วินาทีที่ตัวสำนึกกลับเข้าสู่ร่างกาย เย่เฉินก็ได้สติทันที
ความรู้สึกที่ตัวสำนึกออกจากร่างเมื่อครู่นี้ถึงแม้ว่าจะค่อนข้างยาวนาน แต่ในความเป็นจริงราวกับว่าก็เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ เท่านั้น
ในระหว่างที่ตกตะลึงเย่เฉินไม่ทันได้คิดว่า หยิบกล่องไม้นั้นออกมา หลังจากที่มั่นใจแล้วว่าภายในช่องลับไม่มีสิ่งของอื่นใด รีบนำสิงโตหินวางลงที่เดิม ปิดไว้บนช่องลับนั้นอย่างมั่นคง
ในเวลานี้ ภายในวิลล่าตระกูลโจวยังคงเต็มไปด้วยความวุ่นวาย
จากนั้น เขารีบย้อนกลับ กระโดดลงไปชั้นล่าง แล้วปีนเข้าไปที่หน้าต่างห้องที่แฮงค์ทั้งสามคนอยู่
สตีฟกับรอยซ์สองพ่อลูกมองดูอย่างตกตะลึงอ้าปากค้าง
เย่เฉินกระโดดลงไปจากหน้าต่างพวกเขาไม่ได้รู้สึกว่ามีอะไรน่าทึ่ง แต่การกระโดดเข้ามาจากหน้าต่างก็คือเป็นการบ่อนทำลายทัศนคติทั้งสามด้านของพวกเขาอยู่บ้างเล็กน้อยจริง ๆ
และเย่เฉินที่กลับมาถึงภายในห้อง เห็นท่าทางตกตะลึงเป็นอย่างยิ่งของสตีฟกับรอยซ์สองพ่อลูก กล่าวกับแฮงค์ว่า: “ให้พวกเขาหันหลังกลับไป นายเองก็หันหลังกลับไปจับตาดูพวกเขาเอาไว้ด้วย ใครกล้าแอบหันหน้ากลับมาดูก็เป่าทิ้งซะ”
แฮงค์รีบกล่าว: “ครับคุณชาย!”
สตีฟใกล้จะเป็นบ้า กล่าวอย่างยอมจำนน: “คุณเย่......ทุกคนล้วนเป็นพันธมิตรกันแล้ว คุณไม่จำเป็นต้องไม่เชื่อใจพวกเราขนาดนี้ก็ได้นี่......ผมรู้ว่าสิ่งของที่คุณไปเอากลับมาจะต้องเป็นซื่อฟางเป่าจ้วงแน่นอน แต่ผมไม่มีทางแพร่งพรายกับภายนอกแม้แต่คำเดียวอย่างแน่นอน คุณไม่จำเป็นต้องให้แฮงค์ใช้ปืนจ่อหัวพวกเราบ่อยๆ ก็ได้......”
เย่เฉินถามเขา: “นายกำลังสอนฉันทำงาน?”
สตีฟตกใจตัวสั่นไปทั้งตัวทันที รีบโบกมือกล่าว: “ไม่กล้าไม่กล้า......”
พูดจบ รีบหันหน้ากลับไป ไม่กล้ามองอีก
ดังนั้น เขานำซื่อฟางเป่าจ้วงวางกลับลงไปเบาๆ สำหรับฉบับสำเนาที่อยู่ด้านล่างเล่มนั้น เขาก็ไม่ได้หยิบออกมาเช่นกัน อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเหมาะสมที่จะอ่านหนังสือ
สิ่งของอยู่ในมือ เย่เฉินเริ่มคิดถึงแผนการต่อไป
ถ้าหากฮาวเวิร์ดให้รอยซ์ไปที่แคนาดาทันที ตนก็สามารถนำซื่อฟางเป่าจ้วงออกจากสหรัฐอเมริกาได้ ทันทีที่ถึงแคนาดา นำมันส่งกลับไปที่หัวเซี่ยย่อมง่ายดายมาก
หลังจากที่ซื่อฟางเป่าจ้วงกลับประเทศ สามารถให้ซุนจือต้งบุตรบุญธรรมของหลินหว่านเอ๋อร์ช่วยเหลือ นำมันส่งคืนให้กับทางการของหัวเซี่ย ถ้าเป็นแบบนั้น ภารกิจของตนเองก็นับว่าสำเร็จแล้ว
แต่ว่า เย่เฉินกลับไม่ตั้งใจที่จะออกจากสหรัฐอเมริกาไปแบบนี้
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้โจวเหลียงเวิ่นยังคงกำลังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ในภายภาคหน้าหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล รัฐบาลของสหรัฐอเมริกากับตระกูลรอธส์ไชลด์จัดการเขาอย่างไร เย่เฉินไม่อยากให้ทิ้งให้เขาเผชิญยถากรรมด้วยตนเองเพียงคนเดียว ถ้าหากเป็นไปได้ ยังไงก็พยายามพาเขาออกมาจากเรือนจำโดยเร็วที่สุด อย่างน้อยก็ได้รับอิสรภาพคืนมา

ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
หม่าหลันมันไม่ได้ไร้เดียงสาต่อโลกหรอก แต่เขียนให้ถูกคือหม่าหลันมันโง่นั้นเอง เข้ามหาลัยมีชื่อเสียงได้ไง โง่ดักดานขนาดนี้ อาจารย์ที่เขียน ก้เขียนให้อีหม่าหลันดูดีเกิ้น 555...
เอาตรงๆน่ะ ผมชอบที่พระเอกมีสาวมาติด แบบเป็นปกติ หลงรักพระเอกโงหัวไม่ขึ้นผมไม่ขัดใจหรอก มาขัดใจตอนคือแบบผญ เรื่องนี้มีนลุกหนักเกินไป จนทำใจอ่านแล้วขัดใจ ถ้าลุกพอประมาณแบบนี้คืออ่านสนุกเว่อร์ แต่นี่อ่อยหนักจนเกิน เกิดอาการขัดใจสุดๆ 555...
ห๊า พระเอกไปเป็นหนี้พวกหล่อนตรงไหน พวกตัวเองชอบเย่เฉินเอง เย่เฉินไม่ได้บังคับ แล้วจะให้พระเอกคืนความรักให้พวกเอ็งเนี่ยน่ะ ส่วนพระเอกกุเห้นมึงก้ปวดใจกับผู้หญิงทุกคนแหละ -.-"...
อ๋อ พึ่งรู้ว่าพระเอกไปช่วยใคร ก้คิดว่าพระเอกชอบคนนั้น ในใจมีเขาอยู่ จะหลุดกับความคิดเฟ่ยเข้อสินถึงๆด้บอกเรื่องนี้มีแต่พวกหลงตัวเอง มีแค่ชูหรันกับซิวอี้นี่แหละความรักผญ.ดี ๆม่หลงตัวเองขนาดนั้น ขอโทษด้วยครับพอดีอินไปหน่อย...
ผู้หญิงเรื่องนี้หลงตัวเองโครต เป้นเพราะชูกันเถอะ พระเอกถึงได้มีแรงผลักนั้น ไม่ใช่นานาโกะ มโนเก่งเนาะ อีเฟ่ย...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โครตน่าหงุดหงิด จะร้องเชี่ยไรนักหนา ร้องทั้งตอน ผญ.อยู่ข้างเย่เฉินนิสัยผญ.หมด แต่ไอนี้แม่งปัญญาอ่อน ไอหลิวม่านฉิง...
โง่ทั้งพระเอกทั้งหลิวม่านฉง ทำตัวเป้นเมียพระเอกสะงั้น จนต้องเลื่อนผ่านขก.อ่าน ขัดใจ พระเอกแม่งก้จะแคร์ผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง...
ไอหลิวท่านฉง ก้มั่นหน้าเกินน่ะ คิดว่าพระเอกจะชอบมึงรึไง เล่นตัว จะหลุด...
ตระกูลเฟ่ยแม่งก้น่าขยะแขยงกันทุกตัวแหละ มีแค่เฟ่ยเข่อขิน เป้นตระกุลเดียวที่ไม่อยากให้เย่เฉนร่วมมือด้วยเลยจริงๆ เฟ่ยเจี้ยนจงแม่งก้ไม่ใช่คนดีไรนักหรอก ปากก้เอาเครื่องสวรรค์มาอ้าง สุดท้ายก้อยากจะไว้ชีวิตหลานตัวเอง น่าขยะแขยง...