ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5900

คำพูดนี้ของเย่เฉิน ทันใดนั้นทำให้ทั้งห้าคนรวมถึงวิล จอห์นสัน ตกใจกลัวเสียจนวิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง！

พวกเขาจะคาดถึงได้อย่างไร ตัวเองอดทนต่อความอัปยศอดสูถูกเย่เฉินทรมานมาจนถึงตอนนี้ เดิมทียังหวังว่าเย่เฉินจะสามารถไว้ชีวิตตัวเองได้ แต่ใครจะไปคาดคิด กระนั้นเย่เฉินหาตัวบอสใหญ่ของแก๊งคนเชื้อสายจีนมาแล้ว อีกทั้งยังบอกใบ้ให้พวกเขาจัดการตัวเองทิ้ง

ทั้งห้าคนหวาดกลัวอย่างเหลือคณา ในปากวิล จอห์นสันเต็มไปด้วยเลือด พูดออกมาอย่างไม่ค่อยชัดเจน：“คุณเย่……พวกเราได้ทำตามความต้องการของคุณแล้ว ขอร้องคุณไว้ชีวิตพวกเราด้วย……”

เย่เฉินยิ้มแย้มพูดออกมา：“ถ้าการขอร้องมีประโยชน์ละก็ มือของคุณก็คงไม่มีโอกาสได้เปื้อนเลือดและชีวิตของใครใดๆ คิดย้อนกลับไปคนเหล่านั้นที่ถูกคุณฆ่าทิ้ง พวกเขาก่อนตายได้ขอร้องอ้อนวอนคุณไหม?”

พูดจบ เย่เฉินไม่ได้สนใจวิล จอห์นสัน ทว่ายัดปืนเข้าในมือของหนี่ต้าเหว่ย พูดอย่างเย็นชา：“ยังจะนิ่งอยู่ทำไม?”

มองปืนพกที่อยู่เบื้องหน้า สีหน้าของหนี่ต้าเหว่ยสับสนอย่างมาก

สำหรับเบริน์นิ่ง แองเจิ้ล หนี่ต้าเหว่ยแน่นอนว่ามีความโกรธแค้นอย่างลึกซึ้ง

แต่ว่าขจ ในตอนที่เย่เฉินนำปืนพกยื่นเขามาในมือเขาจริงๆนั้น เขาก็ตื่นเต้นขึ้นมาอีกอย่างประหลาด

เขาอยู่ในแก๊งคนเชื้อสายจีนต่อสู้ล้มลุกคลุกคลาน อยู่มาตั้งหลายปีแล้ว ถึงแม้ว่าจะต่อสู้กับผู้คนอยู่บ่อยๆจฝ แต่ฆ่าคนด้วยมือตัวเอง นี่ยังเป็นเรื่องที่ไม่เคยมีมาก่อน

เย่เฉินยื่นปืนมาให้เขาอย่างกะทันหัน ยังเตือนเขาว่าปืนนี้มีกระสุนห้าลูก เจตนานั้นชัดเจนอย่างมาก ก็คือให้เขายกปืนขึ้นมา หนึ่งนัดหนึ่งคนนำเอาคู่แค้นห้าคนนี้จัดการให้หมด

ภายในใจของหนี่ต้าเหว่ยไม่เพียงเป็นกังวล เขากำลังคิด ถ้าตัวเองอยู่ที่นี่ยิงห้าคนนี้ทิ้งจริงๆ งั้นชีวิตที่เหลือของตัวเอง ไม่ใช่ว่าจะถูกตำรวจตามตัวอีกทั้งเบริน์นิ่ง แองเจิ้ลตามฆ่าใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก