ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5872
คำถามข้อนี้ของหลินหว่านเอ๋อร์ ทำให้เย่เฉินประหลาดใจมากทันที
เมื่อคิดดูอย่างละเอียด ที่หลินหว่านเอ๋อร์พูดก็มีเหตุผลเป็นอย่างมาก ถ้าหากนี่เป็นแผนการใหญ่ที่วางเอาไว้เมื่อยี่สิบปีก่อนจริง ไม่ว่าจะเป็นใครก็ไม่มีทางนำช่วงเวลาสำคัญของแผนการนี้ตั้งความหวังไว้ที่ผู้ชายที่ไม่น่าพึ่งพาได้คนหนึ่ง
เซียวฉางควนพึ่งพาไม่ได้ขนาดไหน เชื่อว่าไม่มีใครมีประสบการณ์ไปมากกว่าเย่เฉิน
ถึงแม้พูดว่าเขาเป็นพ่อตาของตน แต่ตนสามารถพูดได้อย่างรับผิดเป็นอย่างยิ่งประโยคหนึ่งว่า ถ้าหากนำเรื่องสำคัญที่ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ประสบความสำเร็จหรือล้มเหลว เอาไปฝากฝังไว้บนตัวเขาละก็ ถ้าอย่างนั้นมีความเป็นไปได้สูงว่าเรื่องนั้นจะล้มเหลว
ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรไปหาเซียวฉางควนพ่อตาของตนเองอีกครั้ง
เซียวฉางควนในเวลานี้ กำลังนอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ภายในห้องของตนเอง
หลังจากตั้งแต่ที่หานเหม่ยฉิงกับเฮ่อหยว่นเจียงคบหากัน ชีวิตของเขาก็สูญเสียความเบิกบานใจไป ประกอบกับในครอบครัวยังมีหม่าหลันที่ทำให้เขาแค่เห็นก็หงุดหงิดอีกคน ดังนั้นหนทางที่เขาฆ่าเวลาได้ดีที่สุดก็คือหลบมาเล่นโทรศัพท์มือถือในห้องของตนเอง ไม่ไปที่ไหนทั้งนั้น
ทันทีที่ได้รับสายของเย่เฉิน ทำให้เขาประหลาดใจไม่น้อย ถึงอย่างไรช่วงระยะนี้เย่เฉินพูดว่าดูฮวงจุ้ยให้ลูกค้าที่ข้างนอกตลอด ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวัน แล้วก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกับเขาด้วย
ดังนั้น เขาจึงรับโทรสาย เอ่ยถามอย่างประหลาดใจ: “ลูกเขยคนดี ดึกดื่นขนาดนี้ทำไมถึงคิดจะโทรมาหาฉัน?”
เย่เฉินรีบกล่าว: “พ่อ หลายวันนี้ผมอยู่ข้างนอก อาจจะไม่สามารถกลับไปได้ตอนนี้ ดังนั้นจึงโทรศัพท์มาถามว่าพ่อกับแม่อยู่บ้านเป็นยังไงบ้าง”
เซียวฉางควนกล่าวด้วยความโมโห: “ยังจะเป็นยังไงได้อีก ฉันกับเธอไม่ได้พูดภาษาเดียวกัน ก็อยู่กันแบบใครไม่สนใจใครนะซิ”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวฉางควนกล่าวด้วยความกลัดกลุ้มใจเป็นอย่างยิ่ง: “วันนั้นแจกันลายครามใบนั้นก็คือผิดปกติ ทันทีที่ถึงมือ ก็เหมือนกับว่ามันถูกทาน้ำมันเอาไว้ ลื่นหลุดออกจากมือของฉันทันที ลื่นพรืดทีหนึ่งก็หล่นลงไปบนพื้นแล้ว ไม่แน่ว่านี่ก็คือคนแซ่โจวคนนั้นจงใจทาน้ำมันเพื่อที่จะหลอกเอาเงินฉัน”
เย่เฉินกล่าวอย่างกลุ้มอกกลุ้มใจ: “พ่อครับ หลังจากแจกันลายครามใบนั้นหล่นแตกแล้ว เป็นผมที่ใช้ไข่ไก่ซ่อมแซม ผมจำได้ว่ามันเหมือนไม่ได้ทาน้ำมันนะครับ อีกอย่างผมจำได้ว่าพื้นผิวของมันไม่ได้ค่อนข้างมันวาวเท่าไหร่ เนื่องจากนั่นเป็นสิ่งของสมัยราชวงศ์ถัง ดังนั้นสีเคลือบของมันค่อนข้างหยาบ ถืออยู่ในมือมีจะต้องมีความรู้สึกสากมือแน่นอน ของประเภทนี้ค่อนข้างมีความชื้น จะลื่นหลุดออกจากมือได้ยังไงนะ?”
“คือว่า......”เซียวฉางควนปลายสายทางด้านนั้นอ้ำๆอึ้งๆพูดเหตุผลไม่ออก
เย่เฉินจึงกล่าวแนะนำเขา: “พ่อครับ เรื่องนั้นได้จัดการไปเสร็จสมบูรณ์แล้ว พ่อก็ไม่ต้องมีความกังวลใจอะไร พวกเราก็คุยกันถึงตรงนี้เธอ ในใจของผมค่อนข้างสงสัยเท่านั้น ตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นพ่อก็บอกกับผมตรงๆก็พอแล้ว”
เซียวฉางควนคิดในใจทันที: “ที่เย่เฉินพูดก็ถูก ถึงแม้ว่าตอนนั้นฉันจะประสบปัญหา อีกทั้งยังถูกตบอีกด้วย แต่โชคดีที่เย่เฉินจัดการเรื่องนี้ได้ในที่เกิดเหตุ แจกันลายครามที่เขาซ่อมแซมแม้แต่ซ่งหวั่นถิงยังเอ่ยปากชม ยังพูดอีกว่าราคาจะต้องเพิ่มขึ้นมาก ฉันเองก็ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...