ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5939

คำพูดของว่านพั่วจวิน ทำให้พวกนักเลงที่เมื่อครู่นี้หน้ายังเต็มไปด้วยความโกรธแค้นพวกนี้ ตกใจจนตัวสั่นเบียดเข้าหากันทันที

ฉากนี้ ก็เหมือนกับเพนกวินจักรพรรดิที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มเพื่อหาความอบอุ่น ท่ามกลางลมหนาวที่หนาวเหน็บเข้ากระดูกของทวีปแอนตาร์กติกาในฤดูหนาว

เย่เฉินเห็นท่าทางที่ตกใจจนฉี่ราดของพวกเขา แอบตลกภายในใจ

พวกสารเลวที่ไม่กลัวสวรรค์กลัวนรกพวกนี้ ก็มีวันที่ตกใจกลัวจนหางจุกตูดเช่นกัน

จัดการกับกองกำลังชั่วร้ายของสหรัฐอเมริกาพวกนี้ วิธีที่ดีที่สุด ก็คือตาต่อตาฟันต่อฟัน

ถ้าหากปกติเขาชักดาบก็ต้องฟัน ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องควักปืนแล้วยิง ถ้าหากเขาควักปืนแล้วก็ยิง ถ้าอย่างนั้นนายก็ต้องฆ่าเขาให้หมดครอบครัว

อีกอย่าง อย่าพูดถึงเรื่องศีลธรรมกับพวกเขา

เรื่องจากทำงานในสายนี้ ส่วนมากไม่พูดถึงเรื่องศีลธรรม ศีลธรรม เป็นมาตรฐานการกระทำที่เข้มงวดยิ่งกว่ากฎหมาย เรื่องที่กระทำผิดกฎหมายทั้งหมด ล้วนฝ่าฝืนศีลธรรม แต่ไม่ใช่ทุกสิ่งที่ละเมิดศีลธรรมจะต้องผิดกฎหมายเสมอไป

เงินทุกบาทที่พวกสารเลวพวกนี้หามาได้ ล้วนได้มาจากการกระทำผิดกฎหมาย พวกมันไม่แม้กระทั่งเห็นกฎหมายอยู่ในสายตา แล้วจะเอาศีลธรรมมาใส่ใจได้อย่างไร?

ดังนั้น การจัดการคนประเภทนี้ วิธีที่ดีที่สุดก็คือจะต้องโหดกว่าเขา

และเย่เฉินก็รู้เช่นกัน สำหรับสมาชิกแก๊งพวกนี้ แรงสยบของตนเองยังไม่มากเพียงพอ

ถ้าหากอยากจะทำให้พวกเขากลัวเข้าไปถึงกระดูกดำ ถ้าอย่างนั้นก็จะต้องสร้างความหวาดกลัวในใจของพวกเขาให้มากพอ แต่จะสร้างความหวาดกลัวในจิตใจให้มากพอ ก็จะต้องทำให้พวกเขาตระหนักได้ถึงพละกำลังของตนเองอย่างเต็มที่ รวมทั้งความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวที่จะทำลายพวกเขาของตนเอง

เรื่องแบบนี้ ค่าใช้จ่ายในการจัดเตรียมล่วงหน้าสูงเกินไปจริงๆ

เสียเวลาไปมากขนาดนี้ ถ้าหากใช้เพียงเพื่อได้รับการเชื่อฟังของพวกนักเลงนครนิวยอร์กกลุ่มเดียว อันที่จริงได้ไม่คุ้มเสียเท่าไหร่

ดังนั้น ที่เย่เฉินเรียกว่านพั่วจวินมา ให้เขามาทำหน้ายักษ์ใส่คนพวกนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ทำให้เต็มที่ไปเลยในคราวเดียว

อย่างไรก็ตาม ว่าตามพี่น้องมาก ใครจะเทียบกับสำนักว่านหลงได้ติด? ว่าตามการฆ่าคน สารเลวพวกนี้ยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้

อีกทั้ง พวกเขาต่อหน้าสำนักว่านหลงเทียบไม่ติดเลยแม้แต่น้อย สำนักว่านหลงรู้จักตัวตนของพวกเขา ถ้าหากต้องการ สามารถตามหาพวกเขาเจออีกทั้งยังฆ่าพวกเขาทั้งครอบครัวเลยก็ได้ พวกเขาหลบไปที่ไหนก็ไม่พ้น

แต่ในทางกลับกัน ต่อให้พวกเขารู้ว่าฐานทัพของสำนักว่านหลงอยู่ที่ซีเรียแล้วจะยังไง? ยังไงก็ไปฟันว่านพั่วจวินถึงที่ไม่ได้อยู่ดีใช่ไหมล่ะ?

ก็เนื่องจากสาเหตุนี้ ตอนหลังจากที่ว่านพั่วจวินพูดคำพูดพวกนั้นออกมา คนพวกนี้แต่ละคนก็ตกใจจนขวัญกระเจิง

คนนั้นเห็นว่าคำพูดของตนได้รับเสียงตอบรับของทุกคน จึงกล่าวด้วยความมั่นใจ: “นายให้พวกเราไปซีเรีย ให้พวกเรานำกำไร75%ส่งมอบให้แก่แก๊งคนเชื้อสายจีน จุดนี้พวกเราสามารถทำได้ แต่ว่า นายไม่สามารถเอาชีวิตของคนอื่นมามัดเอาไว้กับความเป็นความตายของพวกเรา! ถ้าหากพวกเรากระตือรือร้นให้ความร่วมมือ สุดท้ายเนื่องจากสาเหตุของตัวเขาเอง ทำให้พวกเราต้องตายตามไปด้วย นั่นสำหรับพวกเราแล้วจะไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อยหรือเปล่า?”

เย่เฉินพยักหน้า: “นายต้องการพูดถึงความยุติธรรมใช่ไหม?”

อีกฝ่ายพยักหน้าซ้ำๆ: “ใช่! ฉันต้องการความยุติธรรม!”

เย่เฉินยิ้ม กล่าว: “ยืนยันอีกครั้ง นายมั่นใจว่านายไม่รับข้อเสนอของฉัน แต่ต้องการความยุติธรรม?”

คนนั้นกล่าวอย่างไม่คิดเลยแม้แต่น้อย: “ฉันมั่นใจ!’

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเรามาคุยกันเรื่องความยุติธรรม นายลองบอกฉันก่อนว่านายชื่ออะไร อยู่แก๊งไหน?”

คนนั้นจึงกล่าว: “ฉันชื่อท็อดด์ ท็อดด์ กิลเบิร์ต เป็นผู้รับผิดชอบของแก๊งเดนตาย......”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “แก๊งเดนตาย......ชื่อเพราะ”

พูดจบ เขาจึงพูดกับว่านพั่วจวิน: “พั่วจวิน ในเมื่อท็อดด์ กิลเบิร์ตคนนี้ชอบความยุติธรรม ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ นายพาเขาไปที่ซีเรียก่อน จากนั้นส่งคนไปสืบเบื้องหลังทั้งหมดของเขาให้ชัดเจน ฉันอยากจะรู้ว่าชั่วชีวิตของเขาเคยทำเรื่องอะไรที่ไม่ยุติธรรมกับคนอื่นบ้างไหม แม้ว่าเขาเพียงแค่อาศัยว่าตัวเองเป็นหัวหน้าของแก๊งเดนตาย ออกจากบ้านไม่จ่ายค่าจอดรถ ซื้อแตงโม กินข้าวไม่จ่ายเงิน นายก็ต้องสืบมาให้ฉันอย่างละเอียดยิบ เรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็เอามาให้หมด ขอเพียงแค่เกินสิบเรื่อง ขุดหลุมที่ซีเรียได้ทันที แล้วฝังเขาทั้งเป็น”