ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5827

ท่ามกลางหมอกควัน ได้ยินแค่เสียงดังตูมทีหนึ่ง อู๋เฟยเยี่ยนยังไม่ทันได้ตอบโต้ ก็รู้สึกแค่เพียงมือซ้ายถูกกำลังที่รุนแรงกลุ่มหนึ่งโจมตีจนมือซ้ายเกิดอาการชา ง่ามนิ้วที่จับดาบยาวเอาไว้แน่นกระเด็นออกไปอีกครั้ง!

แรงที่กำแพงหินสะท้อนกลับมาครั้งนี้ ไม่เบากว่าที่โจมตีออกมาครั้งเมื่อครู่นี้เลยสักนิด นี่ทำให้สีหน้าของอู๋เฟยเยี่ยนมีความหวาดกลัวพลุ่งพล่านขึ้นไม่น้อย

เธอเข้าใจได้ถึงความแข็งแกร่งของค่ายกล แต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือ ค่ายกลนี้เห็นชัดๆว่าสิ้นเปลืองพลังไปมากแล้วกับการสะท้อนกลับครั้งแรก ทำไมความแรงของการสะท้อนกลับครั้งที่สองจึงไม่ลดลงเลยแม้แต่น้อย?

ถ้าเป็นเช่นนี้ ตนไม่สามารถคาดเดาได้เลยสักนิด ว่าปราณทิพย์ที่แฝงอยู่ในค่ายกลนี้แท้ที่จริงแล้วแข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่

อู๋เฟยเยี่ยนทั้งตกตะลึงทั้งโมโห รู้สึกราวกับว่าถูกค่ายกลที่เมิ่งฉางเชิงทิ้งเอาไว้ดูถูกเหยียดหยาม

เธอกัดกรามแน่น บ่นตำหนิเสียงดัง: “ค่ายกลที่ท่านวางเอาไว้แข็งแกร่งขนาดนี้ หรือว่าก็เพื่อป้องกันฉัน? แต่ว่าฉันเป็นลูกศิษย์ของท่านนะ! ในเมื่อสามร้อยปีก่อนท่านก็ได้สิ้นอายุขัยไปแล้ว ทำไมนำสิ่งที่ท่านเรียนรู้มาตลอดชีวิตรวมทั้งเครื่องมือทางธรรมถ่ายทอดมาให้ฉัน? ปากพร่ำบอกว่าต้องรอดวงชะตามังกรขั้นสูงอะไร มีดวงชะตามังกรขั้นสูงอะไรอย่างที่บอกที่ไหนกัน? ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้มีดวงชะตามังกรขั้นสูงแล้วยังไง? ท่านกับเขาไม่เคยพบกันมาก่อน ทำไมต้องนำของล้ำค่าที่ทั้งชีวิตของคนทิ้งไว้ให้เขา? ฉันอู๋เฟยเยี่ยนด้อยกว่าตรงไหน?!”

อู๋เฟยเยี่ยนคำรามออกมาราวกับระบายความคับแค้น หลักๆก็เพื่อระบายความแค้นภายในใจ แต่ในตอนที่เสียงของเธอสิ้นสุดลง ภายในถ้ำหินก็มีเสียงของผู้ชายที่มีอำนาจเสียงหนึ่งดังขึ้นทันที: “ศิษย์เนรคุณ ฉันเคยบอกแกแล้วว่า ต่อไปไม่ต้องมาเหยียบที่ภูเขาแสนลี้อีก แกกลับมาทำไม?!”

เสียงนี้ ทำให้อู๋เฟยเยี่ยน ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อทันที!

เนื่องจากน้ำเสียงนี้เธอคุ้นเคยเป็นอย่างมาก เจ้าของเสียงนี้ ก็คือเมิ่งฉางเชิงอาจารย์ของตน

เวลานี้ หัวสมองของเธอราวกับลัดวงจร หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งถึงสติกลับคืนมา คุกเข่าลงบนพื้นเสียงดังตึง กล่าวด้วยความหวาดกลัว: “อาจารย์ ศิษย์......ศิษย์ไม่ได้มีเจตนาจะอกตัญญู เพียงแต่หลายปีแล้วที่ไม่เคยกลับมาเซ่นไหว้ท่านผู้เป็นผู้อาวุโส วันนี้ตั้งใจรีบมาที่นี่เพื่อเซ่นไหว้ ไม่ได้มีเจตนาล่วงเกินท่านผู้เป็นผู้อาวุโส......”