ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5941
น้ำเสียงของเย่เฉินหนักแน่นและเย็นชา ในระหว่างพูดเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก ทำให้ทุกคนตรงนั้นสัมผัสได้ถึงหนังศีรษะชา ยิ่งทำให้ท็อดด์ กิลเบิร์ตกลัวจนสุดขีด
แน่นอนว่าท็อดด์ กิลเบิร์ตไม่อยากตาย แล้วก็ไม่อยากให้คนในครอบครัวของตนถูกคนฆ่าตายเหมือนกับที่ตนเคยฆ่าคนในครอบครัวของคนอื่นแบบนั้น ทันใดนั้น เขารู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง ที่ถามหาสิ่งที่เรียกว่าความยุติธรรมกับเย่เฉิน กลายเป็นเรื่องที่ทำให้เขาเสียใจที่สุดแล้วก็โง่เขลาที่สุด ที่เคยทำมาตลอดชีวิตนี้
เขาน้ำตาอาบแก้ม คุกเข่ามือทั้งสองข้างประสานกันที่หน้าท้อง โขกหัวไม่หยุด ภาวนาให้ได้รับการอภัยจากเย่เฉิน แต่เย่เฉินกลับไม่ให้โอกาสใดใดแก่เขา
เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูด เย่เฉินจึงกล่าว: “ในเมื่อนายไม่เลือกเอง ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยเลือกให้นาย”
พูดจบ เขาเอ่ยปากกล่าวกับว่านพั่วจวินที่อยู่ข้างกายอีกครั้ง: “ไปจัดการตามข้อแรกที่ฉันพูดไปเมื่อครู่นี้เถอะ ก่อนลงมือตรวจให้ชัดเจน ตอนลงมือจำเอาไว้ว่าถ่ายวิดีโอเอาไว้ด้วย ถึงเวลาก็เอามาให้เขาดู ลองดูว่าอะไรเรียกว่าหนามยอกเอาหนามบ่ง ไอ้หมอนี่ฆ่าคนเยอะแยะ ตนเองก็ไม่สามารถรอดพ้นไปได้ หลังจากที่จัดการกับคนในครอบครัวทางด้านนั้นของเขาพอประมาณแล้ว ก็ส่งเขาเดินทางได้”
ว่านพั่วจวินรีบพยักหน้ากล่าว: “คุณเย่วางใจ กระผมจะจัดการอย่างเหมาะสม!”
ทันทีที่ท็อดด์ กิลเบิร์ตได้ยิน ต่อให้ญาติสนิทของตนถูกต้อง ตนเองยังคงยากที่จะรอดพ้นจากความตาย สติอารมณ์แตกกระเจิงโดยสิ้นเชิงแล้ว
ถึงแม้ว่าเขาจะขี้ขลาดกลัวตาย แต่ในเวลานี้ยังคงกัดฟันแน่น เอ่ยปากกล่าว: “ผม......ผมเลือกข้อที่สอง......”
เรื่องมาจนถึงวันนี้ ตายคนเดียว ก็ดีกว่าพลอยเดือดร้อนคนทั้งครอบครัว ตายไปพร้อมกับเขาด้วย
1กับ N+1อันไหนสำคัญกว่ากัน ท็อดด์ กิลเบิร์ตยังคงสามารถจำแนกได้ชัดเจน
ในเวลานี้ เขาทำได้แค่เพียงสละชีวิตตนเองเพื่อปกป้องความปลอดภัยของคนในครอบครัว ไม่อย่างนั้นจากเรื่องชั่วช้าเหล่านั้นที่เขาเคยทำมา เกรงว่าคนในครอบครัวของเขาก็คงจะไม่สามารถมีชีวิตรอดต่อไปได้
ความตั้งใจเดิมของเย่เฉินไม่ได้อยากจะทำลายครอบครัวของท็อดด์ กิลเบิร์ตให้สิ้นซาก เขาไม่ใช่ซูโสว่เต้า แล้วก็ไม่ใช่ซูรั่วหลีที่อุทิศชีวิตเพื่อตระกูลซู- ในเมื่อท็อดด์ กิลเบิร์ตเลือกข้อที่สอง ถ้าอย่างนั้นตนก็จะให้เขาได้สมปรารถนา แล้วก็ถือโอกาสเตือนคนพวกนี้ ให้พวกเขาตระหนักถึงราคาของการทรยศและต่อต้าน
เมื่อเห็นว่าเขาเตรียมทุกอย่างเอาไว้พร้อมแล้ว เย่เฉินจึงกล่าวกับท็อดด์ กิลเบิร์ต: “เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ออกเดินทางอย่างสบายใจเถอะ”
ท็อดด์ กิลเบิร์ตได้เป็นอัมพาตไปทั้งตัวแล้ว ในเวลานี้ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกขึ้น เย่เฉินจึงชี้นิ้วไปที่สมาชิกแก๊งสองสามคนข้างกายเขา กล่าวเสียงเย็นชา: “พวกนายสองสามคน ประคองเขาไปที่เก้าอี้แล้วยืนให้ดีๆ!”
ทุกคนที่ถูกชี้ไม่กล้าไม่เชื่อฟัง รีบยกท็อดด์ กิลเบิร์ตไปที่บนเก้าอี้ตัวนั้น
เวลานี้ บ่วงของเชือกไนลอนเส้นนั้นวางเอาไว้ที่ด้านหน้าของท็อดด์ กิลเบิร์ตแล้ว
หนึ่งในนั้นถึงขนาดเป็นฝ่ายนำบ่วงนั้นคล้องไปที่บนลำคอของท็อดด์ กิลเบิร์ต ท็อดด์ กิลเบิร์ตอยากจะหลบโดยไม่รู้ตัว แต่ทันทีที่นึกถึงอีกตัวเลือกหนึ่งที่เย่เฉินให้ตน ก็ล้มเลิกที่จะหลบเลี่ยงทันที
บ่วงเชือกแขวนอยู่ที่บนลำคอเขา เย่เฉินมองเขากล่าวถาม: “นายอยากจะถีบเก้าอี้เอง หรือว่าจะให้คนอื่นช่วย?”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...