เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 592

บทที่ 592

“ซุนโหย่วฉายงั้นหรือ? ” เซียวฉางควนก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “ไอ้คนนั้นนะหรือ ไอ้คนหยาบโลน ที่พอมีเงินหน่อยก็ลืมชื่อแซ่ตนเองน่ะหรือ? ”

สวี่เหวินหย่วนพยักหน้า แล้วพูดว่า “แค่ผมที่คอยสนับสนุนนายคนเดียว มันยังไม่พอ เดี๋ยวพอคนอื่นๆ มาถึง คุณต้องหาทางให้ได้การ

สนับสนุนจากกรรมการผู้จัดการคนอื่นๆ มาให้ได้ เช่นนี้คุณถึงจะมีโอกาสชนะซุนโหย่วฉาย ในการคัดเลือกภายใน แล้วได้ตำแหน่งมา เข้าใจแล้วใช่ไหม? ”

เซียวฉางควนรีบพยักหน้า แล้วพูดอย่างกัวลว่า “พี่สวี่ พี่พูดเช่นนี้ ช่างเป็นเหมือนน้ำทิพย์มารดหัวให้ผมได้รับรู้อะไรดีๆ จริงๆ ครับ ขอบคุณมากเลย！”

สวี่เหวินหย่วนก็ยิ้มๆ แล้วพูดว่า “คุณจะต้องมาเกรงใจกับผมทำไมกัน！”

พูดไป เขาก็มองเวลา แล้วพูดว่า “พวกท่านประธานก็ใกล้จะถึงแล้ว พวกเราไปรอที่ประตูห้องอาหารเถอะ จะได้ดูจริงใจหน่อย”

เซียวฉางควนก็พยักหน้า แล้วก็ไม่กล้านั่งต่อ ก็เลยเดินไปรอที่ประตูพร้อมกับสวี่เหวินหย่วน เพื่อรอการมาถึงของประธานสมาคมและกรรมการคนอื่นๆ

หลังจากนั้นไม่นาน คนของสมาคมศิลปะจีนคนอื่นๆ ก็มาถึงตามๆ กัน

มีชายแก่แต่ท่าทางยังแข็งแรง ถูกคนห้อมล้อมไว้ ราวกับดาวล้อมเดือน ก็เดินมาถึงยังประตูห้องอาหาร

พอสวี่เหวินหย่วนเห็นชายแก่คนนี้ ก็เลยรีบขึ้นหน้าไปยิ้มต้อนรับ “ท่านประธานครับ！”

เซียวฉางควนก็รีบพูดอย่างเคารพด้วยว่า “ประธานเพ๋ยสวัสดีครับ！”

ประธานเพ๋ยก็ก้มหัวเล็กๆ แล้วแกล้งบ่นว่า “ฉางควน ดูคุณสิ จะจัดงานใหญ่โตทำไมกัน? บอกแล้วไม่ใช่หรือว่า งานเลี้ยงพวกเรา จัดงานเรียบๆง่ายๆก็พอแล้ว คุณไปหาร้านธรรมดา แล้วจองห้องใหญ่ๆ ก็พอแล้ว จะต้องเสียเงินมาจองห้องที่เทียนเซียงฝู่ทำไมกัน? ”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน