ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5878
เย่เฉินส่งรูปภาพให้เฉินจ้างโจงในวีแชท จากนั้นส่งข้อความเสียงตอนหนึ่ง: “ลุงโจง ลำบากคุณช่วยผมดูหน่อย คนคนนี้ที่อยู่ข้างกายของคุณพ่อผมคุณรู้จักไหมครับ?”
เฉินจ้างโจงส่งข้อความเสียงตอบกลับเขามาอย่างรวดเร็ว: “คุณชาย ผู้ชายในรูปคนนี้ เมื่อก่อนผมเคยเจอ ชื่อภาษาอังกฤษPeter Peter·Chou ปีเตอร์ โจว แต่ว่าผมกับเขาไม่ค่อยสนิทกัน รู้เพียงว่าเขาเป็นพ่อค้าขายของโบราณเชื้อสายจีนคนหนึ่ง ความสัมพันธ์สนิทกับคุณพ่อของคุณมาก”
ทันทีที่เย่เฉินได้ยินเฉินจ้างโจงพูดว่ารู้จักกับคนคนนี้ ก็รีบโทรศัพท์ไปหาเขาทันที ทันทีที่โทรติด เขาก็รีบกล่าวถามทันที: “ลุงโจง รบกวนคุณช่วยแนะนำรายละเอียดของปีเตอร์ โจวท่านนี้ให้ผมหน่อย”
เฉินจ้างโจงกล่าว: “ครอบครัวของปีเตอร์ โจวทำการค้าเกี่ยวกับของโบราณอยู่ที่ต่างประเทศมาโดยตลอด กิจการส่วนใหญ่ศูนย์รวมอยู่ที่ยุโรปและสหรัฐอเมริกา นอกจากสหรัฐอเมริกาแล้ว ก็เป็นประเทศอังกฤษและประเทศฝรั่งเศส ตระกูลของเขาค่อนข้างมีชื่อเสียงในอุตสาหกรรมของโบราณในยุโรปและอเมริกา”
พูดไป เฉินจ้างโจงกล่าวอีกว่า: “รูปใบนั้นที่คุณส่งมา ก็คือหน้าร้านของครอบครัวปีเตอร์ โจวที่นครนิวยอร์ก ว่ากันว่าร้านนี้เป็นร้านแรกที่ตระกูลโวเปิด ดังนั้นร้านค่อนข้างเล็ก ไม่ค่อยสะดุดตาเท่าไหร่”
เย่เฉินถามเขา: “ลุงโจง ครั้งสุดท้ายที่คุณเจอปีเตอร์ โจวท่านนี้คือเมื่อไหร่?”
เฉินจ้างโจงกล่าว: “นั่นน่าจะเป็นเวลานานมากแล้ว ตอนที่ผมเปิดร้านห่านย่างที่ไชน่าทาวน์ เขาเคยมาอุดหนุนอยู่สองสามครั้ง แต่ว่าต่อมาเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นครนิวยอร์กแล้ว ดังนั้นก็เลยไม่ได้ติดต่อกัน”
พูดไป เฉินจ้างโจงถามอย่างสงสัย: “คุณชาย คุณวางแผนที่จะไปตามหาปีเตอร์ โจวงั้นเหรอ?”
เย่เฉินกล่าวอย่างใจเย็น: “ผมวางแผนว่าจะไปนครนิวยอร์ก ไปดูที่ร้านของโบราณร้านนี้ก่อน ถ้าหากสามารถตามหาปีเตอร์ โจวท่านนี้เจอได้ก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว”
เฉินจ้างโจงกล่าวอย่างไม่ลังเล: “คุณชาย ผมไปกับคุณด้วยดีกว่า ถึงอย่างไรผมก็คุ้นเคยกับนครนิวยอร์กหน่อย อีกอย่างผมกับปี่เต็อก็เคยเจอหน้ากันหลายครั้ง”
เย่เฉินถามเขา: “ลุงโจงสะดวกเรื่องเวลาไหมครับ?”
เฉินจ้างโจงกล่าวอย่างเย้าเย้ย: “ผมคิดว่า......ผมคิดว่าที่เขาทำก็มากพอแล้ว......”
เย่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงยืนกราน: “ลุงโจง เรื่องนี้ให้ผมจัดการ คุณไม่ต้องกังวล”
เฉินจ้างโจงเห็นดังนี้ ทำได้แค่กล่าวว่า: “ถ้าอย่างนั้นผมเชื่อฟังคุณชายทั้งหมด”
เย่เฉินกล่าว: “ตอนนี้ผมยังอยู่ที่เย่นจิง อีกเดี๋ยวเดินทางกลับเมืองจินหลิง ที่เมืองจินหลิงยังมีธุระอีกนิดหน่อยที่ต้องจัดการ คาดว่าคืนพรุ่งนี้จะบินจากเมืองจินหลิงไปนครนิวยอร์ก ลุงโจงท่านไม่ต้องรีบร้อน จัดเก็บสิ่งของของตัวเอง จัดการเรื่องในครอบครัวให้เรียบร้อย ตอนกลางคืนไปที่สนามบินบินไปที่เมืองจินหลิงก็พอ พวกเราเจอกันที่สนานบินเลย”
“ครับคุณชาย!”เฉินจ้างโจงอย่าวกล่าวอย่างตรงไปตรงมา: “พวกเราเจอกันตอนกลางคืน”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...