ได้ยินราคาที่เย่เฉินแจ้ง มุมปากอันโตนิโอก็กระตุกเล็กน้อย
เขากัดฟันยิ้มว่า:“ใช้ได้นี่ รีดไถมะเฟียได้ คุณนี่มีความสามารถเสียจริง!”
เย่เฉินถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า:“อ๋อ คุณคือมะเฟีย?”
อันโตนิโอหัวเราะอย่างเยือกเย็นว่า:“ทำไม?เพิ่งจะดูออก?”
พูดจบ เขาก็เอาเงินหนึ่งพันกลับเข้าไปในกระเป๋า แล้วพูดกับเย่เฉินด้วยท่าทางหยิ่งผยองว่า:“ในเมื่อรู้ตัวตนผมแล้ว งั้นตอนนี้คุณก็ไสหัวไปยังทันอยู่”
เย่เฉินพูดอย่างไม่พอใจว่า:“เงินยังไม่ให้ผมก็คิดจะจัดการผมเสียแล้ว ยังไม่ตื่นเหรอ?”
อันโตนิโอกัดฟันพูดว่า:“ไอ้หนุ่ม ให้โอกาสแล้วไม่รับไว้อีก งั้นก็อย่ามาว่าฉันล่ะ!”
พูดจบ เขาก็กำชับลูกน้องว่า:“ตัดขาสองข้างของมันมา จากนั้นขับรถเอามันไปทิ้งอีกไกลหลายร้อยไมล์ เร็วเข้าล่ะ แขกคนสำคัญจะมาถึงแล้ว”
ลูกน้องหลายคนเตรียมหมัดพร้อมเดินไปทางเย่เฉินทันที
ตอนนี้เอง มีเสียงไซเรนดังขึ้น รถตำรวจหลายคันขับเข้ามาตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
หลังจากรถจอดสนิทแล้ว ตำรวจกว่าสิบนายก็ลงมาจากรถหลายคัน หนึ่งในนั้นมาตรงหน้าอันโตนิโอ แล้วพูดว่า:“อันโตนิโอ เราได้รับโทรศัพท์แจ้งว่า มีคนบอกว่ามะเฟียขับรถชนคนที่นี่เสียชีวิต เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
อันโตนิโอตกใจเล็กน้อย จากนั้นมองไปที่เย่เฉินอย่างไม่รู้ตัว
ตำรวจขอให้เขาเอามือออกมาแล้วแผ่ราบกับพื้น แต่เขาไม่ให้ความร่วมมือ บางคนถึงกับเอามือล้วงกระเป๋าอย่างยั่วยวน พูดว่าก็ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาไม่ได้เหรอ?
และตำรวจสหรัฐอเมริกาเจอคนเสแสร้งเช่นนี้ ก็จะไม่ให้โอกาสเขาเสียใจ ไม่ว่าตำรวจจะมีกี่คน ทุกคนก็จะจัดการให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด แล้วกลับไปเขียนหนังสือว่าตัวเองคิดเขาว่าเอามือสอดเข้าไปสงสัยว่าจะมีปืนอยู่ในกระเป๋า วันถัดมาก็ทำงานได้ปกติ
อันโตนิโอก็คิดว่า ถ้าลูกน้องตัวเองนอนลงตรงนี้ ทำลายหน้าตัวเองมาก ดังนั้นจึงพูดว่า:“คุณตำรวจ นี่ก็แค่อุบัติเหตุรถชนธรรมดา ๆ นี่ครับ ลูกสาวผมไม่ระวังจึงขับชนรถของชายคนนี้ พวกเรากำลังตกลงเรื่องค่าชดเชยอยู่”
ตำรวจคนนั้นก็ไม่ค่อยอยากมีปัญหาจนทำให้อันโตนิโอไม่พอใจ ดังนั้นจึงมองไปยังเย่เฉิน แล้วถามว่า:“คุณครับ สถานการณ์เป็นอย่างที่เขาพูดหรือไม่ครับ?”
เย่เฉินส่ายหน้าพูดว่า:“แน่นอนว่าไม่ใช่ เขาชนผม แต่ไม่ชดเชยให้ผม และยังขู่ว่าจะฆ่าผมอีก”
พูดไป เย่เฉินก็ทำตามสไตล์หม่าหลันผู้เป็นแม่ยาย แล้วนั่งข้างถนน พูดนิ่ง ๆ ว่า:“ผมไม่สน วันนี้ผมจะอยู่ตรงนี้ดูว่าคุณจะฆ่าผมทิ้งอย่างไร!แล้วก็ พวกเขามีปืนกันทุกคน ถ้าพวกคุณไม่จัดการ ผมจะเอาไปเผยแพร่ทางอินเทอร์เน็ต!ให้ทุกคนเห็นว่าตำรวจนครนิวยอร์กปกป้องมะเฟียอย่างไร”

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ตอนนี้กุต้องมาอ่านละครลิงโง่ๆ ภายในตระกูลเซียวใช่ไหม กุต้องเลื่อนให้พ้นๆอ่ะ...
ขัดใจกับไแคนครอบครัว เซียวชูหรันชิบหาย ไม่ว่าใครก้โง่จนใสซื่อ ไอฉางควรก็ปิดแหก ไอหม่าหลันก็น่าเงิน สุดท้ายครอบครัวนี้แม่งไม่สมประกอบทุกตัว...
แทนทีจะแยกออกไปอยู่คนเดียว ถ้าก้เป้นฉางควนอยากอยู่กับรักแรกก้ต้องลงทุน แต่นี่มึงยังไม่กล้ากับหม่ากันเลย กลัวจนขึ้นมาสมอง แล้วหวังอยากจะอยุ่กับหานเหมยชิง อยากจะระลึกความหลัง เห้นแก่ตัวเกินไปไอห่า กลัวหม่าหลันแค่ตาย ปอดแหกแบบนี้มึงก้อยุ่กับอีหม่าหลันไปเถอะ สมน้ำหน้าแบ่งทำเพื่อรักแรกมึงยังไม่กล้าทำเลย แล้วหวังจะอยุ่กับเหมยชิง...
ไอเซียวฉาวควนแม่งมาหวงก้างจัด เฮ่อกับหารเหม่ยชิงโครตเหมาะกันอยากให้2คนนี้คบกันมาก ไอเซียวฉางควนกับอีแค่หม่าหลันมคงยังไม่กล้า แล้วนยังจะคิดอยุ่กับหานเหม่อยชิง มึงปอดแหกแบบนี้มึงก้ไม่มีวันสมหวังหรอก ไอโง่...
ผญ.เรื่องนี้แม่งหลงตัวเองทั้ง มีแค่ตงเสวี่นร ชูกรัน กูซิวอี๋ นอกนั้นหลงตัวเองชิบหาย...
นิยายเรื่องนี้สร้างเป็นละครสั้นหรือยัง...
อัพเดตตอนใหม่ทีครับ...
อ่านมาจะ4พันตอนละพระนางยังไม่ำด้กันเลย นิสัยพระเอกก็สุดๆยังดีเนื้อเรื่องสนุก...
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...