ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5833

เมื่อตระหนักได้ว่าผู้อาวุโสมีพละกำลังมหาศาลอย่างแท้จริง อีกทั้งยังเป็นชาวฮั่นเหมือนกัน หลินจู๋ว์หลูคุกเข่าลงไปบนพื้นโดยแทบจะไม่ลังเล กล่าวขอร้องอย่างสะอึกสะอื้น: “ท่านเซียน บัดนี้แผ่นดินของชาวฮั่นได้ถูกแมนจูรุกรานและยึดครอง ประชาชนชาวฮั่นเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า ทุกข์ยากลำบากเป็นอย่างมาก ผู้น้อยต่อต้านราชวงศ์ขิงมานานหลายปีพละกำลังมีจำกัด ทำได้แค่เพียงจ้องมองแผ่นดินของชาวฮั่นถูกศัตรูยึดครองอย่างต่อเนื่อง ในเมื่อท่านเซียนเป็นชาวฮั่น อย่างไรก็ขอให้ท่านเซียนได้โปรดลงมือขับไล่สุนัขชิง ฟื้นฟูแผ่นดินราชวงศ์ฮั่นด้วย!”

อู๋เฟยเยี่ยนก็ได้สติกลับคืนมาเช่นกัน รีบคุกเข่าก้มกราบ กล่าวอย่างนอบน้อม: “ขอร้องท่านเซียนได้โปรดลงมือ!”

เมิ่งฉางเชิงถูกการกระทำของทั้งสองคนทำให้ตกใจจนอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นเขายิ้มอย่างเหยียดหยาม กล่าว: “ข้าเก็บตัวถือศีลอยู่ที่นี่มานานนับร้อยปีแล้ว ด้านนอกเป็นแผ่นดินของผู้ใด ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลยแม้แต่น้อย ชาวฮั่นเป็นฮ่องเต้ ชาวมองโกลเป็นฮ่องเต้ หรือว่าชาวแมนจูชิงเป็นฮ่องเต้ ล้วนไม่ใช่เรื่องที่ข้าต้องใส่ใจ”

หลินจู๋ว์หลูกับอู๋เฟยเยี่ยนสีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง

พวกเขาคิดว่า ด้วยพละกำลังที่ท่านเซียนที่สังหารทหารชิงนับร้อยด้วยการดีดนิ้วอย่างง่ายๆสบายๆ ต่อให้ไปเด็ดหัวสุนัขของตาแก่ชุ่นจื้อที่เมืองหลวงเยียนจิงก็เป็นเหมือนการปอกกล้วยเข้าปาก

แต่ว่า พวกเขากลับประเมินความหยิ่งในศักดิ์ศรีชาวฮั่นบนตัวของเมิ่งฉางเชิงสูงมากเกินไป

อันที่จริง เมิ่งฉางเชิงมีชีวิตอยู่มาได้จนอายุปูนนี้ คงทิ้งคุณธรรมของประเทศกับความหยิ่งในศักดิ์ศรีของชนเผ่าไว้ข้างหลังแล้วตั้งนานแล้ว

ดังนั้น เขากล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา: “สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่ข้านั่งสมาธิเก็บตัวถือศีล พวกเจ้าสองคนอย่าอยู่ที่รบกวนการฝึกฝนของข้าอีกต่อไปเลย ทหารชิงที่ไล่ล่าพวกเจ้าก็ถูกข้าสังหารไปหมดแล้ว พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”