ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6007

“ถึงแม้ว่าขนาดกิจการของตระกูลพวกเราในตอนนั้นจะนับได้ว่าค่อนข้างใหญ่ แต่ธุรกิจของโบราณเป็นโปรเจคที่ใช้เงินลงทุนค่อนข้างสูง พอลองคำนวณดูแล้วทรัพย์สินอาจจะมีถึงพันกว่าล้านถึงหลายพันล้านดอลลาร์ แต่ในนั้นส่วนมากเป็นสินค้าคงคลังในร้านค้าของแต่ละที่ทั่วโลก ถ้าต้องควักออกมาจ่ายสองร้อยล้านดอลลาร์จริงยังเป็นเรื่องที่เกินกำลัง”

“อีกอย่าง ธุรกิจของโบราณนี้ สินค้าคงคลังอยากจะเปลี่ยนเป็นเงินสดจะเร็วมากเกินไปไม่ได้ สินค้าคงคลังยิ่งเยอะ ใจยิ่งต้องนิ่ง”

“เนื่องจากธุรกิจของโบราณนี้ เหมือนกันกับตลาดหุ้น สิ่งที่กลัวที่สุดก็คือการกระจุกเทขายหุ้นเพื่อทุบตลาด ผมสามารถซื้อแจกันดอกไม้ลายครามราชวงศ์หยวนสิบอันจากทุกที่ทั่วโลกภายในรวดเดียว ยิ่งขายมาก ราคาของแจกันดอกไม้ลายครามในตลาดก็ยิ่งสูง แต่ผมไม่สามารถขายแจกันดอกไม้ลายครามราชวงศ์หยวนสิบอันได้ภายในรวดเดียว ถ้าเป็นแบบนั้นละก็ นักสะสมแจกันดอกไม้ลายครามราชวงศ์หยวนอาจจะตื่นตระหนก จากนั้นก็จะเทขายตาม ทำให้ราคาของแจกันดอกไม้ลายครามราชวงศ์หยวนตกต่ำ”

“ดังนั้น ตอนนั้นต่อให้พวกเราอยากจะขายของหมุนเงินทุนก็เป็นไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นกำไรของบิลนี้ อาจจะถูกพฤติกรรมการทุบตลาดของพวกเราเองทำให้ขาดทุน ประกอบกับระยะเวลาเงินกู้ค้ำประกันยังค่อนข้างยาว ดังนั้นตอนนั้นเกือบไม่ได้บิลนี้”

“ตอนนั้นผมรู้ว่าคุณพ่อของคุณมีความสนใจต่อของโบราณมาก ดังนั้นจึงอยากจะดึงให้เขามาร่วมหุ้น อย่างแรกแก้ไขปัญหาเรื่องเงินทุนในมือของผม อย่างที่สองก็นับว่าได้กำไรก้อนหนึ่ง เนื่องจากตอนนั้นผมเคยคำนวณว่า ถ้าของโบราณล็อตนั้นเข้ามา จากนั้นนำกลับไปทยอยประมูลขายที่เกาะฮ่องกางให้กับนักสะสมในประเทศละก็ เวลาสองปีขายหมด ได้เงินคืนกลับมาสามร้อยห้าสิบล้านดอลลาร์ก็ไม่มีปัญหาอย่างแน่นอน”

“ดังนั้น ผมเสนอแนะว่าจะออกเงินทุนคนละครึ่งกับคุณพ่อของคุณ จากนั้นกำไรก็แบ่งคนละครึ่ง แต่ว่าเจตนาของคุณพ่อคุณก็คือ เขาสามารถออกเงินได้หนึ่งร้อยล้านดอลลาร์ แต่เขาต้องการให้ผมแบ่งของโบราณล็อตนั้นออกเป็นสองส่วน ครึ่งนั้นของครอบครัวผม ให้ผมไปจัดการเอง ครึ่งนั้นของเขา เขาอยากจะบริจาคกลับไปหัวเซี่ยโดยผ่านสถานทูตของหัวเซี่ยในสหรัฐอเมริกา”

“ตอนนั้นผมค่อนข้างนับถือการตัดสินใจของเขาจริงๆ ดังนั้นตอนที่ของโบราณล็อตนี้หลังจากที่ถูกพวกเราร่วมมือกันเอามาได้ ผมก็นำพวกมันส่งไปที่นครนิวยอร์กอย่างเป็นความลับ จากนั้นเชิญเขามาเลือกด้วยตัวเอง”

“ตอนนั้นความคิดของผมก็คือ ไม่ว่าคุณพ่อของคุณจะเลือกอันไหน ราคาเท่าไหร่ ขอเพียงแค่เขาเลือก ก็ยอมให้เขาเอาไปมอบให้แก่สถานทูต แม้ว่าสุดท้ายแล้วตระกูลโจวของพวกเราต้องขาดทุน บิลนี้ผมยอมรับ”

พูดถึงตรงนี้ โจวเหลียงเวิ่นกล่าวอย่างทอดถอนใจ: “ตอนนั้นในของโบราณล็อตนี้ อย่างมากสุดก็คือเครื่องลายคราม ผมกับคุณพ่อของคุณ เริ่มตรวจสอบนับจำนวนเครื่องลายครามล็อตนี้ด้วยกัน การตรวจสอบก็ง่ายมากๆ ก็คือเปิดบรรจุภัณฑ์ของเครื่องลายครามทีละชิ้น เอามาเทียบกับใบแสดงรายการ ตามหารายละเอียดที่แน่ชัดบนใบแสดงรายการ หลังจากที่ตรวจสอบเรียบร้อยแล้ว ไม่มีปัญหาค่อยใส่กลับไป แล้วตรวจสอบอันถัดไปต่อ”

“ตอนที่คุณพ่อคุณหยิบกาเครื่องลายครามอันหนึ่งออกมาจากกล่องบรรจุ กาชิ้นนั้นก็ตกลงบนพื้นแตกออกทันที เหมือนกับพ่อตาของคุณ ตอนนั้นคุณพ่อของคุณก็รู้สึกถึงการสั่นไหวของกาได้อย่างชัดเจนเช่นกัน จากนั้นหลังจากที่พวกเราสองคนเห็นว่ากาแตกออก ด้านในมีคัมภีร์โบราณขนาดเท่าฝ่ามือเล่มหนึ่ง”

“ตอนนั้นพวกเรายังคิดว่า บันทึกในหนังสือเล่มนั้นบันทึกประวัติศาสตร์ที่สำคัญบางตอนที่ผู้คนไม่รู้เอาไว้ พวกเราสองคนนั่งอยู่ด้วยกันบนพื้น ผมมองคุณพ่อของคุณเปิดหนังสือเล่มนั้นกับตาตัวเอง แต่จากนั้น หนังสือเล่มนั้นก็กลายเป็นเถ้าธุลีสลายหายไปในอากาศ......”

เมื่อเย่เฉินได้ฟังถึงตรงนี้ อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง: “ดูเหมือนว่าวิธีการซ่อนรวมทั้งวิธีการเกิดของกับ‘ตำราเก้าเสวียนเทียน’จะเหมือนกัน”

“ใช่”โจวเหลียงเวิ่นพยักหน้า กล่าว: “ตอนนั้นผมรู้สึกแค่เพียงมีความประหลาดอยู่บ้าง แต่คุณพ่อของคุณกลับบอกผมว่า เนื้อหาในหนังสือได้เข้ามาอยู่ในหัวสมองของเขาทั้งหมดแล้ว ตอนนั้นผมย่อมไม่เชื่อ คิดว่าคุณพ่อของคุณกำลังล้อเล่น แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้กระดาษเครื่องเขียนในร้าน นำเนื้อหาในหนังสือค่อยๆเขียนออกมาทีละตัวๆ อีกทั้งทันทีที่เขียนก็หยุดไม่ได้”

“ผมสังเกตเห็นว่าผิดปกติ รีบแจ้งให้คุณแม่ของคุณมาที่ร้าน ดังนั้นพวกเราสองคนจึงอยู่ด้วยกันกับคุณพ่อของคุณ เขาเขียนไม่หยุด ผมกับคุณแม่ของคุณจึงนำกระดาษที่เขาเขียนมาจัดระเบียบและเย็บเข้าเล่มทีหน้าๆ ใช้เวลาไปสองวันสองคืน ถึงนำทั้งหมดจัดระเบียบออกมาได้”