ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5840

ภายใต้ความจำใจ เย่เฉินทำได้แค่เพียงพยักหน้า กล่าวกับหลินหว่านเอ๋อร์: “ผมจะมองดูพวกขึ้นไปข้างบนจากตรงนี้ จะเริ่มจับเวลาตั้งแต่วินาทีที่คุณหายไปจากสายตาของผม ผมรอคุณยี่สิบนาที ถ้าหากยี่สิบนาทีแล้วคุณยังไม่ออกมา ผมก็จะขึ้นไปหาคุณ!”

หลินหว่านเอ๋อร์เห็นว่าเย่เฉินปล่อยวาง จึงรีบพยักหน้ากล่าว: “ค่ะ! แค่ยี่สิบนาที!”

แม่ชีน้อยคนนั้นเห็นดังนี้ จึงพนมมือโค้งตัวทำความเคารพเย่เฉินอีกครั้ง กล่าวอย่างนอบน้อม: “โยมโปรดรอสักครู่”

พูดจบ ก็กล่าวกับหลินหว่านเอ๋อร์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความนอบน้อม: “โยมโปรดเดินตามแม่ชีมาเถอะ”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้า ยิ้มให้เย่เฉินทีหนึ่งเพื่อให้เขาสบายใจ เข้าไปใกล้กล่าวกำชับเสียงเบาข้างหูเขา: “รบกวนคุณชายรอที่นี่สักครู่ ข้าน้อยไปเดี๋ยวเดียวก็กลับ”

เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย มองตามเธอกับแม่ชีน้อยขึ้นเขาไปพร้อมกัน

เย่เฉินมองตามทั้งสองคนที่ยิ่งเดินไกลออกไปเรื่อยๆ จ้องมองทั้งสองคนเดินขึ้นไปบนยอดเขาทีละก้าวๆ จ้องมองแม่ชีน้อคนนั้นเปิดประตูใหญ่ของอารามแม่ชีให้หลินหว่านเอ๋อร์อย่างนอบน้อม แล้วก็จ้องมองหลินหว่านเอ๋อร์ที่หันหลังกลับมาโบกมือให้แก่ตนที่อยู่ไกลๆจากนั้นก็สาวเท้าเดินเข้าไปข้างใน

เย่เฉินในเวลานี้ ภายในใจมีความเป็นกังวลอยู่ไม่มากก็น้อย

เขาคิดว่า ต่อให้อีกฝ่ายไม่ใช่คนชั่วอะไร อีกฝ่ายทำนายตนกับหลินหว่านเอ๋อร์ได้แม่นยำแบบนี้ ก็ทำให้เขาแผ่นหลังเย็นวาบ นับตั้งแต่ที่ได้รับตำราเก้าเสวียนเทียน เขายังไม่เคยมีความรู้สึกกังวลใจและไม่สบายใจแบบนี้มาก่อน

และในเวลานี้ หลินหว่านเอ๋อร์ได้สาวเท้าก้าวเข้าประตูใหญ่ของอารามชิงจ้าว แล้ว

อารามชิงจ้าว ไม่ถือว่าเป็นวัดใหญ่โตอะไร พื้นที่ไม่ใหญ่มาก ภิกษุณีที่ปฏิบัติธรรมก็ไม่นับว่ามากมาย รวมสามเณรีที่อายุไม่ถึงยี่สิบปี ทั้งหมดก็แค่สิบกว่าคนเท่านั้น

อีกทั้ง คนของอารามชิงจ้าว ก็ไม่ได้มากนัก ตลอดทางที่หลินหว่านเอ๋อร์เดินเข้ามา ไม่เห็นมีผู้ที่มาจุดธูปสักการะพระพุทธเจ้าเลยแม้แต่คนเดียว