ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5895

พวกเขาต่างเป็นสมาชิกของแก๊ง อยู่กับปืนมาเป็นเวลานาน ปกติก็เคยลองถอดชิ้นส่วนของหัวลูกกระสุน แต่การเชื่อมต่อของส่วนหัวกระสุนกับปลอกกระสุนนั้นติดกันอย่างแน่นหนามาก อยากจะถอดออกจำเป็นต้องใช้เครื่องมือเฉพาะ อย่างน้อยก็ต้องใช้คีบหนีบบิดอยู่เป็นเวลานานถึงจะได้

แต่ว่า พวกเขาคิดไม่ถึงกระนั้นเย่เฉินใช้นิ้วมือดันออกอย่างง่ายดาย

หลายคนนั้นแต่ละคนเบิกตากว้างอ้าปากค้างในทันใด ภายในใจไม่เพียงหวาดกลัว นิ้วมือยังสามารถถอดหัวกระสุนออกอย่างง่ายดาย นี่ถ้าออกแรงหมัดชกลงบนใบหน้าจริงๆ นี่ไม่ใช่ว่าจะสามารถทำเอาสมองไหลออกมาได้เลยเหรอ?

แต่ว่า หลายคนในเวลานี้ไม่เข้าใจ เย่เฉินทำไมถึงได้นำเอาหัวกระสุนถอดออกมาอย่างกะทันหัน อีกทั้งก็ไม่เข้าใจ นี่กับการให้อภัยที่เขาพูด เกี่ยวข้องกันอย่างไรกันแน่

เวลานี้ เย่เฉินจ้องมองคนคนนั้น ชูส่วนท้ายของกระสุนที่อยู่ในมือขึ้นมาแล้ว ยิ้มเล็กน้อย พูดว่า：“คุณไม่ใช่ว่าต้องการการให้อภัยเหรอ? นี่ก็คือการให้อภัยของผม กระสุนทั้งอันกลืนลำบาก ผมแยกชิ้นส่วนให้คุณแล้วจะได้กลืนลงไปอย่างสะดวก”

คนคนนั้นทั้งร่างราวกับว่าตกลงไปในนรกอย่างกะทันหัน จ้องมองเย่เฉินอย่างหวาดกลัวเหลือคณา ไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดแบบนี้คือออกมาจากของชายหนุ่มหน้าตาสดใสบริสุทธิ์ที่อยู่เบื้องหน้าคนนี้

ในเวลานี้เย่เฉินกล่าวตักเตือนเขา：“ใช่แล้ว อย่าลืมขอบคุณเพื่อนของคุณด้วยล่ะ คือเขาใช้ความสามารถสู้เพื่อขอโอกาสการให้อภัยอันนี้มาแล้ว”

ลูกน้องคนนั้นได้ยินคำพูดนี้ ทันใดใบหน้าซีดขาวเหลือคณา มองเห็นคนคนนั้นหลบสายตา ในขณะเดียวกันก็ส่ายหัวอย่างสุดชีวิต

ทว่าภายในใจของคนคนนั้นก็โกรธแค้นจนจะบ้าแล้ว

ถ้ารู้ว่าเย่เฉินจะใช้วิธีการเล่นลิ้นแบบนี้ตั้งนาน ตัวเองก็จะกลืนลูกกระสุนทั้งอันลงไปอย่างว่าง่าย เพราะว่าลูกกระสุนทั้งอันเข้าไป กระสุนทั้งอันออกมา ดินปืนที่อยู่ด้านในก็จะไม่รั่วไหลอยู่ในท้อง แต่ในตอนนี้ ดินปืนอันนี้ตัวเองยังต้องกลืนลงไปอย่างนั้นแล้ว

เขาที่หวาดกลัวไม่ไหวแล้ว จ้องมองเย่เฉินร้องไห้พูดออกมา：“คุณผู้ชาย……นี่……นี่……ด้านในนี้มีดินปืน！”

เย่เฉินพยักหน้า：“ผมทราบ มีดินปืนแล้วยังไงล่ะ?”