ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5978

เย่เฉินในเวลานี้เดินมาถึงตรงหน้าของกุสตาโว่ ตบเข้าไปที่ท้ายทอยของเขาทีหนึ่ง กล่าวเสียงเย็นชา: “แกร้องไห้หาแม่แกเหรอไง สดใสหน่อยได้ไหม?”

กุสตาโว่คิดไม่ถึงว่าเย่เฉินจะยกมือขึ้นแล้วตบตนเอง ปฏิกิริยาแรกในใจก็คือโมโหเป็นอย่างมาก แต่ทันทีที่นึกถึงว่าเป็นคนตรงหน้าที่ช่วยตนเองขัดขวางโจเซฟเอาไว้ ดังนั้นจึงทำได้แค่เพียงเก็บความโมโหเอาไว้ เสแสร้งกล่าวด้วยอย่างซาบซึ้งใจ: “คุณผู้ชาย ขอบคุณคุณที่ช่วยผมเอาไว้ ผมจะต้องตอบแทนคุณอย่างแน่นอน!”

“ตอบแทนฉัน?”เย่เฉินกล่าวอย่างเหยียดหยาม: “แกดูสารรูปที่ห่อเหี่ยวของแกในตอนนี้ แกจะเอาอะไรมาตอบแทนฉัน? ถึงแม้ว่าหลานชายคนโตของฉันจะไว้ชีวิตสุนัขของแกในตอนนี้ แต่แกคิดว่าตอนนี้แกยังสามารถเอาสิ่งของอะไรออกมาได้งั้นเหรอ? ทั้งตระกูลของพวกแกมีลูกชายของแกจัดการดูแลแทน แต่ลูกชายของแกดันอยากจะเอาชีวิตแก แกเคยคิดไหมว่า วันนี้หลายชายคนโตของฉันไม่ฆ่าแก พรุ่งนี้ลูกชายของแกจะให้คนอื่นมาฆ่าแกอีกไหม?”

กุสตาโว่ไปต่อไม่ถูกทันที

ในเวลานี้ท้ายที่สุดเขาเองก็เพิ่งจะคิดได้เรื่องหนึ่ง ในเมื่อลูกชายของตนตั้งใจจะกำจัดตนทิ้ง ดูแลทั่วทุกด้านขององค์กรอาชญากร ถ้าอย่างนั้นทุกอย่างก่อนที่ตนจะเข้ามาในเรือนจำบรูคลิน ทั้งหมดก็เป็นแค่ความรุ่งเรืองจอมปลอมเท่านั้น

ถึงเวลานั้น ตนเองอยู่ในเรือนจำ เกรงว่าก็จะยิ่งไม่มีคนหนุนหลังแล้ว

อีกอย่าง คนต่างพูดว่าอดีตไม่อาจย้อนคืนมาได้ ในเมื่อวันนี้ลูกชายให้โจเซฟลงมือกับตน ถ้าอย่างนั้นขอเพียงแค่ตนยังไม่ตาย เขาก็จะต้องไม่มีทางละทิ้งความคิดนี้อย่างแน่นอน แล้วก็จะต้องคิดหาหนทางแอบฆ่าตนเองต่อแน่นอน

ที่น่าอึดอัดใจกว่านั้นก็คือ ตนเองยังไม่สามารถไปขอความช่วยเหลือตระกูลรอธส์ไชลด์ได้ ตระกูลรอธส์ไชลด์ให้อภิสิทธิ์กับตน ก็เป็นเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าตนได้ถูกลูกชายทอดทิ้งแล้ว คิดว่าตนยังควรค่าให้ใช้ประโยชน์อยู่ ถ้าหากพวกเขารู้เรื่องจริงแล้วละก็ เช่นนั้นตนสำหรับพวกเขาแล้ว ก็จะสูญเสียคุณค่าทั้งหมดไป

ดังนั้น ถ้าหากตนไม่สามารถหาผู้ที่สนับสนุนเบื้องหลังได้ ถ้าอย่างนั้นอีกไม่นานตน ก็จะต้องตายอยู่ในเรือนจำแห่งนี้แน่

เย่เฉินในตอนนี้ ก็คือที่พึ่งสุดท้ายของตน

ดังนั้น เขาจึงรีบอ้อนวอนเย่เฉิน: “คุณผู้ชาย ขอร้องคุณช่วยชี้ทางสว่างให้ผม ขอเพียงแค่ผมสามารถข้ามผ่านภัยพิบัติตรงหน้านี้ไปได้ ผมยินดีมอบหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ให้คุณเป็นการแสดงความขอบคุณ!”

เย่เฉินกล่าวเหยียดหยาม: “พอได้แล้วน่า ตอนนี้แกสามารถรักษาขีวิตเอาไว้ได้ทั้งหมดเป็นเพราะฉันมอบให้ อาหารมื้อต่อไปอย่าว่าแต่ดื่มไวน์กินสเต๊กเลย แกจะสามารถมีชีวิตรอดได้ถึงตอนนั้นไหมก็ยังไม่รู้ เป็นแบบนี้ ในใจแกยังเพ้อฝันว่าจะแย่งตระกูลซานเชซของพวกแกกลับมาอีกงั้นเหรอ? แกอย่าลืมว่า แกถูกชาวอเมริกันตัดสินจำคุกตลอดชีวิต ชั่วชีวิตนี้ออกไปไม่ได้อีกแล้ว”

กุสตาโว่ถามอย่างหมดหนทาง: “ถ้า......ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ผมควรจะทำยังไง......”

เย่เฉินกล่าวเรียบๆ: “ติดตามฉัน ต่อไปฉันคุ้มครองแก นายไปบอกกับผู้คุมสักหน่อย นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ย้ายมาอยู่ที่ห้องขังเดียวกันกับฉัน ฉันจะคุ้มครองความปลอดภัยของแกเอง”

กุสตาโว่ไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งที่เย่เฉินรู้อยู่แล้วว่าตนเองกำลังตกที่นั่งลำบาก แต่กลับยังยินดีช่วยเหลือตน เมื่อคิดไปคิดว่า เขาแอบพึมพำกับตนเองในใจ: “หรือว่าคนนี้เป็นเกย์?! จะต้องเป็นแบบนี้แน่.......ไม่อย่างนั้นทำไมเขาถึงช่วยฉัน ทำไมยินดีที่จะคุ้มครองฉัน? ยังให้ฉันย้ายไปอยู่ที่ห้องขังเดียวกันกับเขาด้วย......”

“แต่ว่า......แต่ว่าเขาชอบอะไรในตัวฉันเหรอ? เพราะยังไงฉันก็มีอายุแล้ว......”

เย่เฉินรู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาทันที ยกมือขึ้นตบหน้าฉาดหนึ่งจนกระเด็นออกไปหลายเมตร กล่าวด่าพึมพำ: “แกโรคจิตเหรอไงวะ? แกเห็นว่าฉันหน้าตาเหมือนพวกรักร่วมเพศเหรอไง? ถ้าแกทำให้ฉันสะอิดสะเอียนอีก ฉันจะให้หลายชายของฉันอัดแกให้ตาย!”

กุสตาโว่โตขนาดนี้เพิ่งเคยถูกคนตบหน้าครั้งแรก ใบหน้าแก่บวมขึ้นมาทันที

ถึงแม้ว่าความคิดแวบแรกของเขาคือความโมโห โมโหจนแทบอยากจะเสก AK47กระบอกหนึ่งขึ้นมา จากนั้นยิงกระสุนทั้งหมดไปที่ตัวของเย่เฉิน

แต่ ในวินาทีต่อมาเขากลับรู้สึกดีใจราวกับยกภูเขาออกจากอก รอดชีวิตจากภัยพิบัติมาได้ทันที

ดูท่า คุณอาที่อยู่ๆก็โผล่มาของโจเซฟคนนี้ ไม่ได้ได้มีแผนร้ายต่อตนเอง ในที่สุดตนก็ไม่ต้องทนแบกรับความอัปยศอดสูแล้ว

ในไม่ช้า ความดีใจที่รอดพ้นจากความโชคร้ายได้ระงับความโมโหก่อนหน้านี้ไปทั้งหมด บนใบหน้าของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มเป็นครั้งแรก เพียงแต่รอยยิ้มนี้เต็มไปด้วยความประจบสอพลออย่างเห็นได้ชัด

เขาที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความประจบสอพลอ จ้องมองเย่เฉิน กล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ขออภัยคุณเย่ เป็นผมที่เข้าใจผิดไป คุณอย่าโมโห คุณอย่าได้โมโหเป็นอันขาด คุณวางใจ นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป คุณให้ผมทำอะไร ผมก็จะทำแบบนั้น!”