ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5942
ท็อดด์ กิลเบิร์ตใจรู้ดีว่าจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย กล่าวด้วยน้ำตา: “คุณเย่ รบกวนคุณช่วยผมหน่อย......”
เย่เฉินส่ายหน้า เยาะเย้ยตนเองอย่างไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อย กล่าวอย่างเหยียดหยาม: “คนแบบนาย ยังไม่คู่ควรที่จะให้ฉันลงมือฆ่านายด้วยตนเอง”
พูดจบ เขามองไปทางคนวัยกลางคนที่มาด้วยกันกับท็อดด์ กิลเบิร์ตก่อนหน้านี้ กล่าวเสียงเรียบ: “นายคงจะเป็นรองหัวหน้าของแก๊งเดนตายใช่ไหม?”
คนนั้นรีบพยักหน้าอย่างรวดเร็ว กล่าวอย่างนอบน้อมทั้งกระตือรือร้น: “สวัสดีคุณเย่ ผมชื่อแองโกล บลันท์ เป็นรองหัวหน้าของแก๊งเดนตาย......”
พูดจบ เขารีบกล่าวเสริมอีกประโยค: “คุณเย่ คุณอย่าคิดว่าผมกับต๊อดเป็นคนประเภทเดียวกัน เขาคนนี้เป็นคนไม่มีศีลธรรมจรรยา อีกทั้งวิธีการป่าเถื่อน ผมได้แอบเตือนเขาไปหลายครั้งแล้ว เพียงแต่คนคนนี้ไม่รู้จักสำนึกผิดและแก้ตัวใหม่ ในทางกลับกันยิ่งทำเกินเลยมากขึ้นเรื่อยๆ ทำงานเป็นลูกน้อยเขา อยากจะเปลี่ยนแปลงเขาแต่ก็ไร้ความสามารถ......”
ท็อดด์ กิลเบิร์ตคิดไม่ถึงว่าในเวลานี้รองหัวหน้าจะทรยศเขา กล่าวตำหนิด้วยความเกรี้ยวกราด: “แองโกล นายมันไอ้คนระยำลืมบุญคุณ นายอย่าลืม เป็นฉันที่ค่อยๆดันนายให้ขึ้นมาถึงตำแหน่งในตอนนี้!”
แองโกลพยักหน้ากล่าว: “ไม่ผิด เป็นนายที่เลื่อนตำแหน่งให้ฉัน แต่นี่ก็ไม่สามารถปกปิดความจริงเรื่องที่นายฆ่าผู้บริสุทธิ์ ทำลายกฎของแก๊ง! ทั้งแก๊งตั้งแต่บนยันล่าง ทุกคนต่างก็มีความไม่พอใจต่อนาย เพียงแต่นายไม่รู้มาตลอดเท่านั้น! ผู้บริสุทธิ์เหล่านั้นตอนที่ตายด้วยน้ำมือนาย นายน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วว่าสักวันหนึ่งจะต้องถูกตีตัวออกห่าง!”
เย่เฉินมองแองโกล ชี้ไปที่เก้าอี้ที่ท็อดด์ กิลเบิร์ตยืนอยู่ด้านบน กล่าวเสียงเรียบ: “ต่อไปนายเป็นผู้รับผิดชอบของแก๊งเดนตาย นายเป็นผู้ดำรงตำแหน่งหัวหน้าในตอนนี้ ก็ให้นายเป็นคนส่งเขาออกเดินทางเถอะ”
แองโกล บลันท์อึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นรีบกว่าด้วยความนอบน้อมเป็นอย่างยิ่ง: “กระผมน้อมรับคำสั่ง!”
จากนั้น เขาเงยหน้ามองท็อดด์ กิลเบิร์ตที่ยืนตัวสั่นอยู่บนเก้าอี้ กล่าวเสียงเรียบ: “ต๊อด เดินทางอย่างสบายเถอะ หวังว่าหลังจากที่นายตายไปขอให้พระเจ้าอภัยให้นาย”
หลังจากไม่ถึงห้านาที ร่างกายของเขาเกือบทั้งหมดเหลือเพียงการกระตุกของกล้ามเนื้อตามสัญชาตญาณ ทั่วทั้งตัวสูญเสียการรู้สึกตัวไปโดยสิ้นเชิงแล้ว ถึงขนาดสูญเสียสัญญาณชีพพื้นฐานไปแล้ว
ผ่านไปอีกหลายสิบวิ ร่างกายของท็อดด์ กิลเบิร์ตแม้กระทั่งการกระตุกของกล้ามเนื้อก็สูญหายไป ทั่วทั้งตัวกลายเป็นศพร่างหนึ่ง แกว่งเป็นวงกลมไร้ทิศทางอยู่กลางอากาศ ราวกับอยากจะให้ทุกคนได้เห็นสภาพที่เขาตาย
เย่เฉินในเวลานี้กล่าวกับแองโกล: “นายเอาศพกลับไปจัดการ”
แองโกลกล่าวเสียงดังโดยไมลังเล: “ขอให้คุณเย่โปรดวางใจ กระผมจะจัดการอย่างเหมาะสมแน่นอนครับ!’
เย่เฉินพยักหน้า มองไปรอบๆอีกครั้ง เอ่ยปากกล่าว: “เวลาพอประมาณแล้ว คนที่ควรไปซีเรีย รีบเตรียมตัวออกเดินทาง คนที่อยู่ต่อดำเนินกิจการของแก๊งต่อไป สามารถกลับไปเริ่มต้นจากการหานักบัญชีก่อนเป็นอย่างแรก ต่อไปกำไรส่งมอบทุกสัปดาห์ ทุกสองสัปดาห์ทำรายงานบรรยายการทำงานหนึ่งครั้ง จำข้อกำหนดของฉันเอาไว้ พวกหน้าไหว้หลังหลอก ฆ่า พวกแอบซ่อนรายรับ ฆ่า พวกเก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง ฆ่า พวกแอบสมคบคิดกับศัตรู ฆ่า!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
ทำไมตอนซ้ำเยอะ ตอนก้ขาดหาย...
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...