ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5940

ทันใดนั้นท็อดด์ กิลเบิร์ตก็หวาดกลัวขึ้นมาอย่างสุดขีด เขาหลุดปากกล่าว: “นี่......นี่ก็ไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อย......”

“ความยุติธรรม”คำนี้เขายังไม่ได้พูดออกจากปาก ตนก็กลืนกลับเข้าไปแล้ว

เขารู้ว่า ถ้าหากในเวลานี้ตนเองยังอ้าปากพูดว่านี่ไม่ยุติธรรมอีก อันที่จริงก็มีความไม่ยุติธรรมเกินไปหน่อย......

ดังนั้นเขาทำได้เพียงกล่าวอย่างโมโห: “คุณ ถ้าหากความยุติธรรมที่คุณพูดถึงเป็นแบบนี้ละก็ ถ้าอย่างนั้นผมขอยอมแพ้......”

เย่เฉินย้อนถาม: “ทำไม? นายไม่ใช่ว่าอยากได้ความยุติธรรมหรอกงั้นเหรอ? ถ้าหากนายอยากได้ความยุติธรรมจากชั้น ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะทวงคืนความยุติธรรมจากนายแทนผู้ที่ถูกนายปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมพวกนั้น ทำไมนายถึงได้ยอมแพ้ซะแล้วละ?”

พูดจบ เย่เฉินกล่าวกับว่านพั่วจวินอีก: “อ้อใช่แล้วพั่วจวิน ถ้าหากนายสืบได้ว่าคนคนนี้ปฏิบัติต่อศัตรูรวมทั้งคู่ต่อสู้ เคยทำร้ายคนในครอบครัวที่เป็นผู้บริสุทธิ์ของอีกฝ่าย ถ้าอย่างนั้นก็ปฏิบัติกับเขาแบบหนามยอกเอาหนามบ่ง เขาฆ่าภรรยาของชาวบ้าน พวกเราก็ฆ่าภรรยาของเขา เขาฆ่าลูกของชาวบ้าน พวกเราก็ฆ่าลูกของเขาเช่นกัน ถึงอย่างไรนี่ก็คือความต้องการของเขา พวกเราก็ต้องให้ความสำคัญกับความยุติธรรม”

ว่านพั่วจวินรีบกล่าว: “คุณเย่วางใจ กระผมจะต้องสืบอย่างละเอียดยิบแน่นอน!”

ท็อดด์ กิลเบิร์ตได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าโกรธแค้น กล้ามเนื้อบริเวณใบหน้ากับแขนขาทั้งสี่กระตุกอย่างรุนแรงอย่างเห็นได้ชัด

ท่ามกลางกลุ่ม"เพนกวินจักรพรรดิ"ที่รวมตัวกันเพื่อรับความอบอุ่น มีคนหนึ่งหลุดปากกล่าว: “คุณ ไอ้ลูกหมานี้เมื่อหลายปีก่อนหน้านี้เพื่อแย่งสินค้าของเพื่อนผมคนหนึ่ง จับตัวลูกชายของเขา เพื่อผมคนนั้นเอาสินค้าให้สารเลวนี่ แต่ไอ้สารเลวนี่กลับฆ่าเพื่อนผมและลูกชายของเขาตายหมด! คนที่อยู่ในเหตุการณ์หลายคนต่างก็รู้เรื่องนี้!”

เย่เฉินพยักหน้า กล่าวอย่างชมเชย: “นายทำได้เยี่ยมมาก นายเป็นหัวหน้าแก๊งหรือว่ารองหัวหน้า?”

คนนั้นรีบกล่าว: “ผมเป็นรองหัวหน้า.......”

เย่เฉินกล่าวกับเฉียงไจ่ที่อยู่ข้างกาย: “เฉียงไจ่จำเอาไว้ หลังจากสืบหลักฐานเรื่องนี้แล้ว 75%นั้นของแก๊งพวกเขา นายตัดให้เป็นเลขกลมๆ เก็บเขา70%ก็พอ”

ท็อดด์ กิลเบิร์ตได้ตกใจจนขวัญกระเจิงไปหมดแล้ว เขาพูดทั้งน้ำตาอย่างไม่รู้ตัว: “ผมผิดไปแล้วครับท่าน ผมผิดไปแล้วจริงๆ! ผมไม่ต้องการความยุติธรรมอะไรแล้ว คุณว่าแบบไหนก็แบบนั้น.........ลูกชายของผมเพิ่งเป็นวัยรุ่น......ขอร้องท่านอย่าเรื่องปล่อยเขาไปเถอะครับ......”

เย่เฉินกระดกลิ้น กล่าวอย่างลำบากใจ: “นายทำแบบนี้ทำให้ฉันลำบากใจนะ ถึงอย่างไรฉันก็ให้ข้อเสนอของฉันกับนายไปแล้ว เป็นนายที่ไม่ยอมรับ ต้องการความยุติธรรมก็เป็นนายที่เป็นคนเสนอออกมา นายคงจะไม่พูดจากลับกลอก ต่อหน้าคนเยอะขนาดนี้ใช่ไหม?”

ท็อดด์ กิลเบิร์ตตบหน้าตัวเองอย่างรุนแรงเจ็ดแปดที กล่าวทั้งน้ำตา: “เป็นความผิดของผมทั้งหมด เป็นความผิดของผมทั้งหมด! นับตั้งตอนนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าคุณจะพูดอะไร ผมจะยอมรับทั้งหมดโดยไม่มีเงื่อนไข!”

เย่เฉินโบกมือ: “นายบอกว่าอยากได้ความยุติธรรม ฉันให้ความยุติธรรมนายเป็นกรณีพิเศษ แต่นายกลับมาบอกว่าไม่อยากได้แล้ว นี่นายไม่เพียงกลับกลอก ยังเสียเวลาและพลังงานของฉันอีกด้วย ถ้าหากพวกเขาเหล่านี้แต่ละคนเลียนแบบนาย แต่ละคนเสนอแผนที่ตัวเองอยากได้ออกมาคนละอย่าง จากนั้นทุกคนก็รอหลังจากที่ฉันบอกแผนใหม่แล้วก็มากลับคำเลียนแบบนาย ถ้าอย่างนั้นทีมนี้ฉันยังต้องนำอยู่ไหม? ฉันมีเวลามากมายขนาดที่จะเอามาเสียไปกับพวกนายที่ไหนกัน?”

ท็อดด์ กิลเบิร์ตคุกเข่าอยู่บนพื้นตัวสั่นงันงก แม้ว่ามือทั้งสองข้างจะถูกมัดไพล่หลังเอาไว้ แต่ยังพยายามโค้งตัวโขกหัวไม่หยุด ปากกล่าวขอร้องอย่างขมขื่น: “ผมรู้ผิดแล้วจริงๆ......ขอร้องคุณเห็นแก่ที่ผมกระทำผิดครั้งแรก ไว้ชีวิตผมสักครั้งเถอะ......”

เย่เฉินโบกมือ: “เป็นไปไม่ได้ ให้ตัวเลือกแกสองข้อ ข้อแรก ทำตามที่ฉันบอก พวกเราเดินเส้นทางความยุติธรรม แต่ก็ไม่รู้ว่าคนในครอบครัวของแกจะเพียงพอให้ใช้ไหม ถึงอย่างไรสิ่งชั่วร้ายที่แกทำมันมากมาย ถ้าหากสืบอย่างละเอียดต่อไป ยังไม่รู้ว่ามีชีวิตคนมากมายขนาดไหนที่ต้องชดใช้ ดังนั้น ฉันมีตัวเลือกให้แกมากกว่าหนึ่งข้อ ถ้าหากวันนี้แกชดใช้ด้วยความตาย หลังจากที่แกตาย เรื่องที่แกเคยทำไว้ ฉันจะไม่เอาความ”