ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5877
พูดจบ ถามเย่เฉินเสียงเบา: “เฉินเอ๋อ ทำไมคุณหลินคนนี้ถึงได้เรียกเธอว่าคุณชายละ?”
เย่เฉินครุ่นคิด กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “หญิงสาวชอบวัฒนธรรมโบราณ ถ้าหากเธอเรียกตัวเองว่าข้าน้อยคุณปู่ก็อย่างประหลาดใจไปละครับ”
เย่โจงฉวนส่ายหน้า กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ฉันอายุมากแล้ว ไม่เข้าใจสิ่งของที่คนหนุ่มสาวชื่นชอบ”
พูดไป เขายังกดเสียงเบาลงอีก กล่าวกับเย่เฉิน: “แต่ว่าคุณหลินดูเป็นผู้หญิงที่มีกิริยาท่าทางที่ค่อนข้างมีการศึกษาจริงๆ แต่อายุน้อยไปหน่อย ไม่อย่างนั้นละก็ เหมาะกับเธอจริงๆ”
“ครับ อายุน้อยไปจริงๆ......”เย่เฉินกล่าวเห็นด้วยพร้อมรอยยิ้ม แอบกล่าวในใจ: “ถ้าหากผู้เฒ่าอย่างคุณปู่ต้องได้รู้ ว่าหลินหว่านเอ๋อร์อายุ300ปีแล้ว กลัวว่าจะตกใจจนเป็นลม”
จากนั้น เขาก็เดินมาที่ห้องอาหารพร้อมกันกับเย่โจงฉวน
หลินหว่านเอ๋อร์กำลังหยิบอาหารเช้าที่ซื้อมาทีละอย่างๆ เย่เฉินจึงนำอัลบั้มรูปในมือยื่นไปที่ข้างหน้าของเย่โจงฉวน ถามเขา: “คุณปู่ อัลบั้มรูปนี้ก่อนหน้านี้ปู่มีความทรงจำบ้างไหมครับ?”
“อัลบั้มรูป?”เย่โจงฉวนขมวดคิ้ว: “อัลบั้มรูปจากที่ไหน?”
เย่เฉินกล่าว: “ก็ที่อยู่ในห้องหนังสือสมัยก่อนของคุณพ่อกับคุณแม่”
“ไม่น่านะ......”เย่โจงฉวนกล่าวพึมพำ: “ห้องหนังสือของพ่อกับแม่ของเธอ ฉันเคยจัดเก็บมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ด้านในมีหนังสือกี่เล่มฉันรู้ดี ไม่มีเคยเห็นอัลบั้มรูปอะไรในนั้น!”
เย่เฉินชี้ไปที่อัลบั้มรูปถามเขา: “อัลบั้มนี้คุณปู่ไม่มีความทรงจำอะไรเลยงั้นเหรอครับ?”
เย่โจงฉวนจ้องมองอัลบั้มรูปที่เย่เฉินยื่นมาให้ ส่ายหน้ากล่าว: “เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก อีกทั้งฉันสามารถยืนยันได้ว่า ว่าของสิ่งนี้ก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือของพ่อกับแม่เธออย่างแน่นอน”
ในใจของเย่เฉินเกิดความสงสัยขึ้นมาทันที
คุณพ่อกับคุณแม่เสียชีวิตไปยี่สิบปี คุณท่านให้คนมารักษาสภาพของคฤหาสน์หลังเก่าอยู่ตลอด ทุกสิ่งทุกอย่างในคฤหาสน์หลังเก่าหลังนี้ เขาน่าจะรู้ทุกอย่าง
เย่เฉินชี้ไปที่รูปคู่ของโจวเหลียงเวิ่นกับคุณพ่อใบนั้น กล่าวถาม: “คุณปู่ คนนี้ที่อยู่ข้างกายคุณพ่อ คุณปู่มีความทรงจำไหมครับ?”
เย่โจงฉวนจ้องมองโจวเหลียงเวิ่นครู่ใหญ่ ส่ายหน้ากล่าว: “ไม่มีความทรงจำอะไร แล้วก็ไม่เคยได้ยินฉางอิงพูดถึง ฉันว่ารูปใบนี้น่าจะถ่ายที่สหรัฐอเมริกา จะเป็นเพื่อนของเขาตอนที่อยู่สหรัฐอเมริกาตอนนั้นหรือไม่?”
เย่เฉินเห็นว่าคุณท่านไม่รู้จักจริงๆ ก็ส่ายหน้าเล็กน้อยกว่า: “น่าจะใช่”
เย่โจงฉวนในเวลานี้อยู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้อย่างกะทันหัน กล่าวเตือนเย่เฉิน: “ใช่แล้วเฉินเอ๋อ ฉันจำได้ว่าเฉินจ้างโจงที่เธอพากลับมาจากสหรัฐอเมริกาเมื่อก่อนหน้านี้ ความสัมพันธ์ของเขากับพ่อของเธอตอนมีชีวิตอยู่ดีมาก อีกทั้งเขาก็ใช้ชีวิตอยู่ที่สหรัฐอเมริกาเป็นเวลายาวนาน ฉันคิดว่าเธอสามารถไปตามหาเขาเพื่อถามดูได้”
เย่เฉินดวงตาเปล่งประกายทันที ก่อนหน้านี้เขาให้เฉินจ้างโจงอยู่ที่เกาะฮ่องกางอยู่กับครอบครัว รอการเรียกหาของเขา แต่เพื่อให้เฉินจ้างโจงได้อยู่กับคนในครอบครัวมากๆ เย่เฉินไม่ได้ให้เขามาที่เมืองจินหลิงเลย เวลาที่สำคัญ ตนเองกลับไม่ได้คิดถึงเขาด้วยซ้ำ!
ดังนั้นเย่เฉินรีบเอ่ยปากกล่าว: “คุณปู่พูดถูกต้อง ผมจะถ่ายรูปใบนี้ส่งให้ลุงโจง ลองถามเขาดูว่ารู้จักไหม”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...