ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5967

ชายหนุ่มร่างกำยำติดตามชายร่างบึกผมที่มีผมขาวเล็กน้อยคนหนึ่ง มองดูลักษณะอายุประมาณสี่ถึงห้าสิบปี เพียงแต่ออกกำลังกายตลอด ดังนั้นถึงรักษารูปร่างให้กำยำได้ตลอด

ลูคัสกล่าวกับเย่เฉิน: “เจ้าคนผมขาวนั่น ก็คือลูกพี่ของเขตแดนสอง โจเซฟ นอร์ริส”

เย่เฉินถามเขา: “คนนี้มีความร่วมมือกับตระกูลรอธส์ไชลด์ไหม?”

ลูคัสส่ายหน้า: “เขาไม่มี เขาอยู่ที่เรือนจำแห่งนี้มาหลายปีมากแล้ว ตอนที่ตระกูลรอธส์ไชลด์ยังไม่ได้ควบคุมเรือนจำแห่งนี้ เขาก็กลายเป็นลูกพี่ของที่นี่แล้ว ต่อมาหลังจากที่ตระกูลรอธส์ไชลด์รับช่วงต่อที่ ถึงได้ปรับปรุงเขตแดนทั้งสองของเรือนจำ นำนอร์ริสไปไว้ที่เขตแดนสอง เขตแดนหนึ่งก็ให้กุสตาโว่”

พูดไป ลูคัสกล่าวอีก: “ตามที่ผมคาดเดา ตระกูลรอธส์ไชลด์อยากจะใช้โจเซฟถ่วงดุลอำนาจของกุสตาโว่ ถ้าปล่อยให้กุสตาโว่เป็นใหญ่ในที่นี้ ตระกูลรอธส์ไชลด์ก็ไม่สามารถควบคุมเขาได้โดยตรง ถ้าเป็นแบบนั้น เขาก็จะใช้ชีวิตอย่างอิสระมากเกินไป ให้โจเซฟอยู่ที่นี่ กุสตาโว่ก็ยังต้องมีความพะวักพะวนอยู่บ้างเล็กน้อย อย่างไรก็ตามถึงแม้ว่าอิทธิพลของกุสตาโว่จะแข็งแกร่ง แต่ส่วนมากอยู่ที่เม็กซิโก ถึงแม้ว่าอิทธิพลของโจเซฟจะไม่เทียบเท่ากุสตาโว่ แต่อยู่ที่นี่ก็พอมีหน้ามีตา ถ้าหากวันใดวันหนึ่งเขาแตกคอกับกุสตาโว่ขึ้นมาจริงๆ ขอเพียงแค่เขาตะโกน นักโทษแดนหนึ่งจำนวนมากมายก็จะยืนอยู่ข้างเขา รวมทั้งดีนที่อยู่ข้างกายนายคนนั้นด้วย”

เย่เฉินพยักหน้าเบาๆ คุ้มครองกุสตาโว่เอาไว้ แล้วก็ไม่สามารถให้กุสตาโว่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมากเกินไปได้ ยังต้องมีแส้เส้นหนึ่งคอยเฆี่ยนตีเขา ดูท่าตระกูลรอธส์ไชลด์จัดการกับกุสตาโว่ค่อนข้างที่จะเฉียบแหลม

เวลานี้ ทันทีที่โจเซฟเข้ามา ก็พาลูกน้องของตนเอง มุ่งหน้าเดินเข้าไปที่อีกพื้นหนึ่งริมหน้าต่างของทางทิศใต้ ในช่วงเวลานี้ สมาชิกแก๊งจำนวนไม่น้อยเมื่อเห็นเขา ต่างทักทายเขาด้วยความนอบน้อม มีบางคนที่ประสบการณ์ค่อนข้างมาก ถึงขนาดยังจับมือกับเขา

ตอนที่โจเซฟเดินผ่านเส้นทางของกุสตาโว่และลูกน้องของเขา อยู่ๆก็หยุดชะงักฝีเท้าลง มองไปทางโต๊ะอาหารของกุสตาโว่ ขมวดคิ้วกล่าวถาม: “กุสตาโว่ Romanée-Contiรสชาติดีไหม?”

กุสตาโว่เงยหน้ามองโจเซฟแวบหนึ่ง แค่นเสียงหัวเราะ กล่าว: “ทำไม? นครนิวยอร์กไม่มีRomanée-Contiขายเหรอ? เหล้าประเภทนี้ก็ไม่ได้แพง ก็แค่ห้าหมื่นดอลลาร์เท่านั้น นายคงจะไม่ใช่ว่าไม่เคยดื่มใช่ไหม?”

โจเซฟเองก็ไม่โมโห แต่สาวเท้าเดินมุ่งหน้าเข้าไปหาเขา

ลูกน้องของกุสตาโว่เห็นดังนั้น รีบลุกขึ้นยืนขวางหน้าโจเซฟเอาไว้ หนึ่งในนั้นกล่าวเสียงเย็นชา: “ห้ามเข้าใกล้มากกว่านี้อีก ไม่อย่างนั้นละก็ ระวังผมจะไม่เกรงใจคุณ!”

ชายเม็กซิโกที่ถูกเรียกว่าอัลแบร์โตทำได้แค่เพียงระงับความโกรธภายในใจเอาไว้เท่านั้น

โจเซฟเห็นเขาไม่พูดจาอีก หัวเราะพรวดออกมาอย่างเหยียดหยาม สาวเท้ามาถึงตรงหน้าของกุสตาโว่ หยิบRomanée-Contiที่ยังเหลืออีกครึ่งขวดนั้นของเขาขึ้นมา กล่าวกับกุสตาโว่: “เหล้าฉันจะเอาไปลองชิมดู ครั้งหน้ามีของดีแบบนี้ อย่าลืมเหลือไว้ให้ฉันสักขวด”

กุสตาโว่เองก็ไม่โมโห กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ความผิดของฉันเอง ครั้งหน้าฉันจะเตรียมไว้ให้นายสองสามขวด”

พูดจบ เขาถามโจเซฟ: “ต้องการดีแคนเตอร์กับแก้วไวน์ไหม?”

โจเซฟดื่มอึกๆหลายอึกจากขวดโดยตรง จากนั้นก็เรอออกมา กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ใช้แก้วไวน์อะไรกัน นั่นไม่ใช่สไตล์ของฉัน”