ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5893

“Shit！”

คนดำสี่คนด้านหลัง เห็นเย่เฉินได้หยิบปืนไปจากมือของคนคนนั้นแล้ว ตะโกนออกมาในทันใด กระวนกระวายเตรียมล้วงปืนพกของตัวเองออกมายิงไปยังเย่เฉิน

เย่เฉินหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาหนึ่งที ทันใดนั้นจับข้อมือของหัวหน้าของคนดำคนนั้นเอาไว้ ตามด้วยออกแรงหนึ่งที จากนั้นนำเขาทำเป็นไม้เบสบอลยังไงอย่างงั้นฟาดออกไป！

ทั้งสี่คนยังไม่ทันได้ล้วงปืนออกมา พร้อมทั้งรู้สึกได้ว่าไม้น้ำหนักห้าสิบกว่ากิโลกรัม ไม้สีดำอันใหญ่ฟาดขวางเข้ามาแล้ว ยังไม่ทันได้รู้ตัว ทันใดนั้นก็ถูกฟาดล้มลงบนพื้น

ทันใดนั้น ทั้งห้าคนนอนอยู่บนพื้นร้องโอดครวญไม่ไหวแล้ว

คนคนนั้นที่ถูกสะบัดออกไปน่าเวทนาที่สุด แขนซ้ายของเขาทั้งแขน วินาทีที่ถูกสะบัดออกไปก็เหลือเพียงเส้นเอ็นกับร่างกายที่เชื่อมต่อกัน ทว่าภายหลังระหว่างการกระแทก โหนกแก้ม ซี่โครง กระดูกขาของเขาต่างแตกหักอย่างสาหัส กระดูกของทั้งร่างกายแตกหักไปไม่รู้เท่าไหร่

ทว่าสี่คนนั้นถึงแม้ว่าจะไม่ได้รับบาดเจ็บหนักอะไร แต่ก็ได้รับแรงกระแทกอย่างรุนแรงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน สำหรับพวกเขาพูดได้ว่า ราวกับว่าถูกรถยนต์คันหนึ่งที่ขับอยู่บนทางด่วนชนจนกระเด็น แต่ละคนทั้งร่างเต็มไปด้วยบาดแผล เจ็บจนอยู่บนพื้นอดที่จะร้องโอดครวญออกมาไม่ไหว

พวกเขาคิดยังไงก็คิดไม่ถึง คนธรรมดาคนหนึ่งกระนั้นมีกำลังที่แข็งแกร่งเช่นนี้ ภายในใจก็ทราบ ครั้งนี้ได้พบเจอมือดีเข้าแล้ว ไม่แน่นี่อาจจะเป็นกังฟูที่อยู่ในตำนาน

เวลานี้ เย่เฉินเดินมาที่ด้านหน้าของทั้งห้าคนอย่างไม่มีสีหน้าอะไร มองดูท่าทางอันหวาดกลัวของทั้งห้าคน ค่อยนั่งยองๆลงมาแล้ว

ห้าคนตกใจกลัวจนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง อยากจะหลบหนีตามสัญชาตญาณ แต่เวลานี้พวกเขาได้ขดตัวอยู่ที่มุมกำแพงแล้ว เดิมทีไม่มีที่ให้หลบซ่อน

คนที่เป็นหัวหน้าคนนั้นอยู่ระหว่างความเป็นความตาย ในขณะนี้ไม่ได้มีความโหดเหี้ยมอย่างเมื่อสักครู่แล้ว ใบหน้าทั้งใบเต็มไปด้วยความหวาดกลัวกับความหวาดหวั่น

เย่เฉินมองดูเขา ฟาดลงไปบนใบหน้าของเขาอย่างรุนแรงหนึ่งที！

เสียงดังเพียะ เสียงสะท้อนไปทั้งร้านห่านตุ๋นร้านนี้

มองดูแก้มของคนคนนั้นบวมขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้ว เย่เฉินยิ้มแย้มพูดออกมา：“แม่งเอ๊ยมาเฟียเหรอ? ยังเบริน์นิ่ง แองเจิ้ล……ใครแม่งตั้งชื่ออันนี้ให้พวกแกกัน? มองดูใบหน้าลาแก่อันนั้นของแก กับแองเจิ้งไม่มีความสัมพันธ์อะไรแม้แต่น้อย?”

คนคนนั้นที่ถูกฟาดจนเจ็บปวดราวกับแก้มจะระเบิดออก แต่เวลานี้ทำได้เพียงร้องห่มร้องไห้พูดกับเย่เฉินว่า：“ขอโทษ ขอโทษจริงๆ ไม่ทราบว่าคุณยังมีวิชากังฟู ขอร้องคุณปล่อยพวกเราไปสักครั้ง ต่อจากนี้พวกเราจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว！”

“ผม……ผม……”คนคนนั้นถูกเย่เฉินถามจนไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรดี ทำได้เพียงพูดออกมาอย่างหัวชนฝา：“ผม……ผมเชื่อในพระเจ้า……”

เย่เฉินถามกลับไป：“งั้นคุณคิดว่า วันนี้พระเจ้าจะคุ้มครองคุณไหม?”

“ผม……”คนคนนั้นยิ่งหวาดหวั่น เขาเกรงว่าตัวเองพูดอะไรออกมาต่างก็ไม่สามารถผ่านด่านอันนี้ของเย่เฉินได้ ถ้าตัวเองพูดว่าได้ ไม่แน่เย่เฉินก็จะพูดว่าไม่ได้ หลังจากนั้นหนึ่งนัดยิงระเบิดหัวตัวเอง；ถ้าตัวเองพูดว่าไม่ได้ ถ้าเกิดเย่เฉินพูดว่าคุณพูดถูกแล้ว หลังจากนั้นหนึ่งนัดยิงระเบิดหัวตัวเอง งั้นไม่ใช่ว่าไม่ว่าอย่างไรก็คือตาย?

ในวินาทีนี้ เขาเกือบจะสิ้นหวัง ทำได้เพียงอ้อนวอนเย่เฉิน：“พี่ใหญ่ ขอร้องคุณไว้ชีวิตด้วย ผม……ผมยังไม่อยากตาย……ต่อจากนี้ผมจะไม่เข้าร่วมแก๊งแล้ว ผมสาบาน！”

เย่เฉินมองเห็นท่าทางหวาดกลัวอย่างขีดสุด ยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้ว พูดว่า：“อยากมีชีวิตรอดก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีโอกาส ก็ต้องดูแล้วว่าคุณจะสามารถคว้าโอกาสเอาไว้ได้หรือเปล่า”

คนคนนั้นได้ฟังคำพูดนี้ จึงรีบร้อนร้องไห้อ้อนวอน：“ผมยินยอมคว้าเอาไว้ คว้าเอาไว้อย่างแน่นอน “

เย่เฉินพยักหน้า นำเอาแม็กกาซีนถอดออกมาแล้ว หลังจากนั้นนำแม็กกาซีนยื่นไปที่ด้านหน้าเขา เอ่ยปากออกมา：“คุณไม่ใช่ว่าชื่นชอบให้คนลิ้มรสลูกกระสุนไม่ใช่เหรอ? มา นำเอาลูกกระสุนด้านในนี้ทานลงไปซะ！ผมจะเตือนคุณนะ ทั้งหมดนี้ทานลงให้หมดห้ามเหลือแม้แต่เม็ดเดียว！ไม่ว่าคุณเหลือเท่าไร่ ผมต่างจะใช้ปืนยิงลงไปแทนคุณ！”