ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5854

“ก็ใช่น่ะสิ……”เย่เฉินถอนหายใจแล้วพูด: “ตำราเก้าเสวียนเทียนเหมือนหนังสือคู่มือขั้นต้นที่เพิ่งก้าวเข้าสู่โลกบำเพ็ญตนมากกว่า สิ่งที่บันทึกอยู่ภายในมีเยอะมากถึงมากที่สุด แต่เนื้อหาส่วนมากกลับไม่ค่อยมีความเกี่ยวข้องกับการบำเพ็ญตนมากเท่าไหร่นัก ในทางตรงกันข้ามกลับมีความสัมพันธ์กับวิถีบู๊ลึกซึ้งมาก ในจำนวนทั้งหมดแค่วิชาบู๊ที่สมบูรณ์ครบถ้วนก็มีเป็นสิบประเภทแล้ว แต่กลับไม่มีวิชาบำเพ็ญตนที่สมบูรณ์ครบถ้วน……”

เมื่อได้ยินแบบนี้ หลินหว่านเอ๋อร์ก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “นี่เหมือนกับการเขียนความรู้ในตำราเรียน และความรู้นอกหลักสูตรระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษาตอนต้นทั้งหมดลงในหนังสือเล่มเดียว จากนั้นค่อยเพิ่มเนื้อหาระดับมหาวิทยาลัยปีหนึ่งเข้าไปอีกนิดหนึ่ง สำหรับระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษาแล้ว หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่เยี่ยมยอดมาก แต่กลับไม่ค่อยมีประโยชน์ต่อนักศึกษาในระดับมหาวิทยาลัย”

“ใช่แล้ว”เย่เฉินพยักหน้า แล้วพูดต่ออีกว่า: “ประเด็นคือฉันรู้จักแค่ระดับมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง โลกทัศน์ประสบการณ์ก็เป็นเพียงระดับปีหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่ามหาวิทยาลัยมีทั้งหมดกี่ระดับ และไม่รู้ด้วยว่าหลังจากจบมหาวิทยาลัยแล้วคืออะไรต่อ หลังจากจบมหาวิทยาลัยแล้วอาจจะยังมีปริญญาโท ปริญญาเอก นักวิชาการ และอาจจะมีผู้ได้รับรางวัลโนเบล แต่ฉันกลับไม่รู้เรื่องเหล่านี้เลย”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดพึมพำ: “คนที่สามารถทิ้งตำราเก้าเสวียนเทียนเอาไว้ได้นั้น ไม่มีทางเป็นเพียงนักศึกษาปีหนึ่งแน่นอน แต่เขากลับจงใจบันทึกเนื้อหาของนักศึกษาหลังปีหนึ่งลงไปภายใน คาดว่าก็น่าจะมีจุดประสงค์ที่ทำเช่นนี้เหมือนกัน”

“ใช่”เย่เฉินพูด: “ก่อนองค์กรพั่วชิงยังไม่ปรากฏ ฉันคิดมาโดยตลอดเลยว่าเนื้อหาที่อยู่ในตำราเก้าเสวียนเทียนเป็นทั้งหมดของปราณทิพย์ ในส่วนของการเปิดจุดหนีว๋าน เนื่องจากมันแค่พูดถึงโดยคร่าว ๆ อย่างคลุมเครือ ทำให้ฉันรู้สึกว่าเมื่อเปิดจุดหนีว๋านได้แล้ว ก็จะสามารถโบยบินอยู่กลางท้องฟ้า แต่หลังจากองค์กรพั่วชิงปรากฏ ฉันถึงจะค่อย ๆ เข้าใจว่าการเปิดจุดหนีว๋านเป็นเพียงขั้นแรกของการฝึกฝนเท่านั้น ซึ่งเป็นเช่นเดียวกับอู๋เฟยเยี่ยน แม้เธอจะเปิดจุดหนีว๋านออกแล้ว แต่ก็ไม่สามารถยกระดับอายุขัยของตัวเองให้มากกว่าห้าร้อยปีได้อยู่ดี แค่มองจากจุดนี้ก็สามารถดูออกแล้วว่า ศักยภาพของเธอแตกต่างจากเมิ่งฉางเชิงเมื่อปีนั้นอย่างลิบลับเลย”

หลินหว่านเอ๋อร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปากพูด: “ดูท่าหากคุณชายต้องการพัฒนาขึ้นอีกขั้น ยังจำเป็นต้องออกไปแสวงหาโอกาสอื่น ๆ ด้วยตัวเอง”

“โอกาส?”เย่เฉินถามเธอ: “เธอหมายความว่าควรออกไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ให้มากกว่านี้หรือ?”

“ใช่ค่ะ”หลินหว่านเอ๋อร์ผงกหัว แล้วพูดอย่างสุขุมสงบ: “บ่าวรู้สึกว่าสำหรับคุณชายแล้ว จินหลิงก็เป็นเพียงชายหาดน้ำตื้นเท่านั้น แม้คุณชายจะเป็นมังกรที่ทลายสถานการณ์อับจนในชายหาดน้ำตื้นได้แล้ว แต่สุดท้ายชายหาดน้ำตื้นก็ยังเป็นชายหาดน้ำตื้นอยู่ดี และมังกรก็ยังคงติดอยู่ในชายหาดน้ำตื้น แค่ไม่ถูกพันธนาการอยู่ที่นี่ แต่ยินดีที่จะอยู่ที่นี่ อยู่ในจินหลิงมาโดยตลอด ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องดีต่อเส้นทางแห่งการบำเพ็ญตนของคุณชายแน่นอน”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เย่เฉินก็นึกถึงอาจารย์ของว่านพั่วจวิน ชิวจื้อหยวนอย่างอดไม่ได้ รวมไปถึงนิทานห้าร้อยปีก่อนเมิ่งฉางเชิงจะการบำเพ็ญตนที่นายหญิงใหญ่เจียงเล่าให้เขาฟัง

พอพูดจบ หลินหว่านเอ๋อร์ก็พูดอีกว่า: “อันที่จริงการแสวงหาโอกาสก็เหมือนหลังจากปัจจัยไม่แน่นอนรอบกายค่อย ๆ ได้รับการยืนยันแล้ว ก็ทำได้เพียงเดินทางไปสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย แล้วตามหาปัจจัยใหม่ ๆ ที่ไม่แน่นอน จากนั้นค่อยค่อย ๆ ไขปริศนา ดูว่าสุดท้ายจะมีดอกผลที่ตนต้องการหรือไม่”

“ซึ่งเป็นเช่นเดียวกับกล่องสุ่มในร้านค้าร้านหนึ่งถูกเปิดหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่มีสินค้าที่ตนต้องการอยู่ดี งั้นจึงทำได้เพียงไปซื้อกล่องสุ่มในร้านค้าใหม่ กระทั่งเจอสินค้าที่ตัวเองต้องการ”

เย่เฉินพยักหน้าเห็นด้วย แล้วเอ่ยปากพูด: “ฉันเจอนายหญิงใหญ่เจียงและได้รับเถากระดูกวิหค รวมไปถึงหลังจากเจอเธอก็ได้รับแหวนวงนั้นมา ซึ่งทุกอย่างล้วนเป็นโอกาสที่ได้รับหลังจากออกจากจินหลิง……”

หลินหว่านเอ๋อร์พูด: “ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณชายก็ยิ่งต้องออกไปชมโลกกว้างบ่อย ๆ แล้วล่ะค่ะ”