ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5892

“แม่งเอ๊ย！”

มองเห็นเย่เฉินไม่เกรงกลัว กลับกันยังเอ่ยวาจาอย่างโอหัง คนดำคนนั้นโมโหเดือดดาลในทันใด！

เขาใช้ด้านล่างของปืน ฟาดไปทีเดียวทำเอาขวดเล็กขวดน้อยที่อยู่บนโต๊ะทั้งหมดร่วงลงบนพื้น หลังจากนั้นก็ยืนขึ้นมา ยืนตระหง่านนำเอาปากกระบอกปืนเล็งตรงมาที่ศีรษะของเย่เฉิน ด้วยสีหน้าอันชั่วร้ายด่าออกมา：“ไอ้คนหัวเซี่ย ที่นี่คืออเมริกา ประเทศสหรัฐอเมริกา！แกก่อเรื่องอยู่ที่นี่ คงไม่มีใครปล่อยให้แกกลับหัวเซี่ยไปได้หรอก ทว่าจะใช้ปืนยิงหัวแกจนพรุน！”

เย่เฉินยิ้มแย้มพูดออกมา：“คุณช่างโอหังเสียจริงนะ”

พูดจบ เย่เฉินก็เก็บรอยยิ้ม พูดออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า：“แต่ว่าผมไม่กลัวหรอก！”

คนคนนั้นกัดฟันกรอดพูดออกมา：“แม่งเอ๊ย แกมันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?”

เย่เฉินแบมือยกขึ้นมา พูดเบาๆว่า：“วันนี้ผมนั่งอยู่ที่นี่ ไม่สนว่าจะเป็นแองเจิ้ลแห่งเบริน์นิ่ง หรือว่าหมาเถื่อนแห่งเตาเผาศพ ขอเพียงกล้ามา ต่างต้องคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนกับผม《ยอมแพ้》！อ้อนวอนได้ดี ก็จะปล่อยชีวิตหมาตัวหนึ่งไป ；อ้อนวอนได้ไม่ดี ผมก็จะนำเอาหัวหมาของเขาเด็ดออกมา จากหัวซอยด้านตะวันออกของไชน่าทาวน์ ตลอดทางเตะไปยังหัวซอยด้านตะวันตกของไชน่าทาวน์”

พูดไป เย่เฉินมองใบหน้าเขาอย่างละเอียด ขมวดคิ้วเป็นปมพูดว่า：“หัวของคุณอันนี้ไม่ค่อยดี ยาวเกินทั้งแหลมเกิน ยิ่งเหมือนกับลูกรักบี้ หัวของคุณแบบนี้ ก็จะไม่สามารถแตะอย่างลูกบอลแบบนั้นได้ ทำได้เพียงอย่างลูกรักบี้เตะออกไปไกล ดังนั้นผมขอเก็บคำพูดในเมื่อสักครู่กลับพูดใหม่อีกครั้ง อีกสักครู่ถ้าอ้อนวอนไม่ดี ผมจะนำเอาหัวหมาของคุณเด็ดออกมา จากหัวซอยด้านตะวันออกของไชน่าทาวน์ ครั้งเดียวเตะออกไปยังหัวซอยด้านตะวันตกของไชน่าทาวน์！”

“แม่ง！”ทันใดนั้นคนคนนั้นระเบิดออกมา นิ้วมือของเขาเสียดสีแป้นเหนี่ยวไกอย่างต่อเนื่อง คนทั้งคนราวกับว่าบ้าคลั่งไปแล้วในพื้นที่สามเมตรซ้ายขวากระโดดไปกระโดดมา ในปากยังพูดอยู่อย่างนั้น：“ฉันจะฆ่าไอ้สารเลวคนนี้！ทันที！เดี๋ยวนี้！”

พูดไป เขาส่งสายตาไปให้คนที่เหลือที่ติดตามมาที่อยู่ด้านข้างแล้ว หลายคนเหล่านั้นได้สติและเข้าใจในทันที รีบหมุนตัวในทันใด นำเอาประตูใหญ่ร้านห่านตุ๋นจากด้านในปิดเอาไว้แน่นสนิท

เมื่อประตูใหญ่ปิดลง คนคนนั้นนำเอาปากกระบอกปืนเล็งมาที่กลางกระหม่อมของเย่เฉินอีกครั้ง พูดออกมาอย่างเย็นชา：“พวกแกคนหัวเซี่ยช่างชื่นชอบพุ่งชนปากกระบอกปืน ยังไงเสียพวกแกก็เป็นคนแบบนี้ ที่ฉันฆ่าไปก็ไม่ใช่แค่คนเดียวแล้ว จะเพิ่มอีกสักหนึ่งจะเป็นอะไรไป ดั่งเช่นตัวตลกแบบแก ฉันไม่สนใจอะไรอยู่แล้ว！ยังมีอะไรสั่งเสียก่อนตายไหม พูดจบฉันก็จะส่งแกไปซะ！”

“คำสั่งเสียก่อนตาย?”เย่เฉินหัวเราะออกมาอย่างอดสู พูดออกมาอย่างเหยียดหยาม：“เศษสวะอย่างแกแบบนี้ เดิมทีฆ่าฉันไม่ได้หรอก”

พูดจบ ใบหน้าของเขายังแฝงไปด้วยรอยยิ้มบางๆเคาะลงบนโต๊ะแล้ว เอ่ยปากพูดออกมา：“เฉียงไจ่ ข้าวของผมล่ะ?”

เฉียงไจ่วิ่งออกมาจากหลังครัวอย่างกระวนกระวาย ในมือยังถือข้าวตุ๋นห่านอยู่ถ้วยหนึ่ง เอ่ยวาจาอย่างติดๆขัดๆ：“คุณเย่……ข้าวของคุณมาแล้ว……”

พูดไป รีบนำเอาข้าวตุ๋นห่านชุดนั้นมาวางไว้ที่ด้านหน้าของเย่เฉิน