ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5944
เย่เฉินโบกมือ กล่าวจริงจัง: “ที่นายพูดมาเป็นเพียงแค้ข้ออ้างเท่านั้น ในมุมมองของผม ที่แก๊งคนเชื้อสายจีนต่างประเทศถดถอยลงอย่างรวดเร็ว ก็เป็นเพราะจิตใจที่เข้มแข็งหายไปแล้ว!”
พูดไป เย่เฉินกล่าวอีกว่า: “สมาชิกแก๊งคนเชื้อสายจีนเมื่อศตวรรษที่แล้ว จำนวนไม่น้อยล้วนมาจากสนามรบ เมื่ออกจากสนามรบ ออกจากกองทัพทหาร มีบางคนอยากจะออกไปดูโลกภายนอก จึงเดินทางข้ามมหาสมุทรเพื่อมาหาเลี้ยงชีพที่นี่ ตอนนั้นมาที่ยุโรปและอเมริกา โดยนั่งเรือสำปั้นจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ดังนั้นพวกเขาล้วนไม่กลัวตาย ยิ่งไม่กลัวชาวสหรัฐอเมริกา ไม่กลัวชาวอิตาเลี่ยน ชาวเม็กซิกันรวมทั้งชาวแอลจีเรียที่อยู่สหรัฐอเมริกา ในสายตาของพวกเขา มาเฟียจะนับประสาอะไร? เจ้าพ่อยาเสพติดชาวเม็กซิกันนับประสาอะไร? ตอนที่พวกเขาเกือบเอาชีวิตไม่รอด ยืนอยู่บนผืนดินผืนนี้ ชีวิตของพวกเขาก็มีเพียงแค่แปดคำเท่านั้น: ทำสิ่งที่ชอบ ให้ดีที่สุด!”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ เย่เฉินชี้ไปที่หนี่ต้าเหว่ย กล่าวต่อ: “แล้วดูพวกนาย คนที่เรียกว่าชาวจีนรุ่นที่สอง รุ่นที่สามพวกนี้ พวกนายไม่มีจิตใจที่เข้มแข็งของคนรุ่นพ่อเลย! พวกนายหลายคนถึงขนาดเกิดที่สหรัฐอเมริกา ไม่ต้องเดินทางไกลข้ามมหาสมุทรก็ได้พาสปอร์ตของสหรัฐอเมริกา จากนั้นเติบโตมากับการดื่มนมวัวน้ำโค้ก กินแฮมเบอร์เกอร์และซีเรียล ต่อให้พวกนายเป็นหมาป่า ก็ได้ใช้ชีวิตตนเองเป็นเหมือนไซบีเรียนฮัสกี้แล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดว่าให้พวกนายมีจิตใจที่เข้มแข็งเหมือนกับรุ่นพ่อ ตอนนี้ให้พวกนายนั่งเรือสำปั้นเหมือนตอนที่รุ่นพ่อโดยสารมา แล้วเดินตามเส้นทางของพวกเขาอีกครั้ง เกรงว่านายยังไม่ทันขึ้นเรือขาก็คงอ่อนแรงแล้ว!”
หัวของหนี่ต้าเหว่ยก้มต่ำมากขึ้นกว่าเดิม
เขารู้ว่า ที่เย่เฉินพูดก็คือเรื่องจริง
คิดถึงตอนนั้น พ่อของเขา ก็เคยเข้าร่วมร่วมสงครามตะวันตกเฉียงใต้ ผู้อาวุโสรุ่นก่อนของเขามาที่อเมกาเหนือก่อนเขาหนึ่งก้าว เก็บเงินได้จำนวนหนึ่งก็เชิญเขามาขุดทองที่สหรัฐอเมริกาด้วยกัน เป็นตอนช่วงเวลานั้น พวกเขาเหล่านี้พาคนวัยกลางคนที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยกระสุน สร้างแก๊งคนเชื้อสายจีนขึ้นที่ไชน่าทาวน์ สร้างกิจการของตนเองขึ้นที่สหรัฐอเมริกาและแคนาดา
ในยุคสมัยนั้น อเมกาเหนือก็เหมือนกับฟองน้ำก้อนหนึ่ง ดูดซับผู้อพยพย้ายถิ่นฐานกับผู้เข้าเมืองผิดกฎหมายจากทั่วทุกมุมโลกอย่างบ้าคลั่ง แก๊งที่ก่อตั้งขึ้นโดยกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆผุดขึ้นรากับดอกเห็น เพียงแค่นครนิวยอร์กเมืองเดียว ก็มีแก๊งน้อยใหญ่ไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันแก๊ง เมื่อทอดสายตามองไปทั่วทั้งอเมริกา มีแก๊งมากกว่าหนึ่งหมื่นแก๊ง
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขากล่าวกับเย่เฉินด้วยดวงตาแดงก่ำ: “คุณเย่ ผมหนี่ต้าเหว่ยขอสาบานกับคุณ จะต้องนำจิตใจที่เข้มแข็งของแก๊งคนเชื้อสายจีนกลับมาให้ได้!”
เย่เฉินพยักหน้าเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ เอ่ยปากกล่าว: “ที่ควรพูดก็พูดไปหมดแล้ว ผมเองก็ไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่แล้ว ต่อไปพวกนายจะต้องทำตัวให้ดีๆ ในอนาคตพบกับความยุ่งยาก ก็ทำได้แค่เพียงพึ่งพาตัวเองแล้ว”
ทั้งสองคนพากันพยักหน้า เย่เฉินเอ่ยปากกล่าวอีกว่า: “ใช่แล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ถึงแม้ว่าแก๊งสหรัฐอเมริกาจะธรรมดา แต่พวกนายยังต้องใช้ศีลธรรมจรรยามาบังคับควบคุมตัวเอง ต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งตลอดไป อย่ารังแกคนอ่อนแอ กลั่นแกล้งผูกขาดตลาด ยิ่งไม่ควรทำตัวป่าเถื่อนไร้เหตุผล ถ้าหากวันหนึ่งพวกนายสองคนกลายเป็นคนแบบคนพวกนั้น ทำตัวชั่วช้า ฉันจะมาที่สหรัฐอเมริกาอีกครั้ง มาจัดการพวกนายด้วยมือตัวเอง!”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...