ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5908

“รีดไถ？！”

เย่เฉินได้ยินคำนี้ ก็ร้อนรนทันที โพล่งออกไปว่า：“ผมขับรถมาที่นี่ ไม่เคยมีเรื่องกับใคร จู่ ๆ ก็ถูกผู้หญิงคนนี้ขับมาชน ผมขอค่าเสียหายก็ถูกต้องแล้ว แล้วคุณมาว่าผมว่ารีดไถได้อย่างไร？พวกคุณอย่ามาทำเป็นหมาหมู่รังแกคนอื่น อย่าคิดว่าพวกเยอะแล้วผมจะกลัวพวกคุณนะ！”

สมาชิกมะเฟียคนนั้นหยิบปืนออกมาจากช่วงเอวทันที แล้วเล็งไปที่หัวเย่เฉิน พูดอย่างเยือกเย็นว่า：“ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้！ถ้ายังพูดเหลวไหลอยู่อีก ผมจะยิงคุณให้ตาย！”

“ห่า！”เย่เฉินพูดด้วยความโกรธ：“มีความสามารถดีนะ ในที่สาธารณะแบบนี้ คุณอยากยิงผมเหรอ？”

ตอนนี้เอง เฉียงไจ่เปิดประตูด้านข้างคนขับของรถเชฟโรเลต ออก ถือโทรศัพท์ไว้ในมือแล้วพูดเสียงดัง：“พี่เฉิน ผมแจ้งความแล้วครับ！”

“เยี่ยม！”เย่เฉินพยักหน้าอย่างพอใจ มองไปยังสมาชิกมะเฟียคนนั้น แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า：“คุณจะยิงผมไม่ใช่เหรอ？เอาสิ ยิงมาตรงนี้เลย！”

พูดไป เย่เฉินก็ชี้ไปที่คิ้วของตัวเอง แล้วพูดว่า：“ถ้ากล้าก็ยิงมา！”

จูเลียเห็นแบบนี้ ก็ตะโกนเสียงดังว่า：“โรเบิร์ต！วางปืนลง！”

สำหรับจูเลียแล้ว แม้ว่าชายแปลกหน้าตรงหน้าที่ต้องการเงินหนึ่งแสนดอลลาร์นั้นจะมากเกินไปจริง ๆ แต่ยังไงแล้ว เรื่องนี้ก็เป็นความรับผิดชอบของตัวเอง ตัวเองชนคนอื่น ต้องชดเชยอยู่แล้ว เวลานี้ลูกน้องของพ่อยังใช้ปืนเล็งใส่คนอื่นอีก ไร้เหตุผลสุด ๆ

คนนั้นเห็นเย่เฉินดื้อรั้นแบบนี้ ไม่กลัวมือในมือตัวเองเลยสักนิด ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ที่จริงแล้ว เขาไม่ได้คิดจะยิงจริง ๆ

แต่ก็อยากใช้ปืนเพื่อแสดงตัวตนของตัวเองในฐานะมะเฟีย ให้ชายชาวตะวันออกที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงคนนี้ตระหนักได้บ้างแล้วไสหัวไป

แต่ใครจะไปรู้ว่า ผู้ชายคนนี้จะหยิ่งขนาดนี้

ถ้าปกติแล้ว ยิงใครเขาไม่เคยที่จะลังเลเลย

แต่สถานการณ์วันนี้พิเศษจริง ๆ