ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5828

เมื่อได้ยินประโยคนี้ อู๋เฟยเยี่ยนรู้สึกถึงความหนาวเหน็บกลุ่มหนึ่งตั้งแต่ฝ่าเท้าจรดหนังศีรษะ

นับตั้งแต่เมื่อสามร้อยกว่าปีที่แล้วที่ถูกเมิ่งฉางเชิงช่วยชีวิตเอาไว้ด้วยความบังเอิญที่ภูเขาแสนลี้จนกระทั่งวันนี้ เธอไม่เคยรู้สึกถึงความหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน

ความสับสนครั้งก่อน ก็เป็นเพราะเห็นภาพวาดของเมิ่งฉางเชิงบนอินเทอร์เน็ต

แต่ตอนนี้ เธอกลับพบอย่างฉับพลันว่า อาจารย์ของตนที่เดิมทีได้สิ้นอายุขัย กลับสู่สรวงสวรรค์เมื่อสามร้อยกว่าปีก่อนของตน ตอนนี้เป็นไปได้ว่าอาจจะยังมีชีวิตอยู่!

การโจมตีนี้สำหรับเธอแล้ว เรียกได้ว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยมีมาก่อน!

อู๋เฟยเยี่ยนระงับความหวาดกลัวภายในก้นบึ้งหัวใจของตนเองเอาไว้ไม่ได้โดยสิ้นเชิง กล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย: “อาจารย์......ศิษย์......ศิษย์รู้ผิดแล้ว......”

เวลานี้ น้ำเสียงที่โกรธแค้นดังขึ้นที่ข้างหูของอู๋เฟยเยี่ยน เมิ่งฉางเชิงกล่าวตำหนิด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาเป็นอย่างยิ่ง: “ยังไม่รีบไสหัวไป!”

เสียงตำหนินี้ ราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงมากลางใจของอู๋เฟยเยี่ยน

ในเวลานี้ เธอไม่กล้าลังเลและล่าช้าแม้แต่นิดเดียวอีกต่อไป รีบลุกขึ้นยืน โค้งตัวกับกำแพงอย่างกล้าๆกลัวๆกล่าว: “อาจารย์โปรดยกโทษ ศิษย์จะไสหัวไปเดี๋ยวนี้......”

พูดจบ เธอก็กลับหลังหันอย่างอดรนทนไม่ไหว ลากขาทั้งสองข้างที่ราวกับถูกตะกั่วถ่วงเอาไว้ หนีโซซัดโซเซออกจากถ้ำ

ตั้งแต่ออกจากถ้ำมา อู๋เฟยเยี่ยนไม่กล้าหยุดฝีเท้า เดินมุ่งหน้าออกจากเขาอย่างรวดเร็ว

หัวใจของเธอเต้นเร็วอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แล้วก็หนักอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นกัน หลังจากหนีออกมาสิบกว่ากิโลภายในอึดใจเดียว ปากของเธอก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวพึมพำ: “นี่มันเป็นไปได้อย่างไร......นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน......ตาแก่นั่นไม่ใช่ว่าสิ้นอายุขัยไปตั้งแต่เมื่อสามร้อยกว่าปีก่อนแล้วเหรอ? ทำไมถึงมีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้?”

พูดไป เธอก็อดสงสัยไม่ได้อีกว่า: “ไม่ถูกต้อง! แท้ที่จริงแล้วเขาตายหรือว่ามีชีวิตอยู่ ก็ยังไม่แน่ชัด! บางทีเขาอาจจะยังไม่ตายจริงๆ หรือบางทีหลังจากที่เขาตายไปแล้วแต่จิตสำนึกยังอยู่ หรือบางทีเขาอาจจะตายไปนานแล้ว ที่ทิ้งไว้ก็คือค่ายกลที่หยอกล้อชั้นอันหนึ่ง......”

ในใจของอู๋เฟยเยี่ยน ไม่ได้พบคำตอบที่สามารถทำให้ตนเองเชื่อมั่นได้มากยิ่งขึ้น