ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5960

เย่เฉินชี้ไปยังสองคนที่อยู่ด้านซ้ายขวาของฮาจี เอ่ยปากกล่าว: “พวกนายสองคน ตบหน้าเขาแทนฉันคนละสิบที!”

ฮาจีหน้าถอดสีทันที หลุดปากกล่าว: “คุณผู้ชาย......ทำไมถึงต้องตบผม......”

เย่เฉินกล่าวเสียงเย็นชา: “อาชญากรทางเพศทั้งหมด ต้องถูกตบ”

พูดจบ เขาจ้องมองสองคนนั้นกล่าวด้วยความโมโห: “ทำไมยังไม่ลงมืออีก? ถ้ายังไม่ลงมืออีกละก็ ฉันจะให้คนข้างกายของพวกแกสองคน ตบหน้าพวกแกคนละหนึ่งร้อยที! ถ้าหากพวกแกตบไม่แรงพอ ฉันก็จะให้คนอื่นตบหน้าพวกแกสองคนคนละหนึ่งร้อยที”

ทันทีที่ทั้งสองคนได้ยินประโยคนี้ ยังจะนึกถึงมิตรภาพในวันทั่วไปกับฮาจีที่ไหน

ตอนนี้ก็คือตอนที่ไม่มีมิตรแท้และศัตรูที่ถาวร ใครก็ไม่กล้าล่วงเกินดาวร้ายอย่างเย่เฉิน ดังนั้นไม่ว่าเขาจะสั่งอะไรเขา ก็ต้องทำตามอย่างไร้สมองถึงจะปกป้องตัวเองได้

ดังนั้น ทั้งสองคนจึงส่งสายตาให้กันแวบหนึ่ง ด้านซ้ายด้านขวาตบหน้าฮาจีอย่างแรงคนละสิบที

ในไม่ช้าแก้มทั้งสองข้างของฮาจีก็ถูกตบบวมขึ้น หน้าทั้งใบบวมจนกลายเป็นเหมือนหัวหมู

น้ำตาของเขาหยดลงบนพื้นอย่างต่อเนื่อง มีทั้งความขมขื่นกับคับแค้นมากมายอยู่ในใจ แต่ว่าเขาก็ไม่กล้าแสดงออกมาในเวลานี้

เมื่อเห็นว่าฮาจีถูกตบจนกลายเป็นหัวหมู ที่ตื่นเต้นที่สุดก็คือจอห์น ลอว์เรนซ์ เขารู้ว่า ฮาจีถูกตบแล้ว ถ้าอย่างนั้นตนเองก็หนีไม่รอดแน่นอน

ในไม่ช้า ก็มาถึงตาของจอห์น ลอว์เรนซ์ที่ต้องแนะนำตัวเองแล้ว เขากล่าวด้วยความหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง: “คุณผู้ชาย......ผม......ผมชื่อจอห์น...... จอห์น ลอว์เรนซ์......ผม......ผม......เป็นเพราะ......เป็นเพราะล่วงละเมิดและข่มขืน ถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิต......โดยไม่ต้องรอลงอาญา......”

ทันทีที่จอห์น ลอว์เรนซ์พูดจบ ชายหนุ่มข้างกายเขาคนหนึ่งก็หลุดปากกล่าวถาม: “คุณผู้ชาย ผมต้องตบหน้าเขากี่ที?”

เย่เฉินโบกมือทันที: “หนึ่งร้อยที”

พูดจบ ก็กล่าวเสริมอีกประโยคหนึ่ง: “วันละหนึ่งร้อยที!”

“ได้ครับ!”คนนั้นยกมือขึ้นหันตบเข้าไปที่ลอว์เรนซ์อย่างไม่ลังเล นักโทษที่อยู่อีกข้างก็ไม่กล้าล่าช้า รีบก้าวไปข้างหน้าตบซ้ายขวาพร้อมกับคนนั้น

ยังไม่ทันตบครบหนึ่งร้อยที สองคนนี้ก็เหนื่อยจนบกแขนไม่ขึ้นแล้ว แต่ลอว์เรนซ์ยิ่งน่าเวทนา ใบหน้าของเขาบวมทั้งใบหน้า ไม่มองดูอย่างละเอียด ก็เหมือนกับศพที่แช่อยู่ในน้ำครึ่งเดือนแล้วลอยขึ้นมาเอง

ตอนที่ตบหน้าเสร็จลอว์เรนซ์ได้ตกอยู่ในอาการหมดสติไปเรียบร้อยแล้ว หนึ่งในคนที่รับผิดชอบการตบหน้ากล่าวกับเย่เฉินอย่างนอบน้อม: “คุณผู้ชาย ตบหน้าหนึ่งร้อยทีเสร็จแล้วครับ ถ้าไอ้แก่นี่สลบไปไม่ฟื้นจะทำยังไงดีครับ?”

เย่เฉินโบกมือ: “นำตัวเข้าโยนเข้าไปในห้องน้ำ ไม่ต้องสนใจ”

“ครับ! คุณผู้ชาย!”คนนั้นกล่าวเสียงดังทันที นำตัวลอว์เรนซ์หามเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมกันกับคู่หูของเขา

การแนะนำตัวเองดำเนินการต่อไป

เย่เฉินในเวลานี้ยื่นนิ้วมือนิ้วหนึ่งออกมา เอ่ยปากกล่าว: “ข้อแรก นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ห้ามทุกคนทะเลาะวิวาทและร่วมเพศในห้องขังนี้ ไม่อย่างนั้นละก็จะหักแขนขาของคนนั้น เข้าใจไหม?”

ทุกคนกล่าวพร้อมเพรียงกัน: “เข้าใจแล้วครับ!”

เย่เฉินยื่นนิ้วมือออกมาอีกนิ้ว กล่าวเสียงเย็นชา: “ข้อสอง นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป พวกแกทุกคนในนี้ห้ามพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับฉันกับคนอื่นนอกห้องขังนี้โดยเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันจะให้คนนั้นตายทั้งเป็น เข้าใจไหม?”

ทุกคนรีบกล่าวอีก: “เข้าใจแล้วครับ!”

เย่เฉินพยักหน้า ยื่นนิ้วที่สามออกมา กล่าวต่อ: “ข้อสาม นับตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป พวกแกทุกคน จะต้องแปรงฟันและอาบน้ำเช้าเย็นทุกวัน เครื่องนอนทั้งหมดต้องรักษาความสะอาดสดชื่นไม่มีกลิ่นเหม็น!”

“อีกอย่าง ทุกคนจะต้องผลัดกันเช็ดพื้นและทำความสะอาดห้องน้ำวันละครั้ง!”

“ฟังให้ดี ฉันพูดว่าทุกคนจะต้องเช็ดพื้นและทำความสะอาดห้องน้ำวันละครั้ง!”

“พวกนายทั้งหมดมีสิบห้าคน ถ้าอย่างนั้นทุกวันจะต้องทำความสะอาดวันละสิบหน้าครั้ง นอกจากเวลาไปกินข้าวและเวลาเดินเล่น เวลาที่เหลือหารด้วยสิบห้าเพื่อแบ่งเฉลี่ยเท่าๆกัน ตอนที่ใครคนใดคนหนึ่งทำความสะอาด คนอื่นจะต้องรับผิดชอบตรวจสอบ พบตำแหน่งที่ทำความสะอาดไม่ถึง ทุกคนจะต้องตบหน้าคนทำความสะอาดคนละสองที พร้อมทั้งเร่งเขาให้ทำการแก้ไข ถ้าหากรอจนกระทั่งฉันพบเจอปัญหา ตอนกลางคืนทุกคนจะต้องแก้ผ้านอนในห้องน้ำ!”

“อีกข้อ ถ้าหากถูกฉันพบว่า บนตัวของใครหรือเครื่องนอนของใครส่งกลิ่นเหม็น คนคนนั้นจะต้องอยู่ในห้องน้ำห้ามออกมา ต่อไปอีกสามวัน นอกจากเวลากินข้าวและเวลาปล่อยเดินเล่น คนอื่นเข้าห้องน้ำ คนนั้นก็ต้องอยู่ด้านใน คนอื่นเข้าไปร่วมเพศกัน คนนั้นก็ต้องอยู่ในห้องน้ำเช่นเดียวกัน จนกว่าคนนั้นจะสามารถจัดการให้ตัวเองสะอาดได้!”