ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5889

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า：“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่ต้องโทรหาเขา พวกเราไปเซอร์ไพรส์เขาเลยเถอะ”

“ได้ครับ！”เฉินจ้างโจงตอบตกลงอย่างรวดดร้ว ท่าท่างเต็มไปด้วยความหวัง อดไม่ได้ที่จะพูดกับเย่เฉินว่า：“คุณชาย บอกตรง ๆ นะ ผมเห็นเฉียงไจ่เป็นลูกชายของตัวเองมาตลอด วันไหนไม่เจอเขา ก็คิดถึงเขามาก

เย่เฉินเข้าใจเป็นอย่างดี

เฉินจ้างโจงใช้ชีวิตในสหรัฐอเมริกาอย่างทุกข์ยาก สองสามปีมานี้ก็ดีขึ้น มีฟางเจียซินอยู่ข้าง ๆ ก็ถือว่ามีครบทุกอย่างในชีวิต

แต่พอฟางเจียซินจากไป เขาก็เปิดร้านห่านย่างเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมายเพียงลำพัง ช่วงเวลานั้นใช้ชีวิตอย่างลำบากและน่าสิ้นหวังจริง ๆ

เฉียงไจ่ สำหรับเขาแล้วไม่ใช่แค่เด็กกำพร้า หรือเพื่อนที่รับมาเลี้ยง แต่เป็นสิ่งที่ประคับประคองชีวิตเขามากกว่า

……

หลังจากทั้งสองออกจากสนามบิน เย่เฉินก็เช่ารถเชฟโรเลตธรรมดา ไปไชน่าทาวน์กับเฉินจ้างโจง

มาสหรัฐอเมริกาครั้งนี้ เย่เฉินยังไม่ได้ให้ใครเตรียมอะไรที่สหรัฐอเมริกา และก็ไม่ได้บอกเฟ่ยเข่อซิน ทำตัวเงียบ ๆ ไว้ปลอดภัย และยังหาเบาะแสที่ซ่อนไว้ลึกนั้นได้ง่ายขึ้นด้วย

ขับรถมายังไชน่าทาวน์อันคุ้นเคย ร้านห่านย่างก่อนหน้านี้ของเฉินจ้างโจงยังเปิดทำการอยู่จริง ๆ

เย่เฉินจอดรถไว้ เฉินจ้างโจงก็แทบรอไม่ไหวที่จะเปิดประตูรถออก

พูดไป เขาก็รีบมองดูนาฬิกา เมื่อเห็นว่าสามทุ่มกว่าแล้ว จึงรีบพูดว่า：“โอ้ยลุงโจง ดูสิลุงจะมาก็ไม่บอกผมล่วงหน้า ผมจะได้ไปรับลุง ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว งั้นผมเก็บร้านพาคุณกับคุณเย่ไปหาที่พักก่อนดีกว่า！”

พูดจบ เขาก็ไม่รอให้เฉินจ้างโจงพูด จึงรีบพูดกับลูกค้าคนนั้นว่า：“ขอโทษครับคุณผู้ชาย วันนี้ผมมีธุระเล็กน้อย ต้องปิดร้านล่วงหน้าแล้ว ข้าวมื้อนี้ผมจะห่อกลับบ้านให้นะครับ ไม่คิดเงินดีไหม？”

ลูกค้าคนนั้นได้ยิน ก็รีบพยักหน้าตอบตกลง ลุงโจงที่อยู่ด้านข้างกลับขมวดคิ้ว แล้วถามเขาว่า：“เฉียงไจ่ พูดกับลุงมาตรง ๆ เจอเรื่องลำบากอะไรใช่ไหม？”

กำลังพูดอยู่นั้น จู่ ๆ ด้านนอกก็มีดังของมอเตอร์ไซค์ เสียงดังนั้นใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ และดังขึ้นเรื่อย ๆ

เฉียงไจ่ดูตื่นตระหนกอย่างมาก รีบพูดว่า：“ลุงโจง คุณเย่ ผมมีเรื่องต้องจัดการเล็กน้อย เชิญท่านทั้งสองขึ้นไปหลบชั้นบนก่อนดีกว่า！”