ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5899

หนี่ต้าเหว่ยพูดออกมาอย่างกระอักกระอ่วนว่า：“คุณเย่คุณยังมีสิ่งที่ไม่รู้……คนกลุ่มนี้ลงมืออย่างชั่วร้ายโหดเหี้ยมอย่างขีดสุด ทางด้านสว่างด้านมืดฆ่าคนของแก๊งคนเชื้อสายจีนพวกเราทิ้งไปตั้งหลายคน ภายในใจของเหล่าพี่น้องหวาดกลัว แต่ละคนต่างถอยกันออกไปเป็นระนาว……”

เย่เฉินถามเขา：“เบริน์นิ่ง แองเจิ้ลฆ่าคนของพวกคุณไปเท่าไหร่?”

หนี่ต้าเหว่ยยอมหลุดปากพูดออกมา：“พวกเขาฆ่าพี่น้องของพวกเราไปสิบเอ็ดคน！”

เย่เฉินขมวดคิ้วเป็นปมแล้ว ถามอีกว่า：“พวกคุณฆ่าคนของพวกเขาไปเท่าไหร่?”

หนี่ต้าเหว่ยส่ายหัวอย่างสิ้นหวัง：“ไม่มีแม้แต่คนเดียว……”

พูดไป หนี่ต้าเหว่ยก็รีบอธิบายออกมาอีก：“พวกเราอยู่ที่นครนิวยอร์กก็ถือว่าเป็นแก๊งของชนกลุ่มน้อยที่มาจากต่างพื้นที่ สู้หัวงูในท้องถิ่นอย่างพวกเขาไม่ได้ ดังนั้นตั้งแต่แรกเริ่มจึงไม่ได้คิดจะปะทะกับพวกเขา อีกทั้งพวกเขาก็พูดออกมาแล้วว่า ถ้าพวกเรากล้าแตะต้องคนของพวกเขา แตะคนหนึ่ง พวกเขาก็จะฆ่าคนของพวกเราสิบเท่า……”

เย่เฉินขมวดคิ้วเป็นปมแล้ว เอ่ยปากออกมา：“แก๊งของชนกลุ่มน้อยแล้วยังไงล่ะ? เกาหลี เวียดนาม ยังมีแอลจีเรียต่างก็เป็นชนกลุ่มน้อยที่ก่อตั้งแก๊งขึ้นมา พวกเขาก็เหมือนกับพวกคุณ ถูกเบริน์นิ่ง แองเจิ้ลตีเสียจนวิ่งหนีแตกตื่นอย่างกับหนูแล้วเหรอ?”

“สิ่งนี้……”หนี่ต้าเหว่ยหลบสายตาอันก้าวร้าวของเย่เฉิน พูดออกมาอย่างติดๆขัดๆว่า：“ตอนนี้ยังไม่ได้ยินว่าพวกเขาปะทะอะไรกับเบริน์นิ่ง แองเจิ้ลขึ้นมาแล้ว……”

เย่เฉินชี้ไปยังห้าคนนั้น ถามหนี่ต้าเหว่ย：“งั้นคุณเคยคิดมาก่อนไหม? ทำไมคนพวกนี้ไม่กล้ารังแกกลุ่มแก๊งเกาหลี และก็ไม่กล้ารังแกกลุ่มแก๊งเวียดนาม กลับกันทว่ารังแกพวกคุณล่ะ?”

หนี่ต้าเหว่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหัวลงอย่างละอายใจรู้สึกผิด

เย่เฉินมองเห็นเขาไม่พูดจา หันกลับไปถามวิล จอห์นสันคนนั้น：“มา วิล คุณบอกกับผมสักหน่อย ทำไมพวกคุณไม่ไปปล้นในพื้นที่ของเกาหลีทาวน์? กลับกันทว่ามาที่ไชน่าทาวน์?”

วิล จอห์นสันพูดออกมาอย่างตัวสั่นเทา：“เพราะว่า……เพราะว่าพลังของเกาหลีโหดเกิน……ตั้งแต่ปี1992ให้หลัง พวกเราน้อยมากที่จะปะทะกับเกาหลีอย่างซึ่งหน้าแล้ว……”