ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5871

เย่เฉินกล่าวเห็นด้วย: “ไม่ผิด ตามความคิดของคนปกติทั่วไป ในเมื่อนั่นจะคือหนังสือเล่มหนึ่ง แม้ว่ามันจะเป็นหนังสือที่ดีกว่านี้ยากที่จะได้มามากกว่านี้ หลังจากที่ตัวเองได้อ่านก่อนก็ค่อยส่งต่อให้ลูกชายของตน หรือว่านำเนื้อหาภายในนั้นสอนให้แก่ลูกชายของตนก็ได้ ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด ที่ตัวเองไม่แม้แต่จะดู ก็เก็บเอาไว้รอหลังจากผ่านไปยี่สิบกว่าปี ให้ลูกชายของตนเองไปดู”

หลินหว่านเอ๋อร์พยักหน้ากล่าว: “ดังนั้น ข้าน้อยคิดว่า ในนี้มีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือคุณพ่อของคุณชายถึงแม้ว่าตอนนั้นจะได้รับมาแล้ว แต่เขากลับไม่สามารถได้รับเนื้อหาภายในนั้นได้ นี่ก็เหมือนกับปริศนาที่เขาไม่สามารถไขได้ข้อหนึ่ง ดังนั้นจึงคิดหาวิธทางทิ้งเอาไว้ให้คุณชายมาไข”

เย่เฉินกล่าว: “ความหมายของคุณคือ เป็นเพราะในตัวนั้นมีข้อจำกัดบางอย่าง ที่แม้ว่าคุณพ่อคุณพ่อจะได้รับมันแล้ว ก็มองไม่เห็นเนื้อหาข้างในของมัน มีเพียงผมเท่านั้นที่จะได้รับเนื้อหาภายในนั้นได้?”

“ใช่ค่ะ”หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวแน่วแน่: “ข้าน้อยคิดว่าจะต้องเป็นแบบนี้แน่นอน! บางทีเป็นเพราะดวงชะตาของคุณชายแข็งแกร่งกว่า ดังนั้นถึงได้การยอมรับของ”

เย่เฉินย้อนถาม: “ต่างพูดกันว่าผมมีดวงชะตามังกร ถ้าอย่างนั้นผมอยากถามว่า ดวงชะตามังกรเป็นมาแต่กำเนิดไหม?”

“ใช่ค่ะ!”หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างไม่ลังเล: “ดวงชะตาถูกกำหนดตั้งแต่ตอนที่เกิด แน่นอนว่าคุณชายเกิดมาก็คือดวงชะตามังกร”

เย่เฉินถามอีกว่า: “ถ้าอย่างนั้นในเมื่อผมเกิดมาก็คือดวงชะตามังกร แล้วทำไมคุณพ่อของผมถึงได้จัดการให้ผมต้องรอจนถึงอายุยี่สิบเจ็ดปีถึงจะได้รับ?”

หลินหว่านเอ๋อร์ครุ่นคิด กล่าว: “คุณชายไม่ใช่พูดว่าก่อนหน้านี้ตนเองเป็นดวงชะตามังกรติดอยู่ในที่ตื้นหรอกหรือ? โชคดีที่ผู้สืบทอดตระกูลล่ายช่วยคุณฝ่าฟันสถานการณ์ยากลำบากนี้ ไม่แน่ว่า อาจเป็นเพราะว่าตอนนั้นคุณชายอยู่ในระหว่างขั้นตอนมังกรติดอยู่ในที่ตื้น ดังนั้นคุณพ่อของคุณชายถึงได้รอให้คุณชายฝ่าฟันสถานการณ์ยากลำบากนี้?”

เย่เฉินกล่าวพึมพำ : “แต่ว่าโจวเหลียงเวิ่นก็ไม่ได้รอให้ผมฝ่าฟันสถานการณ์ยากลำบากที่เมืองจินหลิงตลอดเวลา เขาเพิ่งจะมาที่เมืองจินหลิงก่อนเกิดเรื่องได้แค่หนึ่งเดือนกว่าๆ ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะมีอะไรแอบแฝง ตอนที่เขามาที่เมืองจินหลิง ก็รู้แล้วว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น......”

“แต่ว่า คุณพ่อของผมเสียชีวิตไปได้ยี่สิบปีแล้ว......เขาก็ไม่ได้เป็นหมอดูเหมือนกับคุณ เขาจะรู้ตั้งแต่เมื่อยี่สิบปีก่อนได้อย่างไร ว่าผมจะต้องอายุยี่สิบเจ็ด ถึงจะสามารถฝ่าฟันสถานการณ์ยากลำบากนั้นไปได้?”

หลินหว่านเอ๋อร์ขมวดหว่างคิ้วแน่นอย่างอดไม่ได้

เธอครุ่นคิดอยู่นาน ถึงกล่าว: “สิ่งที่คุณชายพูดเมื่อครู่ถูกต้อง ถึงแม้ว่าข้าน้อยจะไม่ได้ตั้งใจล่วงเกิน แต่ว่าคุณพ่อของคุณเมื่อยี่สิบปีก่อน เป็นไปไม่ได้ที่จะคำนวณเรื่องยี่สิบปีต่อมาได้คุณแม่นยำขนาดนี้”

เย่เฉินกล่าวอีกว่า: “ตอนนั้นตอนที่ผมได้เจอคุณท่านล่ายที่ภูเขาเย่หลิงซาน เขาพูดว่าเขาได้รับการขอร้องจากคุณปู่ของผม ถึงได้มาที่เย่นจิงเพื่อเลือกภูเขาเย่หลิงซานที่ดินฮวงจุ้ยล้ำค่าลูกนี้ให้ตระกูลเย่ เรื่องนี้ ผมก็เคยหาข้อพิสูจน์กับคุณปู่ของผมรวมทั้งอีกหลายฝ่าย ตอนนั้นดวงชะตาของตระกูลเย่ไม่ดี คุณปู่ขอร้องคนไปทั่วจริงๆ สุดท้ายถึงได้ร้องขอคุณท่านล่ายได้ ดังนั้น ผมสามารถฝ่าฟันสถานการณ์ยากลำบากไปได้ นี่น่าจะไม่ใช่เป็นสิ่งที่คุณพ่อของผมจัดการเอาไว้ล่วงหน้า”

หลินหว่านเอ๋อร์ถามต่อ: “ถ้าอย่างนั้นผู้สืบทอดตระกูลล่ายได้บอกคุณชายหรือไม่ว่า สถานการณ์มังกรติดอยู่ในที่ตื้นนี้ของคุณชาย เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่?”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างจริงจัง: “ต้องการให้เขายืนยันว่า ตอนนั้นที่อยู่จี๋ชิ่งถัง แจกันลายครามใบนั้นแตกยังไงกันแน่”

เย่เฉินกล่าว: “เป็นเพราะเขามือลื่นเลยหลุดมือตกแตก”

หลินหว่านเอ๋อร์ย้อนถาม: “แต่ตอนนั้นคุณชายไม่ได้เห็นด้วยตัวเองว่าเขามือลื่นใช่ไหม?”

เย่เฉินพยักหน้า: “เป็นเรื่องจริง นี่คือสิ่งที่เขาบอกกับผม”

หลินหว่านเอ๋อร์กล่าว: “ตอนนี้ดูเหมือนว่า ตอนนั้นที่แจกันลายครามใบนั้นแตก เป็นเวลาสำคัญที่ต่อมาคุณชายได้รับ ก็เหมือนกับชนวนเพียงอย่างเดียวที่ทำให้เกิดการระเบิด ดังนั้น ข้าน้อยคิดว่า เงื่อนไขที่ก่อให้เกิดสำคัญขนาดนี้ ไม่ควรตั้งความหวังว่าพ่อตาของคุณชายจะมือลื่นหรือไม่”

“ดังนั้น แจกันลายครามใบนี้ลื่นตกแตกจากในมือของพ่อตาคุณชายได้อย่างไรถึงได้สำคัญเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน แท้ที่จริงแล้วเป็นโจวเหลียงเวิ่นที่จงใจใช้แผนการ หรือว่าแจกันลายครามใบนี้ตกแตกเอง?”