ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5873

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็ถอนหายใจออกมา กล่าว: “ลูกเขยคนดี ไม่ใช่ว่าพ่อไม่อยากพูดความจริงกับเธอนะ ตอนนั้นพ่อกลัวว่าพูดความจริงกับเธอไปเธอก็จะไม่เชื่อ ตรงกันข้ามจะหาว่าพ่อพูดจาเหลวไหล”

ทันทีที่เย่เฉินได้ยินประโยคนี้ ก็รู้ว่าในนั้นยังมีความในใจที่ตนยังไม่รู้อีก ดังนั้นจึงรีบกล่าว: “โถ่พ่อครับ พวกเราสองคนก็แค่คุยเล่นกัน? ต่อให้พ่อบอกผมว่าแจกันนั้นกระโดดออกจากมือพ่อไปผมก็เชื่อ”

“ไอ้บ้า......”เซียวฉางควนที่ปลายสายทางด้านนั้นตบต้นขา หลุดปากกล่าว: “ฉันจะบอกเธอให้เย่เฉิน เธอยังไม่เชื่อจริงๆ สถานการณ์ในตอนนั้นเหมือนกับที่เธอเพิ่งพูดเมื่อครู่นี้ ไอ้แจกันโง่นั่นเหมือนกับมีคนใส่มอเตอร์สั่นเอาไว้ พอฉันยกมันขึ้นมา มันก็สั่นในมือฉันทันที แค่ครั้งนั้น ก็สั่นจนมือทั้งสองข้างของฉันชา จากนั้นก็ถือเอาไว้ไม่อยู่ ลื่นพรืดตกลงไปนั่นแหละ......”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เซียวฉางควนกล่าวอีกว่า: “ตอนนั้นฉันบอกกับโจวเหลียงเวิ่นคนนั้นแล้วว่า ของสิ่งนี้จะต้องมีปัญหาอย่างแน่นอน เหมือนกับเป็นลมบ้าหมู แต่โจวเหลียงเวิ่นจงใจก่อความวุ่นวาย ดังนั้นถึงได้สร้างข้ออ้างที่ไม่น่าเชื่อถือแบบนั้นขึ้น......ฉันว่าเรื่องนี้ ฉันยากที่จะแก้ตัว จากนั้นก็อยากจะรีบหนี ให้เธอช่วยต้านเอาไว้ให้ฉันหน่อย”

ทันทีที่สิ้นเสียง เซียวฉางควนก็รีบกล่าวแก้ต่างให้ตนเอง: “ลูกเขยคนดี เธออย่าได้เข้าใจผิดเป็นอันขาดนะ ตอนนั้นฉันไม่ได้อยากจะให้เธอช่วยรับผิดแทนฉัน ฉันแค่อยากจะให้เธอช่วยฉันต้านทานทางด้านนั้นเอาไว้หน่อย ฉันรีบคิดหาหนทางเอาเงินมาไถ่ตัวเธอออกมา คิดไม่ถึงว่าเธอจะมีความสามารถซ่อมแจกันลายครามใบนั้นให้ดีได้”

เย่เฉินไม่ได้ถือเรื่องที่เขาอธิบาย แต่กล่าวถามอย่างสงสัย: “พ่อครับ พ่อบอกว่าแจกันลายครามใบนั้นอยู่ๆก็สั่นขึ้นในมือของพ่อ รายละเอียดเป็นยังไง? เป็นโจวเหลียงเวิ่นยื่นแจกันลายครามใบนี้มาถึงมือของพ่อเลยไหม?”

“ไม่ใช่”เซียวฉางควนกล่าว: “เรื่องตอนนั้นคือ ไอ้สารเลวแซ่โจวคนนั้น เปิดกล่องที่ใส่แจกันลายครามโดยตรง จากนั้นยังให้ถุงมือสีขาวคู่หนึ่งกับฉัน ให้ฉันหยิบใบตรวจสอบของแจกันออกมาด้วยตัวเอง ตอนนั้นฉันเองก็ไม่ได้คิดมาก เลยยื่นมือออกไปรับมันมา ฉันอยากจะถ่ายรูปใบที่เขาหยิบออกมาให้แล้วลงในโมเมนต์ คิดไม่ถึงว่าอยู่ๆมันจะสั่นในมือของฉัน แล้วก็หล่นลงไปทันที”

พูดไป เซียวฉางควนก็ก่นด่า: “ตอนนี้ดูเหมือนว่า ฉันรู้สึกว่านี่เป็นไปได้เก้าสิบเปอร์เซ็นต์ที่คนแซ่โจวคนนั้นวางกับดักฉัน ไม่แน่ว่าที่แจกันสั่นก็คือฝีมือเขา”

เย่เฉินระงับความประหลาดใจเอาไว้ในใจ พูดกับเซียวฉางควนอย่างติดตลก: “เอาน่าพ่อ เรื่องผ่านไปนานขนาดนั้นแล้ว พวกเราก็ไม่ได้เสียหายอะไร ก็ไม่ต้องเอาเก็บไปใส่ใจจนปลงไม่ได้หรอกน่า”

พูดไป เขากล่าวอีกว่า: “ใช่แล้วครับพ่อ ผมทางด้านนี้ยังมีธุระอยู่อีกนิดหน่อย แค่นี้ก่อนแล้วกันครับ”

เซียวฉางควนรีบถาม: “ลูกเขยคนดี เธอจะกลับมาเมื่อไหร่? เธอไม่อยู่บ้านฉันเบื่อจะตายอยู่แล้ว”

เย่เฉินกล่าว: “น่าจะใกล้แล้ว อีกสองวันมั้งครับ”

“ดี”เซียวฉางควนกล่าว: “รอเธอกลับมา พวกเราสองพ่อลูกไปหาที่นั่งจิบเบียร์ กันสักที่”