ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5988

เขาในเวลานี้ก็ระงับอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว ถอดเสื้อผ้าของตนเองออกเกลี้ยงภายในเวลาอันรวดเร็ว ท่าทางของไอ้จ้อนที่แข็งโป๊ก ทำให้สาวสวยทั้งสองคนที่มีประสบการณ์มามากส่งเสียงร้องด้วยความประหลาดใจ

บรูซ ไวน์สไตน์ก็ถูกท่าทีที่แตกต่างจากวันปกติของตนเป็นอย่างมากทำให้ตกใจเช่นกัน

กล่าวกันว่าคนที่คุ้นเคยมากที่สุดมีเพียงแค่ตัวเอง บรูซ ไวน์สไตน์เองก็ไม่เป็นข้อยกเว้น เขารู้อยู่เต็มอกว่าข้อด้อยของตนอยู่ที่ตรงไหน สำคัญที่สุดคืออายุอานามก็มากแล้ว สมรรถนะทางด้านนั้นลดลงไปมาก ก็เหมือนกับรถคลาสสิกรุ่นเก่า ไม่ใช่ว่าสตาร์ตไม่ได้ เพียงแต่ตอนสตาร์ตเครื่องจะค่อนข้างลำบากหน่อย มอเตอร์สตาร์ตรุ่นเก่าที่มีสายพานหลวม ต้องใช้เวลาสักนิดถึงจะถึงเครื่องจะติด อีกทั้ง แล้วก็ไม่ใช่ว่าหลังจากที่สตาร์ตเครื่องติดแล้วจะเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วได้ทันที ตอนที่สตาร์ตรถที่เครื่องเย็น ยังจำเป็นต้องจอดอยู่กับที่ เพื่อปล่อยให้เครื่องยนต์ทำงานอย่างช้าๆ หลังจากที่อุณหภูมิน้ำจะค่อยๆเพิ่มขึ้น น้ำมันเครื่องเริ่มหล่อลื่นแล้ว ถึงจะสามารถเข้าเกียร์ออกตัวได้

แต่ว่า สถานการณ์ในวันนี้ ไม่เหมือนเดิมโดยสิ้นเชิง

เขาในวันนี้ รู้สึกว่าตนเองเหมือนกับจากรถเก่าผุพัง ทันใดนั้นก็ได้เพิ่มระดับกลายเป็นพลังงานใหม่ระดับสุดยอด ก่อนหน้านี้ยังติดไฟลำบากทั้งยังต้องวอร์มเครื่องอยู่กับที่ ตอนนี้แม้แต่ขั้นตอนการติดไฟก็ย่อลง เพียงเหยียบเบาๆทีหนึ่งแรงขับก็พุ่งไปถึงหนึ่งพันแรงม้า อัตราเร่งตั้งแต่ศูนย์ถึงร้อยไม่ถึงแม้กระทั่งหนึ่งวินาที!

บรูซ ไวน์สไตน์เองก็รู้ว่า นี่เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่พละกำลังที่ตนเองควรมี ต่อให้เป็นตอนที่ตนอายุสิบแปดปี ก็ไม่มีแรงขับเคลื่อนที่พลุ่งพล่านขนาดนี้

แต่ว่า สาวสวยที่เร่าร้อนสองคนนี้กำลังรอตนขี่อย่างเต็มที่ ดังนั้นเขาเองก็ไม่ได้คิดมาก โอบหญิงสาวทั้งสองแล้วก็ถามพวกเธอด้วยรอยยิ้ม: “สาวสวยทั้งหลาย ห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดอยู่ที่ไหน? รีบพาฉันไป!”

หญิงสาวทั้งสองจูงมือเขาคนละข้าง พาเขามาถึงที่ห้องนอนหลักของห้องเพรซซิเดนเชิลสวีทนี้ด้วยความคลุมเครือ

แต่นาทีที่ขาของบรูซ ไวน์สไตน์ก้าวเข้าไปในห้อง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าเจ็บปวดอย่างรุนแรงไปทั่วทั้งร่าง ทันทีที่ก้มหน้ามอง สหายร่วมรบที่สนิทสนมที่ตนคุ้นเคยที่สุด ในเวลานี้เปลี่ยนไปจนจำไม่ได้แล้ว!

“สาวใช้”ที่อยู่ด้านข้างสังเกตเห็นถึงความผิดปกติ ทันทีที่ก้มหน้ามอง ก็ตกใจจนถอยกรูไป กล่าวพึมพำกับตัวเองอย่างอดไม่ได้: “นะ......นี่ยังเป็นคนอยู่ไหม......”

“นักโทษหญิง”อีกคนตกใจจนตกตะลึงไปแล้ว พลางถอยหลัง พลางโบกมือกล่าว: “นี่......ฉัน......ฉันเกรงว่าฉันจะรับไม่ไหว......ไม่อย่างนั้นฉันนำคืนให้พวกคุณดีกว่า......”

บรูซ ไวน์สไตน์ในเวลานี้สีหน้าเขียวคล้ำ

ไม่ใช่เป็นเพราะโมโห แต่อันที่จริงตรงนั้นเจ็บเจียนตาย รู้สึกว่าจะระเบิดออกได้ทุกที่ทุกเวลา

ความเจ็บปวดที่รุนแรงแบบนั้น เขาไม่เคยประสบพบเจอมาก่อนในชีวิต เวลาแต่ละวินาที ล้วนต้องจดจำไว้ในกระดูก!