ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5974

กุสตาโว่แสดงออกมาทันที ร่างกายและจิตใจมีความสุขเป็นอย่างยิ่ง แต่สีหน้าลูกน้องพวกนั้นของเขาแต่ละคนกลับยิ่งกลุ้มใจมากขึ้นเรื่อยๆ

พวกเขาเองก็คิดว่า เป้าหมายของคนพวกนี้อยู่ที่ตัวตนเอง ไม่ได้อยู่ที่ตัวของลูกพี่ตน ดังนั้นตอนนี้ลูกพี่ยั่วโมโหให้พวกมันโกรธขึ้นเรื่อยๆ อีกเดี๋ยวพวกมันสั่งสอนตนก็ต้องทุ่มเทพลังมากขึ้น

ลูกน้องก่อนหน้านี้โมโหจนทนไม่ไหว กัดฟันกล่าวกับโจเซฟ: “ลูกพี่! ผมทนไอ้เส็งเคร็งชาวเม็กซิกันนี่ไม่ไหวแล้ว! วันนี้ผมจะเอามันให้ตาย!”

โจเซฟแค่นเสียงหัวเราะ กล่าวเสียงดัง: “สหายทั้งหลาย วันนี้พวกนายอยากจะทำอะไรก็ทำได้อย่างเต็มที่! เกิดเรื่องอะไรขึ้นฉันจะรับเอาไว้เอง!”

ทันทีที่โจเซฟออกคำสั่ง พวกลูกน้องก็โฮ่ร้องเสียงดัง บุกเข้าไปหาลูกน้องพวกนั้นของกุสตาโว่ราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกราก

ลูกน้องของกุสตาโว่แต่ละคนราวกับเผชิญหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ พวกเขาทำได้แค่เพียงหยิบฉวยถาดอาหารพลาสติกและช้อนขึ้นมาทำเป็นอาวุธเท่านั้น

แต่ว่า ถึงอย่างไรอีกฝ่ายก็เป็นชายหนุ่มกล้ามโตสไตล์อเมริกันที่ยกลูกเหล็กวันละหลายชั่วโมงอย่างต่อเนื่องทุกวัน ต่อหน้าระยะประชิดโดยไม่มีทักษะใดๆ แบบนี้ ที่วัดกันก็คือหมัดของใครแข็งกว่ากัน แต่เห็นได้อย่างชัดเจนว่า หมัดของลูกน้องโจเซฟ แทบจะใหญ่กว่าใบหน้าของลูกน้องกุสตาโว่ หมัดเดียวต่อยคนหนึ่งจนมึนงง แทบจะเป็นเรื่องปกติ

ดังนั้น หลังจากปะทะกันสองสามคน ลูกน้องของกุสตาโว่ก็ถูกชายกล้ามโตต่อยอย่างโหดร้ายจนคุกเข่าลงไปบนพื้นร้องขอชีวิต

กุสตาโว่เห็นว่าลูกน้องข้างกายของตนล้มลงไปทีละคน แต่ตอนที่ลูกน้องล้มลงไปครึ่งหนึ่ง เขาก็คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะเลิกราแล้ว แต่ว่า อีกฝ่ายกลับไม่ได้มีทีท่าว่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย

ในเวลานี้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งของกุสตาโว่ก่อนหน้านี้ ในที่สุดก็เริ่มซีดขาว เป็นครั้งแรกที่บนใบหน้าของเขาเขียนคำว่าหวาดกลัว