ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5953

ในไม่ช้า ผู้คุมจึงได้พาตัวเย่เฉินมาที่ประตูห้องขังหมายเลขแปดที่เขาถูกจัดสรร

เดิมที นักโทษด้านในกำลังเกาะกลุ่มกันเล่นสนุกเฮฮา เมื่อผู้คุมตะโกนผ่านประตู นักโทษทั้งหมดก็มายืนเข้าแถวอยู่ใจกลางห้องขังอย่างว่านอนสอนง่าย

ผู้คุมสองคนยืนรออยู่ที่ประตูหลังจากตรวจนับจำนวนคนผ่านกรงขังเรียบร้อยแล้ว ถึงใช้วิทยุสื่อสารแจ้งให้เพื่อนร่วมงานเปิดประตูลูกกรง ทันทีหลังจากนั้นทั้งสองคนเข้าไปตรวจสอบก่อนหนึ่งรอบ หลังจากมั่นใจว่าไม่มีปัญหาแล้ว ถึงได้ให้ผู้คุมที่อยู่ด้านหลังนำตัวเย่เฉินเข้ามา ผู้คุมคนนั้นจึงผลักเย่เฉินทีหนึ่ง เมื่อเห็นว่าเย่เฉินเข้าไปในห้องขังแล้ว

ทันทีที่เข้าห้องขัง เย่เฉินก็ได้กลิ่นเหม็นเปรี้ยว กลิ่นตัว กลิ่นเท้าผสมปนเปกับกลิ่นเหม็นของเครื่องนอน ประกอบกับกลิ่นเหม็นของห้องน้ำ ทำให้ชวนอ้วก

เย่เฉินที่เพิ่งเข้าไป ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดหว่างคิ้วแน่น แต่ว่านักโทษด้านในกลับไม่สนใจกลิ่นสกปรกด้านในเลยสักนิด

หนึ่งในนั้นมีผู้ชายผิวขาวที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยกล้าม ไว้หนวดเครายาว เมื่อเห็นสีหน้ารังเกียจของเย่เฉิน ถึงขนาดอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างหยอกล้อ: “ว้าว คนสวยชาวเอเชียของพวกเราเหมือนว่าจะไม่ค่อยพอใจกับสภาพความสะอาดของพวกเราที่นี่สักเท่าไหร่!”

กลุ่มคนที่อยู่รอบๆระเบิดเสียงหัวเราะขึ้นมาทันที หนึ่งในนั้นคือชาวผิวดำร่างผอมกล่าวพร้อมรอยยิ้มถ่อย: “ลูกพี่ คนนี้มองดูละอ่อนนุ่มนิ่ม น่าจะถูกกับรสปากของพี่!”

ชายร่างล่ำกล่าวพร้อมเสียงหัวเราะ: “ฉันจะทำให้แกเคยชินกับกลิ่นตัวของฉันให้เร็วที่สุด ยังมีลูกน้องของฉันด้วย!”

ทุกคนยิ่งระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เย่เฉินขมวดคิ้วมองชายร่างล่ำคนนั้นแวบหนึ่ง วิธีทรมานเขาจำนวนมากมายแล่นขึ้นมาในสมอง

และเมื่อชายร่างล่ำคนนั้นเห็นว่าเย่เฉินมองมาทางเข้า ยังจงใจเลิกหว่างคิ้วใส่เย่เฉิน ใบหน้าเต็มไปด้วยความถ่อยกับหยอกเย้า

ในเวลานี้ ผู้คุมที่นำหน้าเอ่ยปากแนะนำเย่เฉินกล่าว: “นี่เป็นเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ของพวกนาย ต่อไปก็นอนที่เตียงหมายเลข16”

พูดจบ เขาก็มองไปทางชายร่างล่ำคนนั้นอีก กล่าวเตือน: “ดีน ทางที่ดีนายเก็บอาการเอาไว้หน่อย เรื่องครั้งก่อน ยังไม่จบ นายก่อเรื่องวุ่นวายแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว”

“ไร้สาระ!”ชายร่างล่ำคนนั้นเบะปากกล่าว: “ฉันก็แค่เอาไอ้เด็กนั่นไปไม่กี่ที เดิมทีเป็นการนำพาความสุขมาให้เขา แต่เขาคิดไม่ตกพยายามจะฆ่าตัวตายเอง นี่ยังมาโทษฉันได้เหรอ?”

เย่เฉินไม่สนใจเขา เดินมุ่งหน้าตรงไปที่เตียงหมายเลขสิบหกของเขา

ดีนเห็นว่าเย่เฉินไม่สนใจเขา ก็โมโหเดือดดาลทันที รีบพุ่งเข้ามาหา จับคอเสื้อของเย่เฉินเอาไว้ กำหมัดแน่นพุ่งเข้ามาหาเย่เฉินกล่าวแสดงท่าที: “ไอ้หนุ่ม ฉันพูดกับแกอยู่นะโว้ย แกฟังไม่เข้าใจเหรอไงวะ?”

เย่เฉินขมวดคิ้ว กล่าวเสียงเย็นชา: “ปากของแกเหม็นจริงๆ ตัวก็เหม็น ทั้งห้องขังล้วนเป็นกลิ่นเหม็นน่าสะอิดสะเอียนชวนให้คนอ้วก ดูท่าสุขอนามัยของห้องขังห้องนี้จะต้องจัดการให้ดีๆซะแล้ว”

พูดไป เย่เฉินผลักมือเขาออก จัดเก็บทำความสะอาดฟูกของตนเองง่ายๆ

ดีนคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะกล้าพูดจาแบบนี้กับเขา ภายในใจออกจะมีความงงงวยไม่น้อย กังวลว่าเย่เฉินจะมีเบื้องหลังอะไรที่ตนเส่หาเรื่องไม่ได้ ดังนั้นจึงเหยียบบนเตียงของเย่เฉิน กล่าวถามเสียงเย็นชา: “ไอ้หนุ่ม แกนี่มันอวดดีจริงๆเลยนะ มีประวัติความเป็นมายังไง? รายงานหน่อยซิ! ถ้าแกพูดชื่อออกมาได้ ฉันสามารถให้เกียรติแกได้ แต่ถ้าแกพูดชื่อออกมาไม่ได้ ก็อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจแก!”

เย่เฉินจ้องมองเท้าที่สกปรกของเขา ประทับรอยเท้าเอาไว้ที่บนเตียงของตนเอง กล่าวเสียงเย็นชา: “ฉันไม่มีประวัติความเป็นมาอะไร ก็เป็นแค่คนผู้อพยพผิดกฎหมายที่ถูกกองตรวจคนเข้าเมืองจับตัวได้ แกไม่ต้องให้เกียรติฉัน ฉันก็จะไม่ให้เกียรติแก ตอนนี้แกย้ายเท้าสกปรกของแกออกไปให้พ้นฉัน แล้วก็เช็ดรอยเท้าให้สะอาดด้วย!”