ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5992

ในตอนที่กุสตาโว่ใช้ความน่าเกรงขามที่มีของเจ้าพ่อค้ายา เพื่อให้ได้มาซึ่งเตียงนอนที่อยู่ข้างๆเย่เฉินและแทบทนรอไม่ไหวที่อยากจะขยับเข้าใกล้เย่เฉินนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของเขาก็ส่งเสียงดังขึ้นมา

เขารีบหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แล้วก้มมองดู คนที่โทรมาคือพัศดีบรูซ ไวน์สไตน์

กุสตาโว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ความคิดแรกของเขาคือ“ให้ตายเถอะ ไอ้ลูกกะจ๊อกอย่างบรูซ ไวน์สไตน์ มันกล้าต่อสายตรงมาแบบนี้เลยเหรอ？นี่คิดว่าตัวมันเองใหญ่มาจากไหนกัน？”

และไม่รู้ว่ามันเริ่มตั้งแต่ปีไหน ที่กุสตาโว่จะรู้สึกต่อต้านการรับโทรศัพท์อย่างเห็นได้ชัดแบบนี้

ยิ่งนานวันเข้าเขาก็ยิ่งไม่ชอบความรู้สึกของการที่ต้องกดรับสาย มักคิดว่าที่คนอื่นโทรมานั้น จะทำให้ตัวเองต้องอารมณ์เสีย เขาชอบให้ลูกน้องมารายงานกับตัวเขาเองต่อหน้าอย่างนบนอบมากกว่า หรือไม่ก็ส่งข้อความมาหาตัวเองด้วยถ้อยคำที่เคารพนับถือ

แน่นอนว่า เมื่อเป็นเรื่องของการออกคำสั่ง เขาก็ชอบที่จะโทรศัพท์คุย เพราะเขาชอบความรู้สึกที่ได้ระบายมันออกไปตรงๆ

ทุกคนรอบตัวของกุสตาโว่ ต่างก็รู้ว่าเขาไม่ชอบรับโทรศัพท์ ดังนั้นในสถานการณ์ทั่วไป มีเรื่องอะไรก็ต้องกดส่งข้อความก่อน และต้องขึ้นต้นด้วยคำที่สุภาพว่าคุณซานเชซ อย่างบรูซ ไวน์สไตน์แบบนี้ ต่อสายตรงมาเช่นนี้ เขาไม่เคยได้พบเจอมานานหลายปีแล้ว

หากเป็นก่อนหน้าของวันนี้ กุสตาโว่ได้รับสายของเขา จะต้องตัดสายทิ้งในทันที แต่เรื่องในวันนี้ที่เกือบถูกโจเซฟฆ่าตาย ทำให้ภายในใจของเขารู้สึกหวาดกลัวสิ่งรอบตัวและสิ่งที่ไม่รู้จัก ดังนั้นเมื่อขบคิดได้ ก็จึงกดรับสาย

ทว่า น้ำเสียงของกุสตาโว่นั้นก็มีความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เอ่ยถามว่า“บรูซ ผมเคยบอกคุณไปแล้ว ว่าไม่ต้องโทรหาผม มีอะไรทำไมไม่ส่งข้อความมาก่อน ？”