ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5917
จูเลียมองเย่เฉินอย่างตกใจ โพล่งถามว่า：“คุณ……คุณรู้ได้อย่างไร？”
เย่เฉินพูดอย่างสบาย ๆ ว่า：“คนอย่างโอมาน ราโมวิช ผมพอเข้าใจมาบ้าง ช่วงนี้เหมือนเขาหาภรรยาไปทั่วทุกที่ ไม่น่าล่ะพ่อคุณถึงอยากให้คุณแต่งกับเขา？”
จูเลียดูไม่เป็นธรรมชาติทันที พูดอย่างลังเลว่า：“นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณจะมาเป็นห่วง คุณคิดดีกว่าว่าวันนี้จะออกไปจากที่นี่อย่างมีชีวิตแบบไหน！”
เย่เฉินยิ้ม：“ไม่ต้องห่วง อีกครึ่งชั่วโมง ผมจะให้พ่อคุณคุกเข่าลงแล้วพาฉันออกจากประตูนี้”
จูเลียหมดคำพูดกับเย่เฉิน แม้ว่าเธอจะมีจิตใจดี แต่ในฐานะลูกสาวตระกูลซาโน่แล้ว ได้เห็นการฆ่าคนตายมามาก ดังนั้น เธอจึงพูดไม่ออกเลย สำหรับท่าทางแบบนี้ของเย่เฉิน เธอก็หมดความอดทนที่จะโน้มน้าวอีกแล้ว จึงพูดอย่างเย็นชาว่า：“ที่ควรพูดฉันพูดไปหมดแล้ว ถ้าคุณยังอยากตาย ก็ขอให้มีความสุขล่ะ”
จูเลียพูดจบ อันโตนิโอก็พาโอมาน ราโมวิชเดินมาข้างหน้า ตอนแรกอันโตนิโอยังไม่เห็นเย่เฉิน ความสนใจของเขาทั้งหมดอยู่ที่จูเลียลูกสาวของตัวเอง และโอมาน ราโมวิชที่อยู่ด้านข้างก็เช่นกัน ดวงตาเขามองไปที่จูเลีย และมองออกว่า เขาพอใจจูเลียมาก
อันโตนิโอมาตรงหน้าจูเลีย รีบพูดว่า：“จูเลีย ทักทายคุณโอมาน ราโมวิชเร็วสิ！”
จูเลียพูดด้วยสีหน้าราบเรียบ：“ฉันไม่รู้จักโอมาน ราโมวิชอะไรนั่น ตอนนี้ฉันจะไปจากที่นี่ กรุณาอย่าขวาง”
สีหน้าของอันโตนิโอดูแย่ทันที เขาจ้องจูเลียเขม็ง จากนั้นหันไปพูดกับโอมาน ราโมวิชว่า：“ขอโทษนะคุณโอมาน ราโมวิช นิสัยจูเลียนั้นแปลก ๆ และก็ยังไม่คุ้นเคยกับคุณ อาจจะรั้นไปนิดหน่อย ได้โปรดอย่าใส่ใจเลยครับ”
โอมาน ราโมวิชมองหน้าตาที่สวยงามของจูเลีย ยิ้มไปพูดไปว่า：“ไม่ต้องห่วง เรื่องเล็กทั้งนั้น ผมชอบความตรงไปตรงมาของคุณจูเลีย”
อันโตนิโอโล่งอก รีบพูดกับจูเลีย：“ดูสิ！คุณโอมาน ราโมวิชน่ะตระหนักรู้สูงพอ ไม่ทำตัวไร้วุฒิภาวะกับแก ยังไม่รีบขอบคุณคุณโอมาน ราโมวิชอีก！”
พอคำนี้พูดออกไป โอมาน ราโมวิชก็มองเย่เฉินโดยไม่รู้ตัว เมื่อเขาเห็นเย่เฉินพร้อมกับใบหน้าเยาะเย้ย รูม่านตาเขาหดลง ดูหวาดกลัวขั้นสุด！
เขาถามโดยไม่รู้ตัวว่า：“คุณ……คุณเย่ ทำไมคุณมาอยู่นี่！”
เย่เฉินยิ้ม แล้วพูดว่า：“ไม่เจอกันนานเลยนะ คุณโอมาน ราโมวิช”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป อันโตนิโอก็ตะลึงงันโดยสิ้นเชิง
เขาหยั่งเชิงถามโอมาน ราโมวิช：“คุณโอมาน ราโมวิช คุณ……คุณรู้จักคนนี้เหรอ？”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...
สะใจไอไรอันมากกก...
โง่ก็โง่อยุ่วันยันค่ำ แทนที่จะเอาเรื่องแจ้งความมาพูด ถ้าคน1,000คนแจ้งความ คนที่โดนจับก้คือพวก1,000คนเพราะพวกนี้มันก้รุ้ว่าคนในครอบครัวทำไรแต่ไม่ห้ามไม่แจ้งตำรวจ ถ้าตำรวจรู้ว่าพวกญาติรู้แต่ไม่แจ้งความ ก้โดนข้อหาสมรู้ร่วมคิดแล้ว และพวกนี้ก้ไม่มีหลักฐานเอาผิดเฟนหยุน แต่ดันคืดไม่ได้เนี่ยน่ะ แต่สนุกมาก เป้นนิยายเรื่องแรกที่ติดงอม แหละอินมาก 555...