ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5959

เดิมทีดีนคิดว่า ต่อไปเย่เฉินจะต้องไม่หยุดทรมานตนจนถึงแก่ความตาย แต่เขาคิดไม่ถึงว่า เย่เฉินยังจะให้โอกาสเขาได้มีความดีความชอบอย่างหนึ่ง

ดังนั้น เขาที่ชีวิตสิ้นหวัง เหมือนกับว่าเขาได้สัมผัสถึงแสงจาง ๆ ด้วยเหตุนี้

ในความตื่นเต้น เขาพยักหน้าซ้ำอย่างไม่ลังเล แสดงความกระตือรือร้นจากใจจริง: “คุณผู้ชายโปรดวางใจ ผมจะดูแลเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี จะต้องทำให้เขาพึงพอใจ!”

ในเวลานี้จอห์น ลอว์เรนซ์รู้สึกเพียงแค่เบื้องหน้ามืดมนไปทันที เกือบจะเป็นลมล้มพับไป เขาไม่กล้าจินตนาเลยว่า ถ้าหากตนเองตกไปอยู่ในมือดีน อีกฝ่ายจะทรมานตนเองอย่างไร เพื่อแลกกับการได้รับชมเชยจากเย่เฉิน

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็คุกเข่าลงไปกล่าวอ้อนวอนอย่างขมขื่น: “คุณผู้ชาย ขอร้องท่านปล่อยผมไปสักครั้ง ผมอายุมากแล้ว ทนรับการทรมานไม่ไหวหรอก!”

เย่เฉินโบกมือ: “ไม่เป็นไร วางใจเถอะ รับรองไม่ตายแน่นอน”

พูดจบ เขามองไปทางดีนที่อยู่บนพื้นอีกครั้ง กล่าวอย่างจริงจัง: “นายฟังฉันให้ดี ไม่ว่านายจะทรมานยังไง จะต้องรับประกันความปลอดภัยทางชีวิตของคุณลอว์เรนซ์ เข้าใจไหม!”

ดีนกล้ามีความสงสัยแม้เพียงนิดที่ไหนกัน พยักหน้ากล่าวราวกับตำกระเทียม: “เข้าใจชัดเจนแล้วครับ เข้าใจชัดเจนแล้วครับ!”

พูดจบ รีบหันไปมองทางจอห์น ลอว์เรนซ์ที่น้ำตาอาบแก้ม เอ่ยปากกล่าว: “ลอว์เรนซ์ แกวางใจ ฉันจะอ่อนโยนให้มากๆแน่นอน”

เมื่อจอห์น ลอว์เรนซ์ได้ยินประโยคนี้ ไม่เพียงรู้สึกไม่รู้สึกถึงการปลอบโยนเลยแม้แต่นิดเดียว ในทางกลับกันยังตระหนักได้ว่าอนาคตของตนเองเต็มไปด้วยความดำมืด

เขามองไปทางเย่เฉิน เหมือนว่ายังอยากขอร้องเย่เฉินต่อ กล่าวสะอึกสะอื้น: “คุณผู้ชาย ผม......”

เย่เฉินยื่นมือออกไปขัดจังหวะการพูดของเขาทันที กล่าวข่มขู่เสียงเย็นชา: “นี่เป็นเงื่อนไขที่ดีที่สุดที่ฉันให้แกได้แล้ว ถ้าหากแกไม่ยอมรับละก็ ถ้าอย่างนั้นฉันจะเพิ่มเข้ามาอีกคนหนึ่งจากพื้นฐานเงื่อนไขของข้อนี้”

พูดจบ เขาชี้นิ้วไปที่ดีนที่อยู่บนพื้น กล่าวพร้อมรอยยิ้ม: “ฉันเชื่อว่า ภายในห้องขังแห่งนี้คนที่มีความชอบประเภทนั้นไม่น่าจะมีเขาเพียงคนเดียวใช่ไหม? พี่ชายที่หาขักคนนั้นก็มีความสนใจเรื่องในเรื่องประเภทนี้ด้วยไหม?”

จอห์น ลอว์เรนซ์คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินไม่ให้โอกาสยกโทษให้ตนเองเลยแม้แต่น้อย ได้สติแตกไปแล้ว ร้องไห้โฮออกมา

และเย่เฉินกล่าวเตือนอย่างเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม: “ร้องไห้? ร้องไห้ก็ต้องเพิ่มคนนะ!”

ทันทีที่จอห์น ลอว์เรนซ์ได้ยินประโยคนี้ แม้ว่าน้ำตาจะทะลักออกมาแล้ว จังหวะสะอื้น ราวกับรถแทรกเตอร์ที่สตาร์ทเครื่องแล้ว แต่ยังพยายามกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ และกลั้นน้ำตาเอาไว้อย่างเต็มที่

เขารู้ว่า เงื่อนไขยอมจำนนข้อนี้ในตอนนี้ก็คือตัวเลือกที่ดีที่สุด การต่อต้านดื้อรั้นมีแต่จะทำให้เงื่อนไขการยอมจำนนของตนเองยิ่งเลวร้ายขึ้นกว่าเดิม นี่ก็เหมือนกับญี่ปุ่นปี1945 ถ้าหากยอมจำนนอย่างว่าง่าย อย่างน้อยก็ไม่ถึงกับต้องโดนระเบิดปรมาณูถึงสองลูก

เย่เฉินเห็นว่าเข้าไม่กล้าหืออืออีก ก็ไม่ได้สนใจเขาต่อ แต่กระแอม กล่าวเสียงเย็นชา: “ตอนนี้จะประกาศเรื่องหนึ่งกับพวกแก นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปเรื่องของที่นี่ฉันเป็นคนตัดสิน ทุกคนจะต้องเชื่อฟังคำสั่งของฉันตลอด24ชั่วโมง ห้ามต่อต้านขัดคำสั่ง ยิ่งฝ่าฝืนไม่ได้ ไม่อย่างนั้นละก็ ฉันไม่กล้ารับประกันจุดจบของพวกแกว่าจะดีพวกมันในวันนี้”

บทเรียนจากจอห์น ลอว์เรนซ์เมื่อครู่นี้ ทุกคนจะมีใครที่ไหนกล้าพูดออกมาสักคำ ต่างพากันพยักหน้าเร็วยิ่งกว่าปั๊มแจ็คบ่อน้ำมันยี่สิบเท่า

เย่เฉินเห็นว่าคนพวกนี้มีความเคารพยำเกรงอย่างเห็นได้ชัด ก็มีความพึงพอใจขึ้นไม่น้อย ทันทีหลังจากนั้นก็กระแอม กล่าวเสียงเย็นชา: “ทุกคนฟังคำสั่งฉัน แถวตรง!”