงว่า: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นถึงตอนนั้นพวกเราก็ค่อยไปด้วยกัน”

หลินหว่านเอ๋อร์รีบพยักหน้าตกลงด้วยความดีใจ และพูดอย่างตื่นเต้นว่า: “ขอบคุณคุณชายมากค่ะ! ข้าน้อยรับรองว่าจะไม่พยายามสร้างปัญหาให้กับคุณชายอย่างแน่นอนค่ะ!”

เย่เฉินยิ้มเบาๆ แล้วก็นั่งลงด้านข้างของมารดาผูเอ่อร์ และเอ่ยปากพูดว่า: “พวกเรารออยู่ที่นี่สักพักเถอะ รอจนรุ่งสางแล้วค่อยขุดต้นอ่อนนี้ออกแล้วเดินทางไปสนามบิน”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า แล้วก็นั่งกอดเข่าลงอีกด้านของมารดาแผ่งผูเอ่อร์ นั่งมองดูผิวน้ำที่ส่องประกายระยิบระยับและเงียบสงบของสระสวรรค์ และเอ่ยปากถามขึ้นเบาๆ ว่า: “คุณชายคิดว่า ฝนตกหนักเมื่อสักครู่นั้นเป็นภาพลวงตาหรือเป็นเรื่องจริง?”

เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “คงจะเป็นภาพลวงตา? คุณคิดว่าไงล่ะ?”

หลินหว่านเอ๋อร์ครุ่นคิดสักพักหนึ่ง พูดว่า: “ข้าน้อยคิดว่า เหมือนจะอยู่ระหว่างความจริงกับภาพลวงตาค่ะ”

เย่เฉินขมวดคิ้ว: “ควรจะเลือกมาหนึ่งในสองข้อนี้ไม่ใช่เหรอ?”

หลินหว่านเอ๋อร์ส่ายหน้าพูดว่า: “มักจะรู้สึกเหมือนจริงครึ่งไม่จริงครึ่ง จริงไม่จริง ไม่จริงจริง”

เย่เฉินหัวเราะและพูดว่า: “พรุ่งนี้สามารถลองถามชาวบ้านแถวนี้ดูก็ได้ว่าเมื่อคืนได้ยินเสียงฟ้าผ่าฝนตกไหม ความเคลื่อนไหวเมื่อสักครู่ดังขนาดนั้น ถ้าเป็นเรื่องจริง ก็เป็นไปไม่ได้ที่ชาวบ้านรอบๆ แถวนี้จะไม่รู้สึก”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้าเบาๆ และพูดพึมพำว่า: “เหมือนว่ามันจะไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ.......”

พูดจบ เธอหันมองเย่เฉิน แล้วยิ้มและพูดว่า: “บางทีข้าน้อยอาจจะคิดมากเกกินไปก็เป็นได้ค่ะ”