ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5866
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย พลิกเปิดหน้าที่สามของอัลบั้มรูป
หลังจากเปิดหน้านี้ ภาพถ่ายที่มุมขวาบนของด้านซ้าย เป็นหน้าร้านของร้านของโบราณขนาดเล็กมากร้านหนึ่ง หน้าร้านเครื่องเคลือบลายครามโบราณร้านนี้มีความประเพณีนิยมสมัยโบราณอยู่เล็กน้อย รูปแบบของหน้าร้านมีความเป็นสไตล์อังกฤษเล็กน้อย ตรงกลางของป้ายวงกลม ด้านขวาเขียนด้วยตัวอักษรภาษาจีน“กู่(โบราณ)”ตัวหนึ่ง
หลินหว่านเอ๋อร์ที่อยู่ด้านข้างชี้ไปยังป้ายทะเบียนรถแผ่นหนึ่งที่อยู่ข้างประตูร้านกล่าว: “คุณชาย ร้านนี้อยู่ในเขตควีนส์ นครนิวยอร์ก”
“งั้นเหรอ?”เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ: “ดูออกได้ยังไง? ผมว่าระดับความละเอียดแบบนี้มองตัวหนังสือด้านบนไม่ชัดเลย”
หลินหว่านเอ๋อร์กล่าว: “ข้าน้อยเคยใช้ชีวิตอยู่ที่ควีนส์ นครนิวยอร์ก ขนาดการผสมสีรวมทั้งตำแหน่งการแขวนของป้ายทะเบียนรถประเภทนี้ ก็คือสไลต์เมื่อก่อนของเขตควีนส์ไม่มั่นใจว่าตอนนี้ยังใช้ตามของเก่าอยู่หรือไม่”
“นครนิวยอร์ก......”เย่เฉินพยักหน้า ทันใดนั้นก็คิดขึ้นได้ว่าเมื่อหลายวันก่อนน้าชายใหญ่เคยพูดกับตน ตอนนั้นที่คุณพ่อกับคุณแม่อยู่นครนิวยอร์กได้ซื้อหนังสือโบราณชุดหนึ่งจากร้านของโบราณ หนังสือชุดนั้นก็คือ
ร้านของโบราณที่อยู่ในรูปคู่ ทันใดนั้นเย่เฉินก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ กล่าวกับหลินหว่านเอ๋อร์: “นี่เป็นไปได้มากว่าก็คือร้านของโบราณที่คุณพ่อกับคุณแม่ของผมซื้อ”
หลินหว่านเอ๋อร์ก็ประหลาดใจไม่น้อยเช่นกัน รีบกล่าว: “จะต้องมีความเชื่อมโยงกันอย่างแน่นอน คุณชายก็ได้รับจากร้านของโบราณที่เมืองจินหลิงโดยบังเอิญ ตอนนั้นคุณพ่อคุณแม่ของคุณก็ได้รับจากร้านของโบราณในนครนิวยอร์ก ระหว่างทั้งสองอย่างนี้ จะต้องไม่ใช่เป็นเพียงแค่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอน!”
เย่เฉินพยักหน้ากล่าว: “โลกกว้างใหญ่ขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่คัมภีร์ลี้ลับมหัศจรรย์เป็นอย่างยิ่งทั้งสองส่วนจะแยกตกอยู่ในมือของคุณพ่อและลูก อีกทั้งในระหว่างนี้ยังมีระยะเวลาห่างกันยี่สิบปีรวมทั้งอยู่คนละซีกโลกอีกด้วย......”
พูดจบ เย่เฉินรีบมองเข้าไป
ที่มุมด้านล่างซ้ายของรูปที่สอง เป็นเย่ฉางอิงคุณพ่อของเย่เฉินกับเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าเขาเล็กน้อยคนหนึ่ง ถ่ายรูปคู่กับประตูของร้านของโบราณนี้
เย่เฉินกล่าวอย่างเห็นด้วย: “ที่คุณพูดอาจจะมีความเป็นไปได้จริงๆ แต่ตอนนี้ผมยังนึกเงื่อนงำที่แน่ชัดอะไรไม่ออกจริงๆ”
หลินหว่านเอ๋อร์เม้มริมฝีปากล่าง ถามเย่เฉิน: “คุณชายข้าน้อยสามารถนำรูปภาพออกมาดูได้หรือไม่? บางทีด้านหลังรูปภาพอาจจะเขียนอะไรบางอย่างเอาไว้ คนสมัยก่อนถ่ายรูป มีความเคยชินที่จะเขียนตัวหนังสือเก็บไว้เป็นที่ระลึกเอาไว้ที่ด้านหลังรูปภาพ”
เย่เฉินพยักหน้า กล่าว: “ได้ คุณเอาออกมาเถอะ”
หลินหว่านเอ๋อร์ดึงรูปภาพรูปนี้ออกมาอย่างระมัดระวัง จากนั้นมองด้านหลังของมันแวบหนึ่ง กล่าวด้วยความดีใจ: “คุณชาย ด้านหลังกระดาษรูปถ่ายใบนี้เขียนตัวหนังสือเอาไว้จริงๆ!”
เย่เฉินหยิบมาดูแวบหนึ่ง ที่ด้านหลังกระดาษที่มีโลโก้ Kodak ใช้ปากกาลูกลื่นเขียนตัวหนังสือไว้หนึ่งบรรทัด: “In Queens with Chou 12.11”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...