ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5870

เย่เฉินรู้สึกว่า หัวมสมองของตนเอง ลัดวงจรไปในขณะนี้

ตอนนี้ดูเหมือนมัน มีความเป็นไปได้สูงว่าโจวเหลียงเวิ่นได้รับการจัดการถึงได้ปรากฏตัวที่เมืองจินหลิง และคนที่จัดการเขา ก็เป็นไปได้มากว่าจะเป็นคุณพ่อของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อยี่สิบกว่าปีแล้วของตนคนนั้น

นี่ก็ทำให้เย่เฉินรู้สึกถึงความตื่นเต้นและกดดันอย่างน่าประหลาด ตอนนั้นคุณพ่อกับคุณแม่เจอเรื่องอะไรกันแน่ ไม่เพียงนำภัยพิบัติมาสู่ตัว ถึงขนาดยังต้องวางแผนเพื่อตนเองก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่องเอาไกลมากขนาดนั้น มากมายขนาดนั้นด้วย

ตอนนั้น ตอนที่คุณพ่อกับคุณแม่เกิดเรื่อง ถังซื่อไห่นำตนมาปกป้องเอาไว้ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทันที นี่ก็คือสิ่งที่คุณพ่อจัดการเอาไว้เรียบร้อยตั้งแต่แรกแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า เขายังจัดการคนแซ่โจวเอาไว้แล้วอีกด้วย หลังจากนั้นเกือบยี่สิบปีก็มุ่งหน้าจัดฉากนี้เอาไว้ให้เพื่อตนที่เมืองจินหลิง......

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาซ่งหวั่นถิงอีกครั้ง เขายังมีคำถามอีกข้อหนึ่ง ต้องการยืนยันกับซ่งหวั่นถิงเป็นการด่วน

เมื่อโทรติด ซ่งหวั่นถิงในโทรศัพท์ทางด้านนั้นกล่าวถามด้วยความนอบน้อม: “อาจารย์เย่ ข้อมูลที่ส่งให้คุณเมื่อครู่นี้คุณดูหรือยังคะ? มีปัญหาอะไรไหม?”

“ดูแล้วครับ”เย่เฉินกล่าว: “ไม่มีปัญหาอะไร เพียงแต่ผมมีอีกเรื่องหนึ่งที่อยากจะยืนยันกับคุณหน่อย”

ซ่งหวั่นถิงรีบเอ่ยกล่าว: “อาจารย์เย่เชิญพูด”

เย่เฉินกล่าว: “คือว่าตอนนั้นที่พ่อตาของผมพลั้งมือทำให้แจกันลายครามใบนั้นแตก คุณรู้หรือไม่ว่ามันมาที่จี๋ชิ่งถังได้ยังไง? เป็นจี๋ชิ่งถังรับกลับมา หรือว่ามีคนอื่นส่งมาขายที่จี๋ชิ่งถัง?”

ซ่งหวั่นถิงกล่าวอย่างครุ่นคิด: “แจกันลายครามใบนั้น......ถ้าหากฉันจำไม่ผิดละก็น่าจะเป็นผู้จัดการโจวรับกลับมา ในเดือนที่เขาเพิ่งจะเข้าทำงาน ช่วยจี๋ชิ่งถังเอาของโบราณกลับคืนมาได้ไม่น้อย แต่ว่าส่วนมากไม่ค่อยโดดเด่นสักเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ถือว่าถูกต้ม แต่ว่าสิ่งของก็ธรรมดาทั่วไป แล้วก็ไม่ได้ช่องว่างกำไรมากเท่าไหร่นัก แจกันลายครามใบนั้น นับว่าเป็นของโบราณที่ดีที่สุดที่เขาเอากลับมาแล้ว”

เย่เฉินกล่าวพึมพำ: “ที่แท้ก็เป็นเขาที่เอากลับมา......ถ้าอย่างนั้นเขาได้บอกไหมว่าไปเอากลับมาจากที่ไหนกันแน่?”

ซ่งหวั่นถิงครุ่นคิด กล่าว: “ตอนนั้นเขาพูดว่า นั่นเป็นของที่เขากับเพื่อนทำของโบราณด้วยกันเมื่อก่อนเพราะขาดเงินถึงได้ส่งต่อ อีกทั้งราคาค่อนข้างสมเหตุสมผล ราคาท้องตลาดน่าจะประมูลได้ถึงประมาณสี่ถึงห้าล้าน ถึงขนาดมีความเป็นไปได้ที่อาจจะประมูลได้ถึงห้าถึงหกล้าน แต่ว่าราคาที่คนคนนั้นเสนอยังไม่ถึงสี่แสนด้วยซ้ำ ฉันคิดว่าจะต้องทำกำไรได้อย่างแน่นอน ดังนั้นจึงให้เขารับเอาไว้”

“ผมเข้าใจแล้ว”เย่เฉินยังคงพยักหน้า ผลลัพธ์นี้ไม่ได้เกินการคาดเดาของเขา ถ้าหากเป็นเช่นนี้ โจวเหลียงเวิ่นจงใจไปที่เมืองจินหลิงโดยเฉพาะ อีกทั้งยังไปสมัครงานที่จี๋ชิ่งถัง นำแจกันลายครามใบนั้นเข้ามาที่จี๋ชิ่งถังด้วยราคาต่ำ ทั้งมวลทั้งมวลนี้เพื่อที่จะทำให้ตนได้รับ

ถ้าอย่างนั้นปัญหาก็มาแล้ว หรือว่าเล่มนี้เป็นคุณพ่อที่ทิ้งเอาไว้ให้ตนอย่างงั้นเหรอ?