ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5819

ถึงตอนนี้ ช่วงชีวิตสั้นๆ เพียงยี่สิบปีของเย่เฉินก็ได้เล่ามาจนเกือบครบหมดแล้ว ในขณะที่ของหลินหว่านเอ๋อร์เพิ่งจะเล่าถึงต้นศตวรรษที่ 20 เอง

เมื่อเห็นว่าสีท้องฟ้าสว่างไสวขึ้นมากแล้ว หลินหว่านเอ๋อร์ก็เลยพูดกับเย่เฉินว่า: “คุณชาย พวกเราควรจะออกเดินทางกันได้แล้วไหมคะ?”

เย่เฉินพยักหน้า พูดว่า: “คุณยังไม่ได้เล่าประสบการณ์การหนีเอาชีวิตรอดตอนนั้นที่ถูกอู๋เฟยเยี่ยนซุ่มโจมตีที่เกาะฮ่องกงให้ละเอียดเลยนะ”

หลินหว่านเอ๋อร์หัวเราะและพูดว่า: “หากคุณชายอยากฟัง เดี๋ยวหลังจากที่ข้าน้อยกลับไปแล้วจะค่อยๆ เล่าให้คุณชายฟังอย่างละเอียดอีกครั้งค่ะ”

“ได้” เย่เฉินบิดขี้เกียจ และเอ่ยปากพูดว่า: “ได้เวลาไปสนามบินกันแล้ว”

พูดจบ เขาก็ชี้ไปยังมารดาแห่งผูเอ่อร์ และพูดว่า: “คุณหลิน คุณมีประสบการณ์การปลูกต้นชา คุณขุดต้นมารดาแห่งผูเอ่อร์ออกมาเถอะ”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า กำลังเตรียมที่จะยื่นมือไปขุดมารดาแห่งผูเอ่อร์ออกมา แต่เธอเพิ่งจะยื่นมือออกไปกลับชะงักหยุดลงอย่างกะทันหัน และพูดด้วยความตกใจว่า: “คุณชายรีบดูสิ! ใบที่เด็ดออกไปเมื่อคืนมันผลิออกมาใหม่แล้ว!”

“ใช่ไหม?” เย่เฉินสงสัยมากๆ จ้องมองไปดู และพบว่าตรงใบสองใบที่ถูกตัวเองเด็ดออกมาเมื่อวาน ตอนนี้ผลิใบอ่อนออกมาสองใบที่ดูสดและมีหยดน้ำค้างเกาะอยู่

เย่เฉินอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ: “นี่ช่างเร็วมากจริงๆ ผมไม่สังเกตเห็นเลยสักนิดว่าเธอจะแอบผลิใบใหม่ออกมาแล้ว!”

หลินหว่านเอ๋อร์ก็พูดอย่างประหลาดใจเช่นกันว่า: “ไม่แปลกที่เด็ดใบออกแล้วผลิใบใหม่ แต่เร็วขนาดนี้ถือว่าพบเจอได้น้อยมาก ดูท่าว่าพลังชีวิตของมารดาผูเอ่อร์ต้นนี้จะแข็งแกร่งมากเลยทีเดียว”

เย่เฉินหัวเราะ และพูดว่า: “ด้วยความเร็วในการฟื้นคืนสภาพแบบนี้ของเธอ ถึงต่อให้เด็ดใบของเธอออกมาจนหมดต้น ไม่นานเธอก็จะต้องผลิใบออกมากลับคืนสู่สภาพเดิมได้อย่างแน่นอน”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดติดตลกว่า: “คุณชายอย่าเพิ่งติดใจรสชาติใบของเธอก่อนนะคะ ยังไงก็ต้องรอให้เธอโตขึ้นกว่านี้อีกหน่อย”

เย่เฉินพยักหน้า และพูดเย้ยหยันว่า: “คุณหลินสบายใจได้ ผมไม่ชิงสุกก่อนห่ามหรอก”

หลินหว่านเอ๋อร์ยื่นมือทั้งคู่ออกมาแล้วเกลี่ยดินรอบๆ โคนต้นมารดาแห่งผูเอ่อร์อย่างระมัดระวัง ขุดรากใหญ่ๆ พอๆ กับลูกวอลเลย์บอลพร้อมกับดินที่ติดอยู่ตามรากออกมาด้วยกัน

หลังจากที่ขุดออกมาแล้ว เธอรีบใช้น้ำแร่ที่พกติดตัวอยู่รดลงไปทันทีเพื่อให้ดินชุ่มน้ำและเกาะติดอยู่กับราก จากนั้นก็พูดกับเย่เฉินว่า: “คุณชาย พวกเรารีบไปกันเถอะ”