ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5964

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาทำได้แค่เพียงกล่าวทั้งน้ำตา: “เมื่อครู่นี้ผมแค่พูดเล่นกับคุณ ผมไม่เปลี่ยน ตีให้ตายยังไงก็ไม่เปลี่ยน......”

ผู้คุมตบบ่าของเขา จากนั้นเอ่ยปากกล่าวกับทุกคน: “ทุกคน ออกจากห้องขังมุ่งหน้าไปโรงอาหาร”

ภายใต้เสียงออดที่ดังทีหนึ่ง ทุกคนก็เข้าแถวเดินออกจากห้องขัง เดินมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารพร้อมกันกับนักโทษของห้องขังอื่น

ตลอดทาง เย่เฉินจับตาดูนักโทษที่อยู่ข้างกายตลอด หวังว่าจะได้เห็นปีเตอร์ โจวที่นี่ แต่กลับไม่พบแม้แต่เงาของปีเตอร์ โจว ตลอดเส้นทางเขาเจอนักโทษที่มุ่งหน้าไปยังโรงอาหารเช่นเดียวกันจำนวนไม่น้อย สีผิวของพวกเขาแตกต่างกัน ความแตกต่างของอายุก็ค่อนข้างมาก แต่สามารถมองออกว่า ที่เรือนจำบรูคลิน สมาชิกแก๊งที่เต็มไปด้วยรอยสักและร่างกายกำยำครองสัดส่วนไปประมาณครึ่งหนึ่ง

และเย่เฉินยังพบอีกว่า บนใบหน้าและร่างกายของนักโทษส่วนมากเต็มไปด้วยแผล บางคนพันผ้าพันแผลและถือไม้ค้ำยัน แค่มองก็รู้ว่าเกิดจากการถูกทำร้าย ไม่น่าแปลกใจเลยที่ผู้คุมมองเห็นหลายคนในห้องขังของตนได้รับบาดเจ็บแต่ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย

โรงอาหารของเรือนจำบรูคลินพื้นที่ค่อนข้างใหญ่ สามารถรองรับนักโทษหนึ่งถึงสองพันคนมารับประทานอาหารพร้อมกัน

หลังจากที่ผู้คุมนำตัวทุกคนเข้ามาในโรงอาหาร ก็รีบถอยออกไปด้านนอกประตูเหล็ก จากนั้นให้นักโทษของเรือนจำดูแลกันเอง

คนที่รับประทานอาหารคือนักโทษ คนที่รับผิดชอบตักอาหารให้นักโทษ ก็คือนักโทษ

ตอนที่เข้าแถวรับอาหาร ดีนบอกกับเย่เฉินกล่าว: “คุณผู้ชาย กินข้าวที่นี่ ห้ามนั่งตามอำเภอใจ แทบจะทุกพื้นที่มีผู้ใช้งานประจำ ตำแหน่งทิศใต้ชิดกำแพงเกือบทั้งหมดเป็นของลูกพี่ทั้งสองเขตแดน รวมทั้งลูกน้องข้างกายของพวกเขา แบบพวกเรานั่งได้แค่ทิศเหนือติดหน้าต่าง ถึงแม้ว่าตรงนั้นจะไม่โดนแดด แต่วิวยังนับว่าไม่เลว”

เย่เฉินถามเขา: “นายอยู่ที่เรือนจำบรูคลินมีลูกพี่ไหม?”

ดีนส่ายหน้าไปมา กล่าวตอบ: “ลูกพี่ของแดนหนึ่งคือกุสตาโว่ ซานเชซ เขาไม่สนใจนักเลงตัวเล็กๆแบบพวกเราหรอก แล้วก็ไม่อนุญาตให้พวกเราใกล้ชิดกับลูกพี่แดนสองมากเกินไป ดังนั้นพวกเราไม่กล้าติดตามลูกพี่คนอื่น ไม่อย่างนั้นละก็ ผมจะไปคลุกคลีกับลูกพี่แดนสอง ถึงอย่างไรเขาก็มาจากแก๊งของนครนิวยอร์ก เป็นผู้อาวุโสของพวกเรา”