ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5956

ดีนในเวลานี้ ไม่กล้ามีความสงสัยใดๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เย่เฉินพูดมาทุกคำอีก

ตอนที่ได้ยินว่าเย่เฉินจะทรมานตนเองไม่หยุดจนกระทั่งตนเองหมดลมหายใจ ภายในใจของเขา ก็เหมือนกับคนที่เกิดในป่าฝนเขตร้อน ไม่เคยเจอกับหิมะตามธรรมชาติมาก่อน ทันใดนั้นก็สิ้นหวังราวกับถูกโยนลงไปในสระน้ำที่เต็มไปด้วยไนโตรเจนเหลว

เขารู้ว่าต่อหน้าของเย่เฉินตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้เลยแม้แต่น้อย แล้วก็รู้ว่าลูกน้องด้านนอกเหล่านั้นของตนเองมัดรวมกันมาก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเย่เฉินแน่นอน ดังนั้น เขายิ่งรู้ว่า ตอนนี้ตนเองไม่มีความเป็นไปได้ที่จะเป็นอิสระเลยสักนิด

ถ้าหากพวกลูกน้องตระหนักได้ว่าผิดปกติบุกเข้ามาฆ่า ถ้าแบบนั้นคาดว่าทั้งหมดน่าจะถูกเย่เฉินปราบให้พ่าย ตนเองยังไม่ไม่สามารถได้รับการช่วยชีวิต

และตอนนี้ เวลาห่างจากมื้อเย็น อย่างน้อยยังมีเวลาอีกสี่ชั่วโมง

ตอนนี้เขา ไม่ได้อยากจะแก้แค้นอะไรอีกแล้ว ถึงขนาดไม่อยากจะทวงคืนเกียรติและศักดิ์ศรีของตนเองกลับมาอีกแล้ว เขาเพียงแค่อยากจะขอร้องเย่เฉินให้หยุดการทรมานและดูถูกเหยียดหยามที่ไร้มนุษยธรรมแบบนี้

ใครจะคิดได้ว่า เกียรติและศักดิ์ศรีที่ตอนนั้นเขายินยอมใช้ความตายของตนเองของคนอื่นไปปกป้อง คาดไม่ถึงว่าจะถูกแปรงขัดส้วมที่ทั้งเก่าและเหม็นสกปรกที่ปากพูด แทงจนทะลุและแหลกละเอียด

เขาที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ทำได้เพียงอมแปรงขัดส้วมพยายามพยักหน้า มือทั้งสองข้างอยู่บนหัวไหว้ปลกๆ ก็เหมือนกับสุนัขเท็ดดี้ที่ได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี พยายามแสดงท่าทีที่ต่ำต้อยที่สุด เพื่อแลกกับการยกโทษให้ของเย่เฉิน

เย่เฉินมองดูท่าทีที่น่าสมเพชของเขาที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น แค่นเสียงหัวเราะ เอ่ยปากกล่าวถาม: “เมื่อก่อนมีเคยมีคนคุกเข่าขอร้องแก เหมือนกันกับที่แกกำลังคุกเข่าขอร้องฉันใช่ไหม ?”

สีหน้าของดีนตกตะลึงไปทันที ในใจมีใบหน้าของคนที่ทั้งคุ้นเคยแล้วก็แปลกหน้าหลายใบหน้าลอยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ พวกนั้น ล้วนเป็นคนน่าสงสารที่ถูกเขาใช้วิธีการทรมานจนถึงแก่ความตาย หรือทั้งหมดถูกทรมานจนถึงขั้นฆ่าตัวตาย

อันที่จริง ถ้าจะพูดถึงความโหดร้ายแล้ว ดีนโหดร้ายกว่าเย่เฉินอยู่มาก

เขาสามารถใช้วิธีการที่โหดร้ายที่สุด รุนแรงที่สุด อัปยศอดสูที่สุด ใช้กับผู้คนที่บริสุทธิ์ที่สุด ขี้ขลาดที่สุด น่าสงสารที่สุด อีกทั้งเห็นเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องสนุก

แต่เย่เฉิน ถึงแม้ว่าวิธีการจะโหดร้าย ก็ไม่เคยทำร้ายผู้บริสุทธิ์

เย่เฉินเห็นว่าดีนไม่กล้าตอบกลับใดใด ยิ้มขึ้นมาทันที เอ่ยปากกล่าว: “แกกับฉันเจอกันครั้งแรก ฉันยังไม่ค่อยเข้าใจอดีตของแกเท่าไหร่นัก แต่ว่าไม่สำคัญ คนด้านนอกพวกนั้นจะต้องเข้าใจการกระทำทั้งหมดของแกเป็นอย่างดี ให้พวกเขามาบอกฉัน ว่าแกเคยทำเรื่องเลวทรามอะไรเอาไว้บ้าง!”

พูดจบ เย่เฉินหยิบปลายด้ามของแปรงขัดส้วม ออกแดงยกขึ้นข้างบน ทำให้ดีนที่นั่งคุกเข่าอยู่บนพื้นกระเด้งขึ้นมา

และสิ่งที่นำมาให้ดีน ก็คือความเจ็บปวดที่รุนแรงยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าในช่องปาก เขารู้สึกว่าภายในช่องปากของตนเอง ไม่มีผิวหนังดีที่ขนาดเท่าปลายเข็มอีกแม้แต่นิดเดียว ทั้งหมดเป็นแผลเปื่อยที่เนื้อเละปนเลือด เจ็บจนเข้ากระดูก