ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 5996

เย่เฉินเดินเข้าไปภายในกล่องที่แคบๆ บรูซ ไวน์สไตน์ก็เดินตามหลังเข้ามา

แผงควบคุมในลิฟต์นี้ เรียบง่ายมาก มีเพียงปุ่มกดสีเขียวปุ่มเดียว ในขณะที่บรูซ ไวน์สไตน์กดปุ่มนั้น ก็พูดกับเย่เฉินไปด้วยว่า“ปุ่มกดตัวนี้หากคนอยู่ด้านล่าง กดมันแล้วมันจะขึ้นมา คนอยู่ด้านบนกดแล้วก็จะลงไป ไม่มีการหยุดระหว่างทาง”

เย่เฉินพยักหน้า ในเวลานี้กล่องตัวนี้กำลังเคลื่อนตัวลงไป เขามองบรูซ ไวน์สไตน์ไปแวบหนึ่ง แล้วเอ่ยถาม“ที่นี่มีความลึกอยู่ที่เท่าไร？”

บรูซ ไวน์สไตน์ตอบอย่างสุภาพ“ลึกลงไปทั้งหมดหกสิบเมตร”

เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะถามอย่างสงสัย“ปล่องลิฟต์ที่ลึกขนาดนี้ ขุดอย่างเงียบๆขึ้นมาได้ยังไง？”

บรูซ ไวน์สไตน์อธิบายว่า“เรือนจำบรูคลินแม้ดูจากภายนอกจะเป็นเรือนจำกลาง แต่แท้จริงแล้วมันอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลรอธส์ไชลด์มานานมากแล้ว เมื่อหลายปีก่อนตระกูลรอธส์ไชลด์ได้บริจาคเงินจำนวนหนึ่งให้กับเรือนจำแห่งนี้เพื่อทำการปรับปรุง และความเป็นจริงเงินส่วนนั้นก็เอามาเพื่อสร้างปล่องลิฟต์นี้และงานก่อสร้างใต้ดินนี้”

พูดจบ เขาก็หยุดลงชั่วคราว แล้วพูดต่อ“แม้ทางเข้าออกปรกติจะมีเพียงทางเดียว แต่จริงๆแล้วยังมีทางเข้าออกอีกทางที่ใต้ดิน สามารถจะเปิดมันจากภายนอกได้

เย่เฉินเอ่ยถามด้วยความสงสัย“ที่ตระกูลรอธส์ไชลด์ลงทุนสร้างเส้นทางลับนี้ขึ้นมาในเรือนจำบรูคลินแห่งนี้ คงไม่ได้จะเอามันมาเพื่อกักขังนักโทษที่มีสถานะพิเศษหรอกไม่ใช่？”

บรูซ ไวน์สไตน์พูดไปตามความจริง“อย่างกุสตาโว่ ซานเชซเจ้าพ่อค้ายารายใหญ่ เขาถูกขังอยู่ที่นี่ เพราะได้ทำข้อตกลงความร่วมมือในเชิงลึกกับตระกูลรอธส์ไชลด์ คนของตระกูลรอธส์ไชลด์จะต้องแน่ใจว่าพวกเขาจะสามารถควบคุมมันได้ หากมีสถานการณ์พิเศษหรือเหตุสุดวิสัยอะไร ตระกูลรอธส์ไชลด์สามารถจะใช้ช่องทางลับนี้ซ่อนคนเอาไว้ หรือแอบลักลอบส่งตัวไปยังอีกสถานที่หนึ่ง จากนั้นก็บอกกับบุคคลภายนอกว่านักโทษแหกคุกไปแล้ว หรือศาลของสหรัฐอเมริกาได้พิพากษาจำคุกตลอดชีวิตกับอีกฝ่าย แต่ตระกูลรอธส์ไชลด์ได้ทำข้อตกลงกับอีกฝ่ายว่าจะปล่อยตัวอีกฝ่ายไป ก็จะใช้เส้นทางลับนี้ และเรื่องแบบนี้ก็เคยเกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้ง และอัตราความสำเร็จก็อยู่ที่ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม”

เย่เฉินพยักหน้ารับ แล้วถามกลับ“หรือก็หมายความว่า เจ้าพ่อค้ายาที่ทำเรื่องชั่วๆมาแล้วแทบทุกอย่างอย่างกุสตาโว่ ตราบใดที่มีประโยชน์กับตระกูลรอธส์ไชลด์ พวกเขาก็สามารถจะส่งตัวกลับเม็กซิโกอย่างเงียบๆได้เหรอ ？”

เย่เฉินพูดอย่างเย็นชา“ไปเปิดประตู！”

บรูซ ไวน์สไตน์รีบเดินเข้าไป กดตัวเลขรหัสผ่านจำนวนหนึ่งที่หน้าประตู จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้นแล้วประตูก็ดีดตัวอ้าเปิดออก เย่เฉินรีบเดินเข้าไปหา ผลักบรูซ ไวน์สไตน์ไปอีกทาง ออกแรงดันประตูเหล็กบานนั้น

ในตอนนี้ สภาพภายในห้อง ทำเอาเย่เฉินตื่นตกใจ

พื้นที่ของห้องมีประมาณ20ตารางเมตร พื้นที่ว่างเปล่าด้านนอกราวๆ6-7ตารางเมตรนี้ไม่มีเฟอร์นิเจอร์ และของใช้ใดๆ และด้านในก็มีเพียงโถส้วมอันหนึ่งเท่านั้น และก็มีก๊อกน้ำที่มีน้ำไหลซึมอยู่ตลอด ในเวลานี้ ที่ตรงโถส้วมนั้น มีชายคนหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครากำลังนั่งพิงมันอยู่ ผมเผ้ายุ่งเหยิงที่ปิดบังไปครึ่งหน้า ตรงลำคอของเขาถูกคนเอาปลอกคอเหล็กมาสวมคล้องเอาไว้ ที่ตรงด้านหลังของปลอกคอก็มีเหล็กหนาขนาดเท่าหัวแม่มือ ความยาวของเหล็กเส้นนี้ พอดีกับที่ตัวเขาไม่ว่าจะขยับไปไหน ก็ไม่สามารถจะออกไปพ้นรัศมี6-7ตารางเมตรนี้ได้ ถูกกักบริเวณให้อยู่แค่ที่ด้านในนี้เท่านั้น