เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5889

เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้มว่า：“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ไม่ต้องโทรหาเขา พวกเราไปเซอร์ไพรส์เขาเลยเถอะ”

“ได้ครับ！”เฉินจ้างโจงตอบตกลงอย่างรวดดร้ว ท่าท่างเต็มไปด้วยความหวัง อดไม่ได้ที่จะพูดกับเย่เฉินว่า：“คุณชาย บอกตรง ๆ นะ ผมเห็นเฉียงไจ่เป็นลูกชายของตัวเองมาตลอด วันไหนไม่เจอเขา ก็คิดถึงเขามาก

เย่เฉินเข้าใจเป็นอย่างดี

เฉินจ้างโจงใช้ชีวิตในสหรัฐอเมริกาอย่างทุกข์ยาก สองสามปีมานี้ก็ดีขึ้น มีฟางเจียซินอยู่ข้าง ๆ ก็ถือว่ามีครบทุกอย่างในชีวิต

แต่พอฟางเจียซินจากไป เขาก็เปิดร้านห่านย่างเข้าเมืองอย่างผิดกฎหมายเพียงลำพัง ช่วงเวลานั้นใช้ชีวิตอย่างลำบากและน่าสิ้นหวังจริง ๆ

เฉียงไจ่ สำหรับเขาแล้วไม่ใช่แค่เด็กกำพร้า หรือเพื่อนที่รับมาเลี้ยง แต่เป็นสิ่งที่ประคับประคองชีวิตเขามากกว่า

……

หลังจากทั้งสองออกจากสนามบิน เย่เฉินก็เช่ารถเชฟโรเลตธรรมดา ไปไชน่าทาวน์กับเฉินจ้างโจง

มาสหรัฐอเมริกาครั้งนี้ เย่เฉินยังไม่ได้ให้ใครเตรียมอะไรที่สหรัฐอเมริกา และก็ไม่ได้บอกเฟ่ยเข่อซิน ทำตัวเงียบ ๆ ไว้ปลอดภัย และยังหาเบาะแสที่ซ่อนไว้ลึกนั้นได้ง่ายขึ้นด้วย

ขับรถมายังไชน่าทาวน์อันคุ้นเคย ร้านห่านย่างก่อนหน้านี้ของเฉินจ้างโจงยังเปิดทำการอยู่จริง ๆ

เย่เฉินจอดรถไว้ เฉินจ้างโจงก็แทบรอไม่ไหวที่จะเปิดประตูรถออก

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน