ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5849

จ้องมองไม้จันทน์สามก้านที่กำลังจะไหม้หมด หลินหว่านเอ๋อร์ใบหน้าเต็มไปด้วยความพ่ายแพ้

เธอกล่าวกับเย่เฉินอย่างนึกขึ้นมาได้ทันที: “แม้แต่พวกเราจะย้อนกลับมาก็ยังคำนวณได้ พวกเธอเป็นใครกันแน่......”

เย่เฉินส่ายหน้าไปมา: “คิดไม่ตก ความรู้สึกแบบนี้ ก็เหมือนกับบุคคลที่สามจำกัดมุมมอง”

พูดไป เขาก็เดินทะลุวิหารหลัก กำลังจะไปสำรวจความจริงที่เรือนด้านหลัง แต่กลับถูกประตูไม้บานหนึ่งของด้านหลังวิหารหลักดึงดูดความสนใจ

เขาผลักประตูบานนี้ออกอย่างระมัดระวัง พบว่าด้านในเป็นห้องเล็กๆที่มีขนาดประมาณห้าถึงหกตารางเมตร

เย่เฉินกวาดสายมองผ่านๆแวบหนึ่ง พบว่าภายในห้องนอกจากจะมีเก้าอี้ไม้ง่ายๆหนึ่งและโต๊ะไม้เล็กที่มีขนาดไม่ถึงครึ่งเมตรหนึ่งตัวแล้ว เหมือนกับว่าไม่มีของอย่างอื่น

และภายในห้อง มีกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์กลุ่มหนึ่งโชยออกมา ทำให้คนรู้สึกกระปรี้กระเปร่า

ทันทีที่เย่เฉินมองอย่างละเอียด ก็เห็นว่าบนโต๊ะเล็กตัวนั้น วางสร้อยประคำข้อมือเส้นหนึ่งที่มีแทบจะเหมือนกันกับโต๊ะไม้

สร้อยประคำข้อมือเส้นนั้นทำจากลูกปัดไม้เม็ดกลมมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณหนึ่งเซนติเมตร ทั้งหมดเป็นสีน้ำตาลเข้มอ่อนไม่เท่ากัน ค่อนข้างเงางาม มีกลิ่นไม้หอมที่เข้มข้นแผ่กระจาย

สร้อยประคำข้อมือวางอยู่ตำแหน่งตรงกลางของโต๊ะพอดี มองดูไปคือคนอื่นจงใจทิ้งเอาไว้ที่นี่

เย่เฉินก้าวไปข้างหน้า หยิบสร้อยประคำข้อมือเส้นนั้นขึ้นมา เมื่ออยู่ในมือก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกอบอุ่นของลูกปัดทุกเม็ดบนสร้อยประคำข้อมือ และสร้อยประคำข้อมือเส้นนี้มีน้ำหนักเบา ประกอบกับกลิ่นหอมที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว เย่เฉินเดาว่านี่น่าจะทำขึ้นจากไม้กฤษณา

หลินหว่านเอ๋อร์ในเวลานี้เดินเข้ามา ถามอย่างประหลาดใจ: “สร้อยประคำข้อมือไม้กฤษณาในมือของคุณชายมาจากที่ไหน?”

เย่เฉินหันหน้ากลับไปมองเธอ กล่าวพร้อมรอยยิ้มบางๆ: “เจออยู่บนโต๊ะตัวนี้”