ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 6067

เมื่อได้ยินเสียงของหลินหว่านเอ๋อร์ เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มอย่างรู้ทัน พูดว่า“ผมอยู่แคนาดา กำลังจะไปมอนทรีออล ”

“มอนทรีออล？”หลินหว่านเอ๋อร์พูดเสียงเบา“ครั้งล่าสุดที่ข้าน้อยเดินทางไปมอนทรีออล เหมือนจะเป็นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองได้ ……”

พูดจบ เธอไม่รอให้เย่เฉินได้ตอบ เอ่ยถามอย่างสงสัยว่า“คุณชายไปสหรัฐอเมริกาไม่ใช่เหรอ？แล้วไปอยู่แคนาดาได้ยังไง？คุณชายได้เจอกับโจวเหลียงเวิ่นคนนั้นแล้วหรือยัง？”

“เจอแล้ว”เย่เฉินตอบ“ในระหว่างนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ไม่สามารถจะพูดทางโทรศัพท์ได้ ที่ผมโทรหาคุณหลิน อยากจะขอความช่วยเหลือจากคุณหลินหน่อย”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดตำหนิ“คุณชายไม่จำเป็นต้องพูดเกรงใจกับข้าน้อยแบบนี้ ต้องการให้ข้าน้อยทำอะไร บอกข้าน้อยมาตรงๆได้เลยค่ะ”

เย่เฉินก็ไม่คิดเกรงใจอะไรอีก เอ่ยพูดขึ้นว่า“ผมได้สมบัติชาติมาชิ้นหนึ่ง อยากให้ลุงโจงนำกลับไปเมืองจินหลิง จากนั้นก็ให้คุณปู่ซุนส่งมอบให้กับทางการ”

“สมบัติชาติ？”หลินหว่านเอ๋อร์เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ“ไม่ทราบว่าสมบัติชาติที่คุณชายพูดนั้นคืออะไรคะ？”

เย่เฉินถามเธอ“คุณหลินเคยได้ยินซื่อฟางเป่าจ้วงมาก่อนไหม？”

หลินหว่านเอ๋อร์ตกใจจนโทรศัพท์เกือบร่วง พูดอย่างตื่นตระหนกว่า“ซื่อฟางเป่าจ้วง？！ที่คุณชายพูดมา หรือจะเป็นของโบราณในตำนาน ที่ได้รับการปลุกเสกจากนักบวชและนักพรตผู้มีชื่อเสียงในสมัยราชวงศ์ถังซื่อฟางเป่าจ้วงเครื่องมือทางธรรมที่มีไว้ปกป้องบ้านเมือง？”

เย่เฉินถามด้วยความสงสัยว่า“คุณหลินเคยได้ยินเหรอครับ？”

หลินหว่านเอ๋อร์พูดโพล่งว่า“ข้าน้อยเคยได้ยินท่านพ่อพูดถึงมันมาก่อน ท่านบอกว่าในตอนที่ซือกงท่านยังมีชีวิตอยู่ ก็พูดอยู่ตลอดว่าอยากจะเห็นรูปลักษณ์ที่แท้จริงของซื่อฟางเป่าจ้วงสักครั้ง บอกว่านั่นเป็นเครื่องมือทางธรรมที่เหล่าผู้บำเพ็ญตนยอดฝีมือสร้างมันขึ้นมาร่วมกัน และส่วนตัวข้าน้อยเองก็เคยได้เห็นบันทึกในเอกสารทางประวัติศาสตร์มาบ้าง แต่หลายคนก็บอกว่ามันเป็นเพียงจินตนาการของคน ไม่มีอยู่จริง……”

พูดจบ หลินหว่านเอ๋อร์ก็ถามต่อว่า“คุณชายได้ซื่อฟางเป่าจ้วงนี้มายังไงคะ แน่ใจไหมว่าเป็นซื่อฟางเป่าจ้วงของจริง？”