ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5877

พูดจบ ถามเย่เฉินเสียงเบา: “เฉินเอ๋อ ทำไมคุณหลินคนนี้ถึงได้เรียกเธอว่าคุณชายละ?”

เย่เฉินครุ่นคิด กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “หญิงสาวชอบวัฒนธรรมโบราณ ถ้าหากเธอเรียกตัวเองว่าข้าน้อยคุณปู่ก็อย่างประหลาดใจไปละครับ”

เย่โจงฉวนส่ายหน้า กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ฉันอายุมากแล้ว ไม่เข้าใจสิ่งของที่คนหนุ่มสาวชื่นชอบ”

พูดไป เขายังกดเสียงเบาลงอีก กล่าวกับเย่เฉิน: “แต่ว่าคุณหลินดูเป็นผู้หญิงที่มีกิริยาท่าทางที่ค่อนข้างมีการศึกษาจริงๆ แต่อายุน้อยไปหน่อย ไม่อย่างนั้นละก็ เหมาะกับเธอจริงๆ”

“ครับ อายุน้อยไปจริงๆ......”เย่เฉินกล่าวเห็นด้วยพร้อมรอยยิ้ม แอบกล่าวในใจ: “ถ้าหากผู้เฒ่าอย่างคุณปู่ต้องได้รู้ ว่าหลินหว่านเอ๋อร์อายุ300ปีแล้ว กลัวว่าจะตกใจจนเป็นลม”

จากนั้น เขาก็เดินมาที่ห้องอาหารพร้อมกันกับเย่โจงฉวน

หลินหว่านเอ๋อร์กำลังหยิบอาหารเช้าที่ซื้อมาทีละอย่างๆ เย่เฉินจึงนำอัลบั้มรูปในมือยื่นไปที่ข้างหน้าของเย่โจงฉวน ถามเขา: “คุณปู่ อัลบั้มรูปนี้ก่อนหน้านี้ปู่มีความทรงจำบ้างไหมครับ?”

“อัลบั้มรูป?”เย่โจงฉวนขมวดคิ้ว: “อัลบั้มรูปจากที่ไหน?”

เย่เฉินกล่าว: “ก็ที่อยู่ในห้องหนังสือสมัยก่อนของคุณพ่อกับคุณแม่”

“ไม่น่านะ......”เย่โจงฉวนกล่าวพึมพำ: “ห้องหนังสือของพ่อกับแม่ของเธอ ฉันเคยจัดเก็บมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว ด้านในมีหนังสือกี่เล่มฉันรู้ดี ไม่มีเคยเห็นอัลบั้มรูปอะไรในนั้น!”

เย่เฉินชี้ไปที่อัลบั้มรูปถามเขา: “อัลบั้มนี้คุณปู่ไม่มีความทรงจำอะไรเลยงั้นเหรอครับ?”

เย่โจงฉวนจ้องมองอัลบั้มรูปที่เย่เฉินยื่นมาให้ ส่ายหน้ากล่าว: “เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก อีกทั้งฉันสามารถยืนยันได้ว่า ว่าของสิ่งนี้ก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่ในห้องหนังสือของพ่อกับแม่เธออย่างแน่นอน”

ในใจของเย่เฉินเกิดความสงสัยขึ้นมาทันที

คุณพ่อกับคุณแม่เสียชีวิตไปยี่สิบปี คุณท่านให้คนมารักษาสภาพของคฤหาสน์หลังเก่าอยู่ตลอด ทุกสิ่งทุกอย่างในคฤหาสน์หลังเก่าหลังนี้ เขาน่าจะรู้ทุกอย่าง