ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5923

ความดุร้ายและอาฆาตของเย่เฉิน ทำให้อันโตนิโออดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งตัว

และคำพูดของเย่เฉิน ก็ยิ่งทำให้เขากลัวสุดขีด เพราะเขารู้ว่า เย่เฉินแค่พูดว่ายังไม่ฆ่าตัวเอง แต่จะฆ่าหรือไม่ฆ่า ต้องดูอารมณ์เขา

คิดตรงนี้ เขาก็น้ำตาไหล ร้องไห้ไปพูดกับเย่เฉินว่า：“คุณเย่ วันนี้พวกเราเพิ่งเกิดความเข้าใจผิดเล็กน้อย ตอนนี้คุณทำขาผมหักแล้ว และผมก็ชดใช้อย่างแสนสาหัสไปแล้ว หวังว่าคุณจะเห็นแก่ความจริงใจของผม อย่ามาไร้วุฒิภาวะกับผมเลย……ผมสำนึกผิดแล้วจริง ๆ ……”

เย่เฉินยิ้ม：“คุณดูคุณสิ ร้องไห้อะไร？ผู้ชายซิซิลี เลือดไหลเหงื่อไหลต้ตาต้องไม่ไหล แต่คุณมาร้องไห้ต่อหน้าลูกสาวแบบนี้ สมควรเป็นพ่อแห่งซิซิลีไหม？”

อันโตนิโออายจนแทบจะแทรกแผ่นดินทันที

แม้ว่าเขาจะพูดถึงจิตวิญญาณความเป็นคนซิซิลีอยู่บ่อย ๆ แต่เมื่อถูกปืนเล็งจริง ๆ และโดนกระสุนจริง ๆ เขาก็ได้แต่ขอร้องให้เย่เฉินปล่อยตัวเองไป เวลาแบบนี้ เขาจะสนใจจิตวิญญาณความเป็นซิซิลีได้อย่างไร แค่ทำให้เย่เฉินไว้ชีวิตตัวเองได้ ให้ตัวเองถอดกางเกงจากนี่วิ่งไปแมนฮัตตัน วิ่งรอบเซ็นทรัลพาร์คในแมนฮัตตันสามรอบ ตัวเองก็เต็มใจ

คนที่ประสบความสำเร็จในบางสาขา มีน้อยคนที่ไม่กลัวความตาย

อย่างอันโตนิโอที่ฆ่าฟันมาจนถึงวันนี้ เขาก็ไม่มีความกล้าหาญและไม่เกรงกลัวเหมือนเมื่อครั้งยังหนุ่ม

เมื่ออันโตนิโอยังหนุ่ม ก็เป็นเด็กอายุสิบสี่สิบห้าที่เหมือนกู๋หว่าไจ๋ ครอบครัวยากจนมาก ไม่มีเงินเลย ไม่เคยได้ใช้ชีวิตดี ๆ เมื่อออกไปฆ่าคนไม่มีเงินนั่งแท็กซี่ ได้แต่นั่งรถเมโดยมีมีดอีโต้อยู่ที่หลัง และยังไม่จ่ายค่าตั๋วรถเมอีก

คนประเภทนี้ ไม่เข้าใจความหมายของชีวิตคนด้วยซ้ำ มีชีวิตแค่เพียงนั่งรถบัสไปฆ่าคน เมื่อตายก็ยังโชคดีได้นอนในรถพยาบาล และถึงแม้มีดจะมาจี้ตรงหน้า เขาก็ไม่กลัว