ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 599

บทที่ 599

ซุนโหย่วฉายก็เปลี่ยนสีหน้า ตกใจจนอวัยวะภายในแทบจะแหลกสลาย ในใจก็ยิ่งสิ้นหวัง！

ให้ตนเองไปใช้ชีวิตกับแม่หมู ไปนอนในนั้น ยังจะให้ตนเองกินอาหารหมูอีกด้วยงั้นหรือ?

ให้ตายเถอะ มันน่าขยะแขยงไปหน่อยมั้ง？！

ไม่ต้องพูดถึงว่าเล้าหมูมันจะสกปรกเพียงใด แค่กลิ่นของตัวหม่หมู ทั้งสาปทั้งเหม็น ถ้าให้ตนเองไปนอนกับมัน แค่คิดก็จะอ้วกแล้ว

แล้วอีกอย่าง อาหารที่ใช้เลี้ยงหมู ก็เป็นพวกเศษอาหาร เนื่องจากอากาศไม่ถ่ายเท อากาศร้อน ไม่กี่ชั่วโมงก็บูดเน่าแล้ว ตนเองดูแลรักษาร่างกายตนเองมาในหลายปีนี้ จะทนรับมันไหวได้อย่างไรกัน？！

อีกอย่าง ยังจะต้องใช้ชีวิตกับแม่หมูหนึ่งสัปดาห์ เกรงว่าจะไม่ถึงสัปดาห์ ตนเองก็สะอึกอ้วกตายแล้ว！

พอคิดถึงจุดนี้ เขาก็ยิ่งรีบขอร้องต่อท่านหงห้า พูดว่า “ท่านห้า คุณได้โปรดเมตตาด้วยเถอะครับ ปล่อยผมไปเถอะ ผมไม่อยากไปนอนกับแม่หมู ที่สกปรกแบบนั้น ผมรับไม่ไหว......”

ท่านหงห้าก็หัวเราะเย็นๆ “รับไม่ไหวงั้นหรือ? ก็ได้ งั้นก็เพิ่มเวลา เป็น2สัปดาห์！”

ซุนโหย่วฉายก็ปหกปากร้องไห้ลั่นกว่าเดิม

ท่านหงห้าพูดเตือนว่า “ร้องไห้รึ? ร้องไห้ก็เพิ่มไปอีกสัปดาห์！”

เซียวแษงควนรู้สึกว่า ซุนโหย่วฉายถูกกระทืบจนไม่มีชิ้นดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องให้เขาไปนอนกับแม่หมูหนึ่งสัปดาห์อะไรหรอก ก็เลยพูดขึ้นว่า “เอาเป็นว่าไม่ต้องไปเล้าหมูก็แล้วกัน ที่นั่นมันก็สกปรกจริงๆ ”

ท่านหงห้าพยักหน้า พูดว่า “เล้าหมูมันสกปรกจริงๆ แถมยังเหม็นด้วย ดังนั้นผมเลยไม่เคยทำฟาร์มเลี้ยงหมู”

พูดไปดังนั้น เขาก็คิดขึ้นได้ว่า แล้วพูดอย่างตื่นเต้นว่า “เอ่อ ตรงชานเมือง ผมสร้างฟาร์มเลี้ยงหมาไว้ ที่นั่นมีแต่หมาพันธุ์กัดดังๆ พอถึงตอนนั้นก็สามารถสับเขาให้เละ แล้วก็เอาไปเลี้ยงหมา ไม่เสียแรงและเวลาคิด แถมยังสะอาดถูกสุขอนามัย เขาน่าจะชอบแน่ๆ ！”

ได้ยินดังนั้น ซุนโหย่วฉายก็ตกใจจนฉี่ราดกางเกง เหม็นคลุ้งไปทั่ว