ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5861

เมื่อโดนเย่เฉินถามว่าไปวัดมาหรือเปล่า ถังซื่อไห่ก็รู้สึกตะลึงอย่างควบคุมไม่ได้

เขาไม่รู้ว่าสาเหตุที่เย่เฉินถามตัวเองแบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันแน่ เป็นเพราะทราบการเคลื่อนไหวของตน หรือแม้แต่ตัวเองไปพบใครเขาก็รู้แล้ว

แต่จะว่าไปเขาก็ฉลาดมาก ๆ จิตใจรู้สึกตะลึง แต่กลับไม่ปิดบังความตะลึงของตัวเองเลยแม้แต่น้อย ในทางตรงกันข้ามกลับถามด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสงสัย: “คุณชายรู้ได้ยังไงครับ?”

เย่เฉินตอบกลับอย่างเรื่อยเปื่อย: “บนตัวคุณมีกลิ่นธูปน่ะครับ”

ถังซื่อไห่กระจ่างแจ้งขึ้นมาทันที ในขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมาด้วย

แต่เขากลับไม่กล้าแสดงความโล่งอกออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นการหัวเราะแล้วพูดว่า: “เย็นนี้กระผมได้เดินทางไปยงเหอกงรอบหนึ่งน่ะครับ ช่วงเย็นผมไม่มีธุระอะไรพอดี เลยไปกราบไหว้ที่วัดมาครับ”

เย่เฉินพยักหน้า ไม่ได้รู้สึกสงสัยอะไร

นอกจากผู้คนในตระกูลเย่ เดิมทีถังซื่อไห่ก็มีตำแหน่งที่สูงที่สุดอยู่แล้ว หน้าที่การงานของพ่อบ้านก็มีความเป็นอิสระสูงมากเหมือนกัน การที่เขาหาเวลาออกไปวัดวาอารามนั้น ก็เป็นเรื่องที่สมเหตุสมผลอยู่

ในส่วนของเรื่องที่ว่าทำไมเขาถึงไปกราบไหว้ขอพรที่วัด เย่เฉินกลับไม่ได้คิดอะไรมาก

อย่างไรเสียการที่คนหัวเซี่ยไปวัดมันก็ไม่ต่างอะไรจากคนยุโรปไปโบสถ์ ต่างเป็นกิจวัตรประจำวันที่ปกติมาก

ดังนั้น เย่เฉินจึงมองข้ามประเด็นเรื่องนี้โดยตรง

หลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ข้าง ๆ แค่มองถังซื่อไห่อยู่ครู่หนึ่ง

เธอก็สังเกตความผิดปกติอะไรไม่ได้เหมือนกัน แค่รู้สึกว่าหน้าตาของถังซื่อไห่ให้ความรู้สึกเหมือนคนไม่มีศาสนา ราวกับการที่คนประเภทนี้ไปวัดมันดูไม่ค่อยเข้ากัน

มิหนำซ้ำจากความเข้าใจของเธอที่มีต่อศาสนาพุทธ แม้คนที่เคารพเลื่อมใสในศาสนาพุทธจะมีใจที่ศรัทธาสูงมาก แต่คนส่วนมากกลับมุ่งเป้าไปที่ส่วนบุญส่วนกุศลมากกว่า ในจำนวนคนทั้งหมด อัตราส่วนของคนที่ขอพรเรื่องเงินทองและอำนาจก็มีมากกว่าด้วย

และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ดาราส่วนมากล้วนเคารพเลื่อมใสในศาสนาพุทธนั่นเอง

ในมุมมองของหลินหว่านเอ๋อร์ หน้าตาของถังซื่อไห่ไม่เหมือนคนที่ต้องการบุญกุศลมาก ๆ ดังนั้นการที่เขาเข้าวัดจึงดูขัดกับบุคลิกลักษณะเล็กน้อย

แต่อย่างไรเสียหลินหว่านเอ๋อร์ก็เป็นมนุษย์ซึ่งไม่ใช่เทพ ดังนั้นเธอแค่รู้สึกแปลกใจ แค่อาศัยคำพูดคำจาก็คาดเดาอะไรได้ยากมากเหมือนกัน